Voor One World interviewde Vincent Harmsen Kathryn Guyton, toxicoloog van het IARC, het in Lyon gevestigde kankerinstituut van de Wereldgezondheidsorganisatie WHO. Hij sprak haar over de verwarring die ontstond nadat Reuters onthulde dat het IARC een studie had uitgesloten tijdens het proces dat leidde tot het 'waarschijnlijk kankerverwekkend' oordeel over glyfosaat. Ze legt uit dat de studie niet te checken viel en daarom terecht was uitgesloten.
Het Reuters artikel leek bedoeld om de besluitvorming in de EU over toelating van glyfosaat te beïnvloeden. Eerder deze week besloot de EU na jaren van discussie en onenigheid tot verlenging van de toelating van het middel met 5 jaar. Guyton zegt over de basis voor het Reuters artikel: “De conclusies waar dat over gaat komen uit een overzichtsstudie, mede geschreven door een wetenschapper van Monsanto; de studie van Greim en collega’s uit 2015. De auteurs komen tot conclusies die wijzelf niet onafhankelijk konden nalopen. Zo stellen zij dat een dierproef met muizen die na blootstelling met glyfosaat kanker ontwikkelden, niet relevant is omdat er sprake zou zijn geweest van een virusinfectie. Maar er is geen data in de studie die ons kan helpen bepalen of dat klopt. Daarom is deze conclusie geschrapt; omdat het IARC op basis van de beschikbare data haar eigen analyse maakt. De studie van Greim is in andere media ook in verband gebracht met ghostwriting door Monsanto. Het is interessant dat Reuters de studie aanhaalt, maar dit feit achterwege laat.”
In zijn artikel zegt Harmsen dat Monsanto tegenwicht 'orkestreert' tegen het oordeel van het IARC. Uiteraard maakt het bedrijf zijn eigen case zo sterk mogelijk. Het bedrijf heeft immers grote belangen om glyfosaat als legaal te gebruiken herbicide te blijven gebruiken.
De politieke loosheid van ons bestaan
Guyton geeft naar aanleiding van een recent verschenen langjarige studie naar de gevolgen van glyfosaatgebruik in de VS toe dat de kankerverwekkendheid van glyfosaat niet vaststaat; daarom luidt het oordeel 'waarschijnlijk', wat weer iets anders is dan 'slechts' waarschijnlijk.
Wie de hele zaak koel tot zich door laat dringen, constateert dat de kankerverwekkendheid van glyfosaat denkbaar is en dat de vraag is of je het middel dan moet willen gebruiken. Vele stoffen, ook natuurlijke, zijn mogelijk kankerverwekkend. De volgende vraag is of je ze moet willen gebruiken in een zo ruime mate als gebruikelijk is geworden met glyfosaat. Een en ander staat nog los van de vraag wat de milieueffecten van het middel zijn, want die spelen geen enkele rol in het oordeel van de IARC.
Interessant is de vergelijking met steden. Het is - mede dankzij het IARC - bekend dat ze met een ruime mate van zekerheid kankerverwekkend zijn. Toch wonen mensen er graag, is er geen EU-toestemming nodig om in de stad te mogen wonen en is daar zelfs geen enkele maatschappelijke discussie over. Wie zo kijkt naar de manier waarop we omgaan met wetenschappelijke oordelen over kankerverwekkendheid, maatschappelijke gevoelens en wensen en politieke besluitvorming, kan niet ontkomen aan een grimlach. Als het besluit van de EU om glyfosaat voor die beperkte 5 jaar toe te laten (en daarin af te bouwen, want Frankrijk betreft) gebaseerd was op het oordeel van het IARC, dan laat het vooral de politieke loosheid zien van ons besef van wat risico is, hoe het vastgesteld en gewogen moet worden, hoe we er werelden mee laten ontstaan en die vervolgens op een volstrekt onsamenhangende manier proberen te verbouwen vanuit onderbuikgevoelens. Weten we al welke middelen over vijf jaar - als glyfosaat vermoedelijk zal worden verboden - weer gebruikt gaan worden en welke eisen we willen stellen aan nieuwe om te zorgen dat die er ook komen? Ik vrees dat het antwoord op beide vragen botweg 'nee' is. Is er beleid dat de ontwikkeling van een post-glyfosaat tijdperk gaat stimuleert? Ik vrees van niet. Uit betrouwbare bronnen weet ik dat de ontwikkeling van antagonisten - een nieuwe, slimme vorm van natuurlijke bestrijding zonder chemische middelen - eerder wordt gehinderd dan aangejaagd.
