image


Bent u ook zo gewend aan die slogan 'een beetje van u en een beetje van Maggi' , als er op een reclamespotje weer eens in een gezellige keuken een afzichtelijk prutje wordt gemaakt?
Nou, die fase hebben ze in de Maggikeukens achter zich gelaten. Jullie hoeven nu helemaal niets meer te doen, behalve te roeren. Want nu zegt de eten-uit-pakjesgigant ' Maggi helpt mee'. Waar mee? Met een klef sausje dat je alleen even moet opwarmen en roeren.
Resultaat van vijftig jaar vernieuwing in onze vaderlandse keuken: een prefab sausje voor kinderen die geen groenten lusten (lussen zeiden wij vroeger altijd). Wil je mijn verontwaardiging delen? Luister maar. Je moet toch wel verschrikkelijk veel lef hebben (of de ontwikkelingen in de afgelopen decennia totaal miskennen) als je beweert dat je ' meer variatie in de Nederlandse keuken brengt' wanneer een tv-moeder vette kaassaus over - zo te zien - de brocoli van haar zoontje giet, zodat hij nu zijn groenten wél lekker vindt. Nee Maggi, dat is niet variatie in de keuken brengen (met de suggestie van nieuw), dat is back to the fifties!!!
De reclamespot begint met twee jongetjes die in een wigwam indiaantje spelen. De ene doet voor hoe hij gilt als hij groenten moet eten. Oorverdovend, ik zou het kind gelijk van tafel schoppen. Maar de moeder van dit jongetje is gelukkig aardiger dan ik en heeft een kuipje Maggi saus (met waarschijnlijk kaas en kruiden, als ik de substantie zie op de buis) gekocht. Vanwege de tv recame natuurlijk. Het jongetje mag nu zelf zeggen hoeveel saus hij over zijn groenten wil en eet daarna alles op, want de dikke saus camoufleert elke groentensmaak. Het jongetje doet stoer 'ik eet nu alle groenten puh, want nu zijn ze lekker'. Dan vallen zijn touwen af (hij was door het andere jongetje gevangen genomen), want voor zoveel dapperheid wijkt ook het sterkste touw. Volgende beeld: indiaantje laat zich aan tafel flink bedienen door zijn moeder die met haar pannetje Maggiprut zijn bordje brocoli uit beeld giet.
Wat leren wij hieruit: dat Maggi op tragische wijze niet 'varieert' maar bij gebrek aan enig gevoel voor creativiteit en marktgevoeligheid (items als dikke kinderen, gezond eten, belang van smaak) teruggrijpt naar het door ons vijftig plussers (en hopenlijk ook ouderen en jongeren!) zo gehate sausje over de groente. Wat wij er in de jaren zestig uitgegooid hebben, komt in de eenentwintigste eeuw langs de achterdeur weer binnen. Het verschil is dat onze moeders het tenminste nog zelf maakten.
Waarschijnlijk zijn de mensen die deze saus ontwikkelden er van uit gegaan dat de moeders van nu toch nooit een echte saus hebben geproefd en ook niets weten van de walging tegen die sauzen over onze jaren vijftig groenten.
Het maakt mij moedeloos, zulke producten en zulke teksten. Waar hebben wij nu voor gestreden, waar zetten wij ons voor in? Voor smaak, voor gezond, voor lekker maar niet te vet en te vol. Natuurlijk is een goede kaassaus - zeker als je hem gratineert - heerlijk, maar niet, principieel niet, als je hem bewust gaat gebruiken om de smaak van een ander product te camoufleren. Er gebeuren dan zaken die ver strekkende gevolgen kunnen hebben: je geeft immers het kind zijn zin, omdat je - bijvoorbeeld - niet tegen zijn geschreeuw kunt. Maggi helpt bij de opvoeding: het snoert de mond met saus.
Fout, fout. Ik hield vroeger van vier groenten, de rest was een hel. Tot mijn dertiende of zo, waarna ik alle groenten behalve postelein heb leren eten. Gegil aan tafel? Dan werd je weg gestuurd. En altijd een klein beetje proeven. Nu, alles is goed gekomen, zonder een overdosis aan camouflagesaus. Bovendien: domme Maggi, domme moeder, denken jullie nu echt dat die paar stukjes broccoli met dikke saus als 'gezond' (want 'met groenten') kunnen opwegen tegen wat een kind de rest van de dag binnen krijgt aan zoete/vette troep? Als Maggi de kinderen wil helpen gezond te eten, dan zal het bedrijf met iets anders uit de hoek moeten komen. Iets dat niet de smaak camoufleert, want dan geef je het kind op twee fronten zijn zin: hij hoeft de smaak van groenten niet te leren kennen en er wordt hem een makkelijk, kindvriendelijk maar ongezond alternatief geboden. Over vijftien jaar is deze verwende indiaan dan waarschijnlijk een onmogelijk jongmens geworden, dat denkt dat alle deuren in de wereld voor hem open gaat als hij maar heel hard om zijn moeder roept. En om Maggi.
Dit artikel afdrukken