In het kader van een bewustwordingscampagne kunnen Amerikanen via een online test bepalen hoe hoog hun risico op prediabetes is. Ruim 1 op de 3 krijgt de waarschuwing dat ze een hoog ziektrisico lopen. Onderzoekers en artsen maken zich zorgen over deze test en waarschuwen voor de 'medicalisatie'. Prediabetes is geen ziekte, maar een gevolg van een leefstijl die aangepakt moet worden.
The Centers for Disease Control and Prevention (CDC), American Diabetes Association en de American Medical Association hebben op DoIhaveprediabetes.org een online test gezet waarmee mensen zelf kunnen ontdekken of ze risico lopen op prediabetes. Wie met een hoog risico uit de test komt, krijgt het advies zich verder te laten testen bij een arts. Eerdere studies van onder meer het Diabetes Prevention Program toonden aan dat bij mensen met prediabetes de kans op diabetes verlaagd kan worden door leefstijlveranderingen of door het gebruik van medicijnen.
Zorgwekkende cijfers
Al bijna 300.000 mensen deden de test. Eén op de drie kreeg de waarschuwing een hoog risico te lopen. Onderzoekers van Tufts University checkten of de test dat wel goed zag. Ze vergeleken de uitkomsten met een database over de gezondheid van ruim 10.000 mensen uit de National Health and Nutrition Examination Survey. Ook de check liet hoge aantallen zien: ruim 73 miljoen van de 315 miljoen Amerikanen zouden prediabetes hebben, onder wie 80% van de 60-plussers.
Onnodige medicalisatie
De onderzoekers besloten een brief te schrijven naar JAMA. Volgens onderzoeker Saeid Shahraz werken dergelijke tests medicalisatie in de hand. Iets wat altijd als normaal is beschouwd, blijkt plots een ziekte die in de gaten moet worden gehouden en eventueel zelfs behandeling nodig heeft. "Deze test is geen wetenschappelijk meetinstrument. Een voorspellende test moet de mensen die een hoog risico lopen eruit filteren. Deze test vertelt bijna iedereen dat ze een hoog risico hebben. Het is volledig ongeloofwaardig", aldus Sharahz.
Geen medicijnen, maar leefstijlaanpassingen
Chief Editor van JAMA, Rita Redberg, denkt er net zo over. Ze wijdde er een editor’s note aan. Ook zij waarschuwt voor de medicalisatie van veel voorkomende aandoeningen. "Tien jaar geleden had niemand nog van deze aandoening gehoord. Een betere aanpak voor preventie van obesitas en de vele bijkomende complicaties is om de nadruk te leggen op een gezond eetpatroon, op gewichtsverlies als dat nodig is, en op een toename in fysieke activiteit op alle niveaus – door scholen, medici, volksgezondheidsinstanties en overheidsinstellingen", schrijft Redberg.
Sharahz is het hiermee eens. Als iemand weinig beweegt, wat te zwaar is, maakt het niet veel uit of die persoon wel of geen prediabetes heeft. "In mijn spreekkamer geef ik mensen het advies om meer te bewegen en op de voeding te letten. Deze aanbevelingen zijn zo algemeen dat we die aan iedereen moeten geven. Aan mensen met prediabetes, maar ook aan gezonde mensen", aldus Sharaz.
Ook andere gezondheidsexperts zijn sceptisch. Diabetes-expert Victor Montori van de Mayo Clinic: "Zoveel mensen dit label opplakken, helpt dat ze nou echt? Ze voelen zich gezond, maar door de campagne gaan ze zich ziek voelen." Het CDC blijft achter de test staan: "Het doel van deze test is niet om een kant en klare diagnose te geven, maar om mensen een beeld te geven van hoe ze ervoor staan. Het is bedoeld om het gesprek op gang te brengen."
Dilemma
Dat laatste is gelukt en wijst meteen op een dilemma. Is een prediabeet iemand die je als arts alvast in je voorbehandelkamer haalt tot hij diabeet wordt of die je er meteen weer uitschopt en adviseert om, bijvoorbeeld, een racefiets te kopen om lekker gezond te bewegen en minder te snacken op de bank?