In oktober legde Guyton het Europese Parlement uit wat de woorden 'waarschijnlijk kankerverwekkend' betekenen:
Dit artikel afdrukken
In zijn artikel zegt Harmsen dat Monsanto tegenwicht 'orkestreert' tegen het oordeel van het IARC. Uiteraard maakt het bedrijf zijn eigen case zo sterk mogelijk. Het bedrijf heeft immers grote belangen om glyfosaat als legaal te gebruiken herbicide te blijven gebruiken.
De politieke loosheid van ons bestaan
Guyton geeft naar aanleiding van een recent verschenen langjarige studie naar de gevolgen van glyfosaatgebruik in de VS toe dat de kankerverwekkendheid van glyfosaat niet vaststaat; daarom luidt het oordeel 'waarschijnlijk', wat weer iets anders is dan 'slechts' waarschijnlijk.
Wie de hele zaak koel tot zich door laat dringen, constateert dat de kankerverwekkendheid van glyfosaat denkbaar is en dat de vraag is of je het middel dan moet willen gebruiken. Vele stoffen, ook natuurlijke, zijn mogelijk kankerverwekkend. De volgende vraag is of je ze moet willen gebruiken in een zo ruime mate als gebruikelijk is geworden met glyfosaat. Een en ander staat nog los van de vraag wat de milieueffecten van het middel zijn, want die spelen geen enkele rol in het oordeel van de IARC.
Interessant is de vergelijking met steden. Het is - mede dankzij het IARC - bekend dat ze met een ruime mate van zekerheid kankerverwekkend zijn. Toch wonen mensen er graag, is er geen EU-toestemming nodig om in de stad te mogen wonen en is daar zelfs geen enkele maatschappelijke discussie over. Wie zo kijkt naar de manier waarop we omgaan met wetenschappelijke oordelen over kankerverwekkendheid, maatschappelijke gevoelens en wensen en politieke besluitvorming, kan niet ontkomen aan een grimlach. Als het besluit van de EU om glyfosaat voor die beperkte 5 jaar toe te laten (en daarin af te bouwen, want Frankrijk betreft) gebaseerd was op het oordeel van het IARC, dan laat het vooral de politieke loosheid zien van ons besef van wat risico is, hoe het vastgesteld en gewogen moet worden, hoe we er werelden mee laten ontstaan en die vervolgens op een volstrekt onsamenhangende manier proberen te verbouwen vanuit onderbuikgevoelens. Weten we al welke middelen over vijf jaar - als glyfosaat vermoedelijk zal worden verboden - weer gebruikt gaan worden en welke eisen we willen stellen aan nieuwe om te zorgen dat die er ook komen? Ik vrees dat het antwoord op beide vragen botweg 'nee' is. Is er beleid dat de ontwikkeling van een post-glyfosaat tijdperk gaat stimuleert? Ik vrees van niet. Uit betrouwbare bronnen weet ik dat de ontwikkeling van antagonisten - een nieuwe, slimme vorm van natuurlijke bestrijding zonder chemische middelen - eerder wordt gehinderd dan aangejaagd.
In oktober legde Guyton het Europese Parlement uit wat de woorden 'waarschijnlijk kankerverwekkend' betekenen:
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
#7 Dick, je schrijft: "..Het kankerrisico van de stad is daarentegen wel reëel". Kun je dat toelichten? Bijvoorbeeld, over welke steden/landen gaat het, wat wordt vergeleken met wat, wat is de oorzaak, hoe aangetoond, etc. ?
#9 De discussie in deze draad gaat over glyfosaat. Jammer van je hier niet relevante bijdrage.
Inderdaad Piet: in geouwehoer, zoals "Boeren hebben een oplossing" kun je niet wonen.
Zoals Jan Schaeffer ooit zei; "In gehouwehoer kun je niet wonen", geldt dat ook voor de glyfosaatdiscussie die eigenlijk niet gaat over dat ene middeltje en de veiligheid of onveiligheid. Het gaat over totaal iets anders. Het gaat over de maatschappelijke ordening en de ordening van het landbouwsysteem. Glyfosaat is daarbij slechts de kapstok.
#6, Richard, ik heb niet willen zeggen dat 'een beetje gif' minder erg is dan ongezonde werking van de stad. Wel dat we volstrekt willekeurig risico's kiezen om een enorm debat te voeren dat inhoudelijk nauwelijks ergens overgaat.
Ik vind het milieurisico van glyfosaat oneindig belangrijker dan dat kankerrisico voor mensen. Het kankerrisico van de stad is daarentegen wel reëel en eigenlijk geen issue, op de elektrificatie van het het verkeer na.
En verder probeerde ik aan te geven: waarom nou geen beleid om over 5 jaar mogelijkheden te hebben? Dan zal nl. het hele spel zich weer herhalen, met al z'n onmogelijkheden ;-)