Met (voedsel)vergiftiging mag je niet lichtvaardig omgaan, betoogt ex-filmcriticus b.d. Huib Stam. Daarom wint de NVWA aan waardering bij meer vergiftingsgevallen op het witte doek.
Als voormalig filmcriticus - al jaren geleden eervol afgezwaaid na 25 jaar in het donker - heb ik nog altijd veel liefde voor de cinema, maar ook voor mijn eloquente en alwetende oud-collega’s. Collega’s die altijd weer een verrassende kijk hebben en je anders naar ‘de dingen’ laten kijken, via films. Cinema, dat is filosofie in beelden. Daar is altijd veel uit te halen.
Leuk, en heel belangrijk, maar wat heeft dit met de thema’s te maken die doorgaans op Foodlog behandeld worden? Wat is de link tussen de grote filmkunst en het Haagse landbouwbeleid, de gezondheidswinst van koffiedrinken, het Kataneuze nutriëntendebat of de controverse rond een veganburger op een trans-Atlantische vlucht?
'Frivool gemak'
Ik zou de link nooit gezien hebben, maar werd heerlijk verrast door een stuk van de superslimme en oergeestige schrijver en filmcriticus Anne Billson in The Guardian.
Dit schrijft ze na wat ze zag gebeuren in Ocean’s 8: “Dus jij wilt een kostbaar diamanten collier stelen van een filmster op het Met Ball? Makkie, gooi wat braakmiddel in haar soep. Haha! Ze heeft het zo druk met kotsen in de wc-pot dat ze niet doorheeft dat iemand die blingbling van haar nek loshaakt.” Billson geeft een lijst voorbeelden van hoe het stijlmiddel van de voedselvergiftiging wordt misbruikt in films. Rivalen in de liefde die oogdruppels, braakmiddelen of erger in hun drankje krijgen, kotsend en zichzelf tegelijkertijd anderszins ontlastend worden achtergelaten, terwijl de sympathieke gifmenger er met het meisje vandoor gaat.
Hypothese: fictie is de bliksemafleider voor het echte leven. We kijken graag naar actiefilms vol geweld om onze eigen agressie te bedaren. In dat geval is filmgeweld therapeutisch acceptabel. Is die redenering door te trekken en krijgt het werk van de NVWA meer waardering, omdat ongestrafte voedselvergiftiging alleen in slechte filmscenario’s bestaat? Ik hoop het, als filmcriticus b.d.
Dit artikel afdrukken
Leuk, en heel belangrijk, maar wat heeft dit met de thema’s te maken die doorgaans op Foodlog behandeld worden? Wat is de link tussen de grote filmkunst en het Haagse landbouwbeleid, de gezondheidswinst van koffiedrinken, het Kataneuze nutriëntendebat of de controverse rond een veganburger op een trans-Atlantische vlucht?
'Frivool gemak'
Ik zou de link nooit gezien hebben, maar werd heerlijk verrast door een stuk van de superslimme en oergeestige schrijver en filmcriticus Anne Billson in The Guardian.
Filmgeweld is therapeutisch acceptabel. Is die redenering door te trekken en krijgt het werk van de NVWA meer waardering, omdat voedselvergiftiging alleen in slechte filmscenario’s bestaat?Ze behandelt een onderwerp waar ik nooit over heb nagedacht. In mijn woorden: het frivole gemak waarmee opzettelijke voedselvergiftiging wordt afgedaan in films. “De Hollywoodkomedie heeft een lange en respectloze traditie van het omgaan met wat feitelijk vergiftiging is als een dolletje,” schrijft Billson. Maar ook in serieuze filmdrama’s gaat er nooit iemand naar de gevangenis omdat hij een verdovend middel in het drankje van de opponent heeft gedaan. De recente films Ocean’s 8 en Phantom Thread zetten haar aan het denken. En aan het graven in de filmgeschiedenis.
Dit schrijft ze na wat ze zag gebeuren in Ocean’s 8: “Dus jij wilt een kostbaar diamanten collier stelen van een filmster op het Met Ball? Makkie, gooi wat braakmiddel in haar soep. Haha! Ze heeft het zo druk met kotsen in de wc-pot dat ze niet doorheeft dat iemand die blingbling van haar nek loshaakt.” Billson geeft een lijst voorbeelden van hoe het stijlmiddel van de voedselvergiftiging wordt misbruikt in films. Rivalen in de liefde die oogdruppels, braakmiddelen of erger in hun drankje krijgen, kotsend en zichzelf tegelijkertijd anderszins ontlastend worden achtergelaten, terwijl de sympathieke gifmenger er met het meisje vandoor gaat.
Hypothese: fictie is de bliksemafleider voor het echte leven. We kijken graag naar actiefilms vol geweld om onze eigen agressie te bedaren. In dat geval is filmgeweld therapeutisch acceptabel. Is die redenering door te trekken en krijgt het werk van de NVWA meer waardering, omdat ongestrafte voedselvergiftiging alleen in slechte filmscenario’s bestaat? Ik hoop het, als filmcriticus b.d.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
1. Kijken we (?) "graag naar actiefilms vol geweld om onze eigen agressie te bedaren." ?
Op geweld kicken ter beteugeling van eigen verdrongen geweld-wensen ?
Visueel fysiek geweld in films heeft blijkbaar steeds sterkte effecten nodig om tot kijken te prikkelen. Vergiftiging is in relatie tot geweld een relatief onschuldig en romantisch moordmiddel.
2. "Krijgt het werk van de NVWA meer waardering, omdat ongestrafte voedselvergiftiging alleen in slechte filmscenario’s bestaat ?"
Heb ooit begrepen, dat meer dan 90% (?) van de voedselvergiftigingen het gevolg is van slechte hygiëne en gebrek aan versheid in de horeca, en vrijwel nooit aan het licht komt.
De NVWA speelt een rol qua preventie, maar dat de NVWA een rol speelt qua straf bij actuele vergiftiging (dodelijk) is me onbekend.
Tenzij je de fipronil-zaak een vergiftigingszaak wilt noemen, zonder echt vergiftigden.
Echte opzettelijke vergiftiging (met bv. landbouwgif) is zeldzaam.
Wel typerend is, dat vooral personen van het vrouwelijk geslacht (" defenceless women wield the only power available to them by felling men with toxic fungi..."; zie onder de link..), zich daar aan bezondig(d)en.
Of dat komt vanwege fysieke zwakheid, of typisch vrouwelijk stiekem raffinement ?
Feit blijft dat de eerste gif-appel uit de bijbelse hand van een vrouw kwam...
Tot slot:
Ik zal wel niet normaal zijn, maar mijn (freudiaanse ?) interesse in de boze, vurig ogende en 'spannend' chique zwart geklede gifmengende stiefmoeder was voor mij als opgroeiend kind en zeker jonge tiener vele malen groter, dan in dat popperige (appel-)zoete Sneeuwwitje... Wat een trutje !