Reumatoloog Richard Verheesen is een betrokken arts. Hij zag het verslag van de NAV-lezing van volksgezondheidshoogleraar Jaap Seidell. Dat leidde tot een ontboezeming: 'waar blijft de actie?'
Verheesen mailde ons:
Ik blijf zitten met de vraag en nu…..?
Ik gaf een half jaar geleden een presentatie tijdens het congres Arts en Voeding.
Het was een mooi congres, mijn presentatie (te zien op YouTube) werd goed ontvangen. Enthousiasme, wat discussie, waardering, uitnodigingen voor gesprekken, LinkedIn en Facebook uitnodigingen.
En vandaag? Het heeft nauwelijks vervolg. Er zijn veel woorden gevallen. Maar iets doen, lijkt helemaal niet de bedoeling. De woorden zijn het doel, lijkt het.
En daar zit mijn probleem. Een presentatie, een lezing, een interview, een boekje schrijven, een gesprek bij een overheidsinstelling, een schouderklopje hier en een ego-streling daar. "Ik heb gesproken met.…", "ik ken .…" ; lekker belangrijk denk ik dan. Ik vind het allemaal prachtig maar er komt zeer weinig garen op de klos. In dit tempo wordt onze trojka uiteindelijk ingehaald door de wolven. Grote groepen in onze maatschappij zijn overigens al ingehaald.
En hoe gaan we nu zorgen voor garen op de klos? Discussie is aardig maar actie is veel noodzakelijker.
Trouwens: gaat het werkelijk alleen om FOOD of is dat een onwenselijke vernauwing van de problematiek? Volgens mij gaat het namelijk gewoon om sociaal beleid. Hoe willen we dat de wereld is ingericht?
Ik zou het over deze vragen graag nog één keer goed op Foodlog willen hebben. Misschien moet ik daarna definitief constateren dat we vooral één groot kletscircus onderhouden in ons land om actie vooral te vermijden, maar de indruk te geven dat we 'er heel druk mee bezig zijn'.
Hier was iedereen zo enthousiast over:
Dit artikel afdrukken
Ik blijf zitten met de vraag en nu…..?
Ik gaf een half jaar geleden een presentatie tijdens het congres Arts en Voeding.
Het was een mooi congres, mijn presentatie (te zien op YouTube) werd goed ontvangen. Enthousiasme, wat discussie, waardering, uitnodigingen voor gesprekken, LinkedIn en Facebook uitnodigingen.
En vandaag? Het heeft nauwelijks vervolg. Er zijn veel woorden gevallen. Maar iets doen, lijkt helemaal niet de bedoeling. De woorden zijn het doel, lijkt het.
En daar zit mijn probleem. Een presentatie, een lezing, een interview, een boekje schrijven, een gesprek bij een overheidsinstelling, een schouderklopje hier en een ego-streling daar. "Ik heb gesproken met.…", "ik ken .…" ; lekker belangrijk denk ik dan. Ik vind het allemaal prachtig maar er komt zeer weinig garen op de klos. In dit tempo wordt onze trojka uiteindelijk ingehaald door de wolven. Grote groepen in onze maatschappij zijn overigens al ingehaald.
En hoe gaan we nu zorgen voor garen op de klos? Discussie is aardig maar actie is veel noodzakelijker.
Trouwens: gaat het werkelijk alleen om FOOD of is dat een onwenselijke vernauwing van de problematiek? Volgens mij gaat het namelijk gewoon om sociaal beleid. Hoe willen we dat de wereld is ingericht?
Ik zou het over deze vragen graag nog één keer goed op Foodlog willen hebben. Misschien moet ik daarna definitief constateren dat we vooral één groot kletscircus onderhouden in ons land om actie vooral te vermijden, maar de indruk te geven dat we 'er heel druk mee bezig zijn'.
Hier was iedereen zo enthousiast over:
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Richard Verheesen wat een somberheid. Misschien helpt het om het grotere plaatje eens te bekijken.
Dat wil niet zeggen dat overbevolking, klimaatverandering, chronische ziekten epidemieën etcetera geen formidabele uitdagingen ('wicked problems') zijn maar die worden gezien en die staan steeds scherper op de radar.
Somberheid is niet een van mijn eigenschappen en vooral een interpretatie, maar ik kan niet wegkijken van de realiteit en die laat beroerd weinig actie en resultaat zien in relatie tot de inspanningen en financiële investeringen in Nederland.
Verder heb ik het volgens mij niet over klimaatverandering ed maar over de grote kansongelijkheid tussen de verschillende sociale lagen in Nederland.
Mooie plaatjes jouw link maar Jan op de hoek in Nederland heeft er weinig aan.
Jaap,
Interessante plaatjes, maar wel gemaakt vanuit een typisch Westers en modernistisch oogpunt. Ik ben benieuwd hoe het eruit zou zijn als er zaken zouden worden geplot zoals 'hechtheid van de lokale gemeenschap', of geluksbeleving, of angst (voor mensen, voor de dood, etc.), of zelfbeschikking, om een paar minstens even belangrijke onderwerpen te noemen.
Richard,
Ik ben bang dat ik weinig meer in te brengen heb dan woorden, en het is een beetje een herhaling van wat ik zei in het draadje over Jaap's voordracht, maar ik vraag mij af hoe sterk de pogingen om tot verbeteringen te komen gedragen worden door de mensen die het aangaat. Bij veel mensen die voldoende inkomen hebben, staat de prioriteit van een gezondere leefstijl en voeding op een laag pitje. Het wordt veelal gezien als iets dat lijnrecht tegenover genieten en gemak staat. De groep met een laag inkomen daarentegen, heeft (a) andere prioriteiten en (b) misschien wel vaak het gevoel dat zij toch niet zoveel kunnen uithalen. De eerste groep is helemaal niet uit op verandering, de tweede zou misschien wel willen, maar krijgt dat niet van de grond. En als ze mochten kiezen, zouden andere veranderingen wellicht voor gaan.
Misschien heb ik niet zo'n positief beeld, maar ik ben benieuwd om te horen waarom ik ernaast zit.
Het mondiale plaatje, zoals Jaap Seidell schildert is inderdaad mooi en geeft hoop, maar wat mij betreft is dat geen reden om niet te kijken wat we in NL nu kunnen DOEN. En ik denk dat we niet doen wat we zouden kunnen doen. Bovendien; hier in NL tevreden zijn omdat het daarbuiten kennelijk goed gaat kan natuurlijk niet. Toch?
Pieter, wat wil je DOEN? Definieer het woord eens. ik leg het uit.
Boeiend is de felle tegenstelling tussen Richard en Jaap. Richard ziet de individuele mensen die dikker en zieker worden. Jaap ziet de algehele verbetering.
Als ik het heel bot zeg: voor de soort (zegt Jaap) doen we het helemaal niet zo verkeerd, maar voor het individu (zegt Richard) kan het soms behoorlijk fout uitpakken.
De vraag, Pieter, is dus wat DOEN beter gaat doen voor individuen in de achterstandswijken waar Richard zich om bekommert als nu levende mensen met een recht op een goed bestaan en waar Jaap van zegt 'zie en respecteer de beweging naar verbetering' (= vlgde generaties gaan het beter hebben).