Met de door de Nederlandse regering voorgenomen CO2-reductie van 49 procent wordt een afkoeling bereikt van maar 0,0003 graden. Dat is een zo gering effect voor een zo grote inspanning dat het een beetje onzin is om ons er erg voor in te spannen. Dat zei journalist Marcel Crok. Maar die redenering klopt niet.
Volkskrant wetenschapsjournalist Maarten Keulemans checkte of de cijfers kloppen en vroeg zich vervolgens af of de redenering hout snijdt.
Op de eerste vraag antwoordt hij bevestigend. Als Nederland de uitstoot halveert, heeft dat een zo verwaarloosbaar klein effect dat het geen ijsbeer op de Noordpool gaat helpen. Op de tweede vraag antwoord hij ontkennend. Nederland draagt maar voor 0,35% bij aan de wereldwijde uitstoot van broeikasgassen. Dat betekent dat ook de besparing een gering effect heeft. Ieder land moet bijdragen naar zijn aandeel in de uitstoot en daarom is het onzinnig om iedere afzonderlijke besparing te denken vanuit zijn bijdrage aan het geheel. Dat is immers net zoiets als zeggen dat niemand iets hoeft te doen omdat ieders afzonderlijke bijdrage toch maar gering is. Alle beetjes maken het totale effect. Als iedere verantwoordelijke voor zijn beetje wijst op zijn geringe invloed op het geheel en daar de ruimte voor krijgt, redeneren we de invloed die we als collectief hebben weg. Het gaat er juist om dat iedereen zijn individuele verantwoordelijkheid neemt om bij te dragen aan het collectieve effect.
Met cijfers kun je het gezonde verstand begoochelen. Met gezonde redeneringen kun je dat euvel weer verhelpen. Waarom Crok zulke malle dingen zegt? Vermoedelijk omdat hij de klimaatmodellen voor het geheel niet vertrouwt. Hou het gesprek dan ook op die koers en dwaal niet zo af.
Dit artikel afdrukken
Op de eerste vraag antwoordt hij bevestigend. Als Nederland de uitstoot halveert, heeft dat een zo verwaarloosbaar klein effect dat het geen ijsbeer op de Noordpool gaat helpen. Op de tweede vraag antwoord hij ontkennend. Nederland draagt maar voor 0,35% bij aan de wereldwijde uitstoot van broeikasgassen. Dat betekent dat ook de besparing een gering effect heeft. Ieder land moet bijdragen naar zijn aandeel in de uitstoot en daarom is het onzinnig om iedere afzonderlijke besparing te denken vanuit zijn bijdrage aan het geheel. Dat is immers net zoiets als zeggen dat niemand iets hoeft te doen omdat ieders afzonderlijke bijdrage toch maar gering is. Alle beetjes maken het totale effect. Als iedere verantwoordelijke voor zijn beetje wijst op zijn geringe invloed op het geheel en daar de ruimte voor krijgt, redeneren we de invloed die we als collectief hebben weg. Het gaat er juist om dat iedereen zijn individuele verantwoordelijkheid neemt om bij te dragen aan het collectieve effect.
Met cijfers kun je het gezonde verstand begoochelen. Met gezonde redeneringen kun je dat euvel weer verhelpen. Waarom Crok zulke malle dingen zegt? Vermoedelijk omdat hij de klimaatmodellen voor het geheel niet vertrouwt. Hou het gesprek dan ook op die koers en dwaal niet zo af.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Als ik mijn "gezonde verstand" probeer te gebruiken, dan lijkt de conclusie gerechtvaardigd dat we niet veel kunnen doen om klimaatverandering te voorkomen of te verminderen.
Wat we wel kunnen doen, is goed in kaart brengen wat de waarschijnlijke gevolgen zijn van klimaatverandering. En daar de samenleving op voorbereiden. Voor zover mogelijk. Gebeurt dat niet te weinig? Zou daar niet meer de focus op gericht moeten zijn? Zou dat een richting (moeten?) zijn om de nodige miljarden investeren?
#1 Gert. De meest nuttige inspanning die iedere regering kan doen is het ontmoedigen van bevolkingsaanwas. De miljarden die aan voorlichting, anticonceptie, goede zorg en onderwijs en zekerheid besteedt worden, leveren pas écht rendement op. Al het andere is symboolpolitiek en nieuwe kleren van de keizer.
Als het effect van de Nederlandse bijdrage zo gering is, en begrijp dat daar geen misverstand over bestaat, kunnen we met een formule uitrekenen wat wereldwijd de totale kosten gemaakt moeten gaan worden. Vervolgens van achter naar voor kijken wat dat gaat betekenen in het economisch bestel wereldwijd.
Wat gaan we inleveren om de gestelde doelen te halen?
Wie gaat of gaan het uiteindelijk betalen de sterkste schouders?
Of de zwakste schouders?
Diegene die het veroorzaakt hebben of degene die het veroorzaken?
Het is makkelijk praten als je wat wilt veranderen en de consequenties niet gelijktijdig gepresenteerd worden.
Kijk naar de windmolens, De exploitanten varen er wel bij en de consument betaald het gelag, kijk maar naar het aandeel van de stroom op uw stroomnota.
Ben bang dat het een herhaling van zetten wordt, en we dezelfde kant op gaan.
Veronica zie net je bijdrage en denk dat je een punt hebt.
#1, Gert, ik volg het gekissebis al jaren. Op twitter zei ik gisteren (of eergisteren) dat het niet draait om al die statistiek. De systemen zijn zo complex dat het rekenen aan scenario's een soort -ik citeer een knappe statisticus- terugvinden van zelf verstopte paaseieren is, maw een religie.
Wat we wel weten is wat de mechanismen zijn en wat je moet vermijden: steeds meer processen die steeds meer energie vergen die van buiten het natuurlijke systeem moeten worden toegevoegd. Dat is dom en moeten we niet willen. Kappen daarmee, cq. beperken daarvan en je doet het goede. Dan kan meteen die graden-norm in het Guinnessbook of useless records.
Het was toch zo las ik laatst, dat de honderd grootste bedrijven ter wereld bij elkaar voor 70% van de CO2 uitstoot zorgen? Nou dan!