De Franse dierenwelzijnsactivisten van L214 filmden het met een verborgen camera. De dieren hebben zeeën van ruimte als ze net in de stal komen. Die is echter net groot genoeg gemaakt om ze ook in hun laatste dagen nog te kunnen huisvesten. Zo gaat dat nu eenmaal. Zo reageert ook Doux op beelden over de slachterij waar de dieren tot slot van hun leven komen.
L214 leidt de video (voor het eerst ondertiteld in het Engels) met daarin de jonge comédienne Christine Berrou in met deze woorden:
In gangbare stallen voor de productie van vlees worden kippen die zijn geselecteerd op maximale vleesaanzet gevoerd om zo snel mogelijk slachtrijpe dieren te laten opleveren. Hun spierweefsel groeit zo snel dat de rest van hun lijf niet mee kan komen. Veel dieren krijgen last van hart- en longproblemen en kunnen niet op hun poten blijven staan. Ze worden gedood aan de slachtlijn van het abattoir als ze ongeveer 35 dagen oud zijn. In Frankrijk maken 600 miljoen kippen per jaar deze lijdensweg door. Miljoenen dieren gaan al dood in de stal en bereiken het slachthuis niet.
De video laat zien hoe indrukwekkend snel het gangbare slachtkuiken - zo noemen boeren de plofkip - slachtrijp wordt. Een aanvankelijk heel ruime stal wordt klein door de snelle groei van de dieren die in 5 weken van kuiken tot vleeskip uitgroeien. Mensen die zich vereenzelvigen met het lot van het dier, trekken zich de beelden aan. Mensen die gefascineerd worden door wat technisch mogelijk is bij de productie van vlees, kijken er anders naar. Naar aanleiding van uitspraken van de Nijmeegse hoogleraar sociale psychologie Roos Vonk over dierhouderij en misdaden in Nazi-Duitsland had Foodlog het daar onlangs uitgebreid over.
De video werd gedraaid in de stal van een leverancier van het in Frankrijk bekende Bretonse kipmerk Doux. Doux reageert laconiek op de video in de Bretonse krant Ouest-France. Het bedrijf zegt te vermoeden dat het inderdaad om één van zijn leveranciers gaat. Over de beelden in de slachterij van Chantonnay zegt het heel matter-of-fact: "de video laat zien wat er in een abattoir gebeurt en niets anders dan de werkelijkheid in een slachthuis."
Dit artikel afdrukken
In gangbare stallen voor de productie van vlees worden kippen die zijn geselecteerd op maximale vleesaanzet gevoerd om zo snel mogelijk slachtrijpe dieren te laten opleveren. Hun spierweefsel groeit zo snel dat de rest van hun lijf niet mee kan komen. Veel dieren krijgen last van hart- en longproblemen en kunnen niet op hun poten blijven staan. Ze worden gedood aan de slachtlijn van het abattoir als ze ongeveer 35 dagen oud zijn. In Frankrijk maken 600 miljoen kippen per jaar deze lijdensweg door. Miljoenen dieren gaan al dood in de stal en bereiken het slachthuis niet.
De video laat zien hoe indrukwekkend snel het gangbare slachtkuiken - zo noemen boeren de plofkip - slachtrijp wordt. Een aanvankelijk heel ruime stal wordt klein door de snelle groei van de dieren die in 5 weken van kuiken tot vleeskip uitgroeien. Mensen die zich vereenzelvigen met het lot van het dier, trekken zich de beelden aan. Mensen die gefascineerd worden door wat technisch mogelijk is bij de productie van vlees, kijken er anders naar. Naar aanleiding van uitspraken van de Nijmeegse hoogleraar sociale psychologie Roos Vonk over dierhouderij en misdaden in Nazi-Duitsland had Foodlog het daar onlangs uitgebreid over.
De video werd gedraaid in de stal van een leverancier van het in Frankrijk bekende Bretonse kipmerk Doux. Doux reageert laconiek op de video in de Bretonse krant Ouest-France. Het bedrijf zegt te vermoeden dat het inderdaad om één van zijn leveranciers gaat. Over de beelden in de slachterij van Chantonnay zegt het heel matter-of-fact: "de video laat zien wat er in een abattoir gebeurt en niets anders dan de werkelijkheid in een slachthuis."
