1 min
Bij veel kankerpatiënten treedt smaakverandering op als bijwerking van hun medicijnen. De omgeving begrijpt dat niet altijd. Dat brengt onzekerheid met zich mee en beïnvloedt sociale contacten, met als mogelijk gevolg ondervoeding. Voor Robert Greene, voorzitter van de Stichting Hunger and Thirst, reden om het ATE-koekje te ontwikkelen, schrijft de NOS. Een koekje van boter, bloem, suiker, eieren, wat zout én het stofje spilanthol. Dat geeft het koekje een metaalachtige smaak met tinteling in de mond, zoals een kankerpatiënt het proeft. Door de omgeving (inclusief ziekenhuispersoneel) van patiënten het koekje te laten proeven hoopt Greene dat er meer begrip komt. En dat er meer over gepraat wordt en creatiever met eten om wordt gegaan. Greene zoekt nog wel investeerders om het relatief 'dure' koekje aan te kunnen bieden tijdens presentaties en workshops.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
""beïnvloedt sociale contacten, met als mogelijk gevolg ondervoeding."" Nou nee hoor, van een koekje missen krijg je geen ondervoeding........
Enne, hoe moeten we dan creatiever met eten omgaan als het voor een kankerpatiënt vreemd gaat smaken? MOeten we er dna van alles aan gaan toevoegen ofzo? Moet je eens van die chinese pijnboompitten eten en dan die vreemde gore smaak ervan dagen erna nog hebben steeds als je iets eet, niks smaakt dan meer, werkelijk alles smaakt dan bitter. Ik heb dat 1 keer gehad en eet die dingen sindsdien niet meer, heb nog weleens speciaal Italiaanse gekocht, maar verder. Ook dan kun je niet creatief met eten omgaan, want die smaak zit nu eenmaal in je mond.
Nee, van een koekje missen krijg je geen ondervoeding, #1 , maar wel van het helemaal niet meer willen eten omdat het je echt niet smaakt, en omdat je omgeving dat niet begrijpt. Om hen het te laten snappen-door-het-zelf-te-ervaren ontwikkelde Greene het koekje. Niet voor de kankerpatiënten.
In het bronartikel vertelt Robert Greene: "Alles wat je eet, heeft een vieze smaak. Je kan bijna niet uitleggen hoe naar het is om te eten. Het wordt gewoon een last." Want eten zou gezellig en lekker moeten zijn, maar kankerpatiënten zien er alleen maar tegenop.
Dat smaakverlies (dikwijls ook gekoppeld aan de reuk) kan overigens bij veel meer mensen optreden: bloeddrukverlagers, antibiotica, m. Parkinson.
Een uitdaging om dan te ontdekken wat nog wél prettig kan proeven en eten.
Uit ervaring in eigen omgeving: bijvoorbeeld vis met sterke smaak, zoals gerookte makreel.
Klopt Dick, bij mijn vader was dat het geval toen hij in 2013 een vleesetende bacterie op zijn ruggegraat had, toen smaakte hem ook niks meer, kan aan van alles liggen.
Maar ik vraag me af als bijna niks meer lekker is, je kan dan wel sterk smakende producten als vis nemen, mits je dat uberhaupt lust, maar hoe wil men in het artikel dan voorstellen dat je creatief met eten om moet gaan?" Ik kan me niet voorstellen dat je dan werkelijk overal gerookte makreel in stopt toch? Je moet in dergelijke gevallen niet meer denken aan "eten moet gezellig en lekker zijn" maar meer "ik heb het nodig om in leven te blijven" en in dat laatste geval eet je wel, tenminste, zou je als mens wel blijven eten.
De westerse mens is vrwend met een overvloed aan producten die wij lekker willen vinden waardoor overleven er eigenlijk niet meer bij hoort, dat is anders in landen waar ze blij zijn als het seizoensfruit weer aan de bomen hangt waarmee ze tot aan het volgende seizoensvoedsel mee moeten doen. Als er dan rot fruit oid tussen zit maar nog wel eetbaar dat ze er niet ziek van worden dan eten ze het, omdat ze moeten overleven.