We eten te veel zout en dat is niet gezond voor ons. In verschillende parallelle sessies voerden deelnemers van divers pluimage gesprekken, maar de hoofdmoot van de aanwezigen was toch vooral werkzaam in de levensmiddelenproductie. En dat kon je merken: de nadruk lag op zoutreductie in kant-en-klaarproducten. We koken niet meer zelf ons potje met een zak aardappelen, een bos wortelen en een pond gehakt. Want volgens een meneer van TNO kiest de consument vooral voor gemak. Consumentengemak is een zakje ‘Oma’s kip met champignons en prei’ met heel veel zout en inferieur vulspul waarna je alsnog naar de supermarkt moet om de kip, de prei en de champignons te kopen.

Tja. Tussen de oren van de beleidsmakers, marketeers en levensmiddelentechnologen is het in elkaar draaien van een stoofpotje dus enorm ‘moeilijk’ en dat wordt stevig gecommuniceerd. Multinationals met budgetten waar Mark Rutte een natte droom van krijgt hameren deze boodschap er sinds de jaren vijftig stevig in. Met resultaat: de gemiddelde consument ziet een frisfruitige verpakking met een ferme struik prei en denkt: ‘Jippie, gezond bezig! En nog lekker snel klaar ook!’

Meneer TNO heeft gelijk: één kooklesje gaat de mensheid niet redden. Hier zijn deltawerken nodig!
Zelfs hoogopgeleide verstandige mensen zijn deze boodschap gaan geloven. Zelf iets te eten klaarmaken is moeilijk, kost tijd, is ingewikkeld. Kortom: GEDOE! De overheid trekt zich al jaren terug uit de communicatie over gezondheid en voeding, want de consument kan het allemaal zelf op internet opzoeken, nietwaar? Maar doet de consument dat wel? Leest die wel al die fijne wetenschappelijke onderzoeken over de invloed van zout op het ontwikkelen van het metabool syndroom, of worden er wat koppen gesneld op Telegraaf.nl en Facebook, zijn het trouwe volgers van Meukvrije Monique, en voelt men zich daarna enorm goed geïnformeerd?

Ik kom in de praktijk elke dag een stuitend gebrek aan kennis tegen: over basale voedselhygiëne, hoe je een knoop aan je jas naait, dat twee kilometer lopen echt niet ver is voor een kind van 10... Dertigers kunnen niet eens zelf een pannenkoek bakken. Daar hebben ze meneer Koopmans voor nodig. Niet gek dat een Ikea-kastje een onoplosbare puzzel is.

Is dat wat we willen worden, een stel incapabele bankpatatjes die bij het afvegen van hun eigen bips hulp nodig hebben van een multinational?

Ik zie een groot gapend gat in basale bestaansvaardigheden, en dat gat wordt steeds groter. Dit kan je niet overlaten aan winstgedreven instituties wier primaire doel het is om de aandeelhouders tevreden te houden. Meneer TNO zei het en heeft gelijk: één kooklesje gaat de mensheid niet redden. Hier zijn deltawerken nodig! Deltawerken tegen het afkalven van menselijke vaardigheden! Gaan al de goedwillende multinationals dat voor ons regelen? Wat denkt u zelf?

Wereldwijd blijkt dat educatie van meisjes de kindersterfte flink doet afnemen. Dat toont aan dat educatie een puike methode is om de mensheid op te stoten in de vaart der volkeren. Kennis en kunde is macht. Dus hup! Ophouden met slap ouwehoeren en leer die kinderen weer een appel schillen of een trui punniken!

Ik dank onze lieve heer nog elke dag op mijn blote knietjes voor het Montessori-onderwijs. Dat heeft er voor gezorgd dat ik een zelfredzaam mens ben geworden die haar eigen glutenvrije brood kan bakken en een boekenplank aan de muur kan schroeven. Net als bij pianospelen is de kans dat je virtuoos stamppotstamper wordt groter als je jong begint en veel vlieguren maakt.

Een ècht vrij liberaal mens kan zelf een keuze maken: ‘hang ik die plank even snel zelf aan de muur, of ga ik spannend beleid maken in den Haag en huur ik een handige professional in?’
Knoop die maar in je oren, meneer de president!

In de tussentijd is het natuurlijk prima als de Maggi’s van deze wereld minder zout in de pannenkoekmix stoppen.
Dit artikel afdrukken