Megastallen en geïntegreerde bedrijven, die hun eigen voer produceren en zelf hun vlees verwerken, verdringen de traditionele kleinschalige en vervuilende keuterboertjesDe Chinese overheid stimuleert de verschuiving omdat daarmee een modernisering van de varkenssector, met een jaarlijkse omvang van zo'n €850 miljard, te bewerkstelligen.
Geïntegreerde megabedrijven, die hun eigen voer produceren en zelf hun vlees verwerken, verdringen de traditionele kleinschalige, potentieel ziekteverwekkende en vervuilende keuterboertjes. Was het aandeel van de kleine familiebedrijven in de Chinese varkenssector in 2015 nog 57%, in 2017 zal dat al teruglopen tot minder dan 52%, voorspelt COFCO Meat, een agrarisch bedrijf in handen van de staat. Grote boerenbedrijven azen op de vrijkomende 'ruimte' met hun expansieplannen. De Chinese regering is er bovendien op gespitst om de noordoostelijke 'graanschuur' van het land te diversifiëren naar een 'meat and dairy hub', aldus The Independent.
Kantttekeningen
Als alle plannen en investeringen straks - na de winterbouwstop - gerealiseerd zijn, kan de regio naar verwachting jaarlijks 120 miljoen varkens produceren. Dat is een verdubbeling ten opzichte van nu en al bijna 20% van de hele Chinese varkensproductie.
Daar zijn nog wel twee kanttekeningen bij te maken. Als al die nieuwe varkens het ter plekke geproduceerde graan gaan opeten, komt er minder voer beschikbaar voor de grote varkensproducenten in het zuiden. Die zullen dan voer (graan en soja) moeten gaan importeren. In theorie zal de extra varkensvleesproductie in het noordoosten een vermindering in het zuiden kunnen compenseren. Maar daar komen logistieke complicaties om de hoek. De afstanden voor zowel levende varkens als versgeslacht vlees zijn in het grote China nu eenmaal enorm en de ziekte- of voedselveiligheidsrisico's lopen op als dieren of vlees dagenlang onderweg zijn. Dat betekent, zegt een analist van de Rabobank, dat "er een overschot zal zijn in het noorden en een tekort in het zuiden. En dat betekent dat China vlees zal blijven importeren."
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Bij de laatste zin: waarom zou import vanuit de EU, de VS, Brazilië of Canada (dat zijn de 4 belangrijke smaken) efficiënter zijn?
Daar is maar 1 antwoord op: ontbrekende verwerkende processen en logistieke infrastructuur.
Dat betekent dus dat de vraag luidt waarom China afhankelijkheid van importen tolereert ten koste van de grote hang naar een zo dekkend mogelijke zelfvoorzienendheid en slechts de import van diervoeders en meststoffen?
Wat kost een modern slachthuis met volledige verwerkingsfabriek? Wat geld, maar niet de wereld. En is transport dan nog een probleem?
Piet Keijzer, Jos Hugense en Marc vd Lee, hoe kijken jullie aan tegen de Rabo-visie op de Noord-Zuid verbinding, zeg maar platteland-stad, in China?
Het typische Chinese systeem. Elk product zijn eigen gebied of stad. Mobieltjes, laptops, kunstschilders en nu ook varkens.
Waarom is de afstand Noord-China – Zuid-China risicovoller op het gebied van ziekte en voedselveiligheid dan de afstand EU, de VS, Brazilië of Canada – Zuid-China?
China weet als geen ander land door de eeuwen heen dat voedselbeschikbaarheid dé voorwaarde was om volksopstanden en rebellie te voorkomen. De boven- en onderliggende agenda van China is om die voedselzekerheid én voedselonafhankelijkheid blijvend te waarborgen.
Logistieke uitdagingen zijn daaraan ondergeschikt. Kijken we nu naar de importen van vlees, dan zijn dat allemaal bevroren producten. In die vorm kan de binnenlandse productie ook van Noord naar Zuid. Dat is een mogelijk scenario. Transport van levende dieren en/of vers vlees over echt lange afstanden is vanuit kwaliteit, veiligheid, houdbaarheid en toegevoegde kosten niet voor de hand liggend.
China gaat door om zijn zelfvoorzieningsgraad naar een hoger plan te brengen, maakt daar niet teveel woorden aan vuil en houdt het tempo erop. Besluitvorming verloopt snel en inspraakprocedures zijn geen belemmering. Natuurlijk blijft er altijd ruimte voor import. De vraag is in welke richting dat aanbod zich ontwikkelt. China kent een kleine groep erg rijke inwoners die zich financieel alles kunnen veroorloven en hun rijkdom ook etaleren. Daar kan exclusieve onderscheidende voeding onderdeel van uitmaken. Heeft weinig te maken met containers vol massaproduct. Dat is ook niet relevant; het gaat om de marge. Van omzet kun je niet leven.