"Dit kenden we tot dusver alleen uit het buitenland'', zegt zeehondenkenner Jaap Van der Hiele van het Reddingsteam Zeedieren (RTZ). Hij heeft de vier doodgebeten zeehondenjonkies bij de Brouwersdam opgehaald.

"De bijtwonden zijn specifiek van grijze zeehonden die in één geval in de keel en in een ander geval in de fontanel hebben gebeten. Als de pups dood zijn, dan vreten ze de voedzame delen uit de ingewanden, zoals de lever en het hart, weg'', legt Van der Hiele uit in de BN DeStem.

De zeehond is een publiekslieveling. Het dier wordt als knuffelbeest door de bevolking op de handen en in het hart gedragen. Nu het zelf zijn jongen blijkt te eten, en zelfs onder bruinvissen huishoudt en doodt, zou daarin verandering kunnen komen. Ik stel een gedachte-experiment voor.

Je kunt zeehonden qua vlees en spek vergelijken met het landvarken. Je mag er zelfs, binnen de sticker-trend van biologisch en ecologisch, voorzichtig van uitgaan, dat het misschien wel interessant is om deze 'zeevarkens' voor de humane voedingsmarkt te gaan kweken. Hun vlees wordt in Scandinavië en de noordelijke streken van Canada, Alaska en Rusland zeer gewaardeerd. Gestoofd, gebakken, en zeker ook gerookt.

Qua 'slimheid' en gedrag wijken zeevarkens en landvarkens niet veel van elkaar af, maar de bewegingsvrijheid voor een zeevarken zou aanmerkelijk groter kunnen zijn. Het vlees zou dan ook veel diervriendelijker kunnen zijn.

Zou zulk vlees kunnen voor mensen die slechts heel sporadisch wat vlees eten of breekt de hel los zodra een visser een zee-'wei' voor zeehondenkweek wil afpalen?

En als die hel losbrandt, is het dan aan te raden Máxima enthousiast een lapje zeehondenvlees op de koninklijke grill te laten omdraaien?

Misschien overdrijf ik, maar toch adviseer ik kleine kleutertjes nog wat beter in de gaten te houden in de branding!

Dit artikel afdrukken