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
'Veel dieren krijgen last van hart- en longproblemen en kunnen niet op hun poten blijven staan'.
Ja?
Veel?
Ik ben niet van de plofkippen, maar ik wil niet voorgelogen worden.
Ik ben ook niet van de plofkippen. Maar eet wel kip. En weet dat dit de realiteit is van de kip. Want we eten veel kip, in Frankrijk ruim 2 miljoen per dag, in Amerika een miljoen of 30 per dag. Sterfte is bij vogels overigens heel normaal, in sommige ganzenkolonies wel 70% in het eerste levensjaar. De boer zal uitval tot een minimum proberen te beperken waar de natuur niet op 1 meer of minder let. Maar goed, het is geen prettig gezicht, daar willen we iets aan doen. Begin maar eens met minder dan, veel minder. En drie keer zo duur. Dat willen we niet? Ophouden met zeuren dan. En begrijpen waarom dit de realiteit is van de kip.
L214 geeft de gebruikelijke weergave van de plofkipkritiek zoals we die ook in Nederland kennen van dierenwelzijnsorganisaties die andere houderijvormen, cq. geen consumptie van kip meer bepleiten.
Wat mij treft in het filmpje is het realisme: zo gaat het. Ik heb het zelf menigmaal mogen zien.
OK, de beelden die onze maag moeten laten omdraaien zijn zo gekozen dat ze dat effect ook daadwerkelijk hebben. En ok, er mag wat meer uitval worden opgeruimd. De maden die uit de kadavertjes komen zijn weliswaar niet gereguleerd, maar wel prima voer voor kippen die bovendien geen moeite hebben met een hapje van elkaar.
Wouter vraagt in #1 hoeveel veel is. 3% uitval (het cijfer in NL) is heel weinig in vergelijking met de natuur. Uitval bij de jonge kuikentjes - zoals te zien in het filmpje - is vaak te wijten aan bacteriële infecties. Die kunnen worden tegengegaan door veel grotere houderijsystemen waarin het kuikentje wordt geboren, direct wordt gevoed en afgemest op dezelfde plek.
Uitgaande de NL 3% voor de 600 miljoen Franse kippen is 'veel' 18 miljoen dieren. Miljoenen dus.
Vooral trof me de reactie van Doux: zo gaat het. Geen gedoe, geen gedraai, geen we gaan het aanpassen. Zo gaat het en anders moet je geen kip willen eten en ook nog eens gaan kijken in de betere kippenhouderijen én de slachterijen die die dieren verwerken (daar gaat het nl. net zo als bij 'plof').
Ik besteed aandacht aan het filmpje omdat het publiek zelden te zien krijgt hoeveel ruimte een jong kuiken heeft en dat hij die ruimte zelf volgroeit.
Overigens: toen de 1 ster kip kwam, groeide een gangbaar slachtkuiken - de plofkip - in ca. 40 dagen tot slachtgewicht. Inmiddels 10 jaar later zitten we op 35 dagen. Dat is een vorm van welzijnswinst omdat het dier minder lang in die volle stal hoeft te zitten, ook al wordt zijn leefomgeving dagelijks een stukje sneller kleiner.
Ik ben een voorstander van tragere groeiers, maar ga binnenkort kijken naar snelle groeiers die op een nieuwe manier uit hun ei komen. U hoort hier in de toekomst meer over kip. Gewoon kijkend, want dat wilden we na het schotschrift van Vonk over concentratiekampen en kampbeulen.
#2 ‘Sterfte is bij vogels overigens heel normaal, in sommige ganzenkolonies wel 70% in het eerste levensjaar.’
Dit is idd heel normaal Jos! Maar jouw slappe vergelijking is dat beslist niet.
Theo, waarom noem je die vergelijking slap?
En ook een andere vraag: is 3% uitval veel?