Dilemma? Jazeker. Wie houdt in de gaten of die fiets de schuur wel uitkomt?
Dit artikel afdrukken
Zorgwekkende cijfers
Al bijna 300.000 mensen deden de test. Eén op de drie kreeg de waarschuwing een hoog risico te lopen. Onderzoekers van Tufts University checkten of de test dat wel goed zag. Ze vergeleken de uitkomsten met een database over de gezondheid van ruim 10.000 mensen uit de National Health and Nutrition Examination Survey. Ook de check liet hoge aantallen zien: ruim 73 miljoen van de 315 miljoen Amerikanen zouden prediabetes hebben, onder wie 80% van de 60-plussers.
Onnodige medicalisatie
De onderzoekers besloten een brief te schrijven naar JAMA. Volgens onderzoeker Saeid Shahraz werken dergelijke tests medicalisatie in de hand. Iets wat altijd als normaal is beschouwd, blijkt plots een ziekte die in de gaten moet worden gehouden en eventueel zelfs behandeling nodig heeft. "Deze test is geen wetenschappelijk meetinstrument. Een voorspellende test moet de mensen die een hoog risico lopen eruit filteren. Deze test vertelt bijna iedereen dat ze een hoog risico hebben. Het is volledig ongeloofwaardig", aldus Sharahz.
Geen medicijnen, maar leefstijlaanpassingen
Chief Editor van JAMA, Rita Redberg, denkt er net zo over. Ze wijdde er een editor’s note aan. Ook zij waarschuwt voor de medicalisatie van veel voorkomende aandoeningen. "Tien jaar geleden had niemand nog van deze aandoening gehoord. Een betere aanpak voor preventie van obesitas en de vele bijkomende complicaties is om de nadruk te leggen op een gezond eetpatroon, op gewichtsverlies als dat nodig is, en op een toename in fysieke activiteit op alle niveaus – door scholen, medici, volksgezondheidsinstanties en overheidsinstellingen", schrijft Redberg.
Sharahz is het hiermee eens. Als iemand weinig beweegt, wat te zwaar is, maakt het niet veel uit of die persoon wel of geen prediabetes heeft. "In mijn spreekkamer geef ik mensen het advies om meer te bewegen en op de voeding te letten. Deze aanbevelingen zijn zo algemeen dat we die aan iedereen moeten geven. Aan mensen met prediabetes, maar ook aan gezonde mensen", aldus Sharaz.
Ook andere gezondheidsexperts zijn sceptisch. Diabetes-expert Victor Montori van de Mayo Clinic: "Zoveel mensen dit label opplakken, helpt dat ze nou echt? Ze voelen zich gezond, maar door de campagne gaan ze zich ziek voelen." Het CDC blijft achter de test staan: "Het doel van deze test is niet om een kant en klare diagnose te geven, maar om mensen een beeld te geven van hoe ze ervoor staan. Het is bedoeld om het gesprek op gang te brengen."
Dilemma
Dat laatste is gelukt en wijst meteen op een dilemma. Is een prediabeet iemand die je als arts alvast in je voorbehandelkamer haalt tot hij diabeet wordt of die je er meteen weer uitschopt en adviseert om, bijvoorbeeld, een racefiets te kopen om lekker gezond te bewegen en minder te snacken op de bank?
Dilemma? Jazeker. Wie houdt in de gaten of die fiets de schuur wel uitkomt?
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
link stuk. test
Welke link bedoel je Tara? Bij mij lijken ze allemaal te werken...
Doe de test en huiver!
Je BMI zit aan de lage kant van de grafiek, je bloeddruk is goed, je hebt geen diabetes in de familie, je verricht geen fysieke arbeid, maar je bent 60+ jaar, dan zit je fout.
Link is niet stuk, maar de publicatie van de test vind ik wel een "link stuk".
Over die test kun je discussiëren, maar dat lijken mij schijnbewegingen. De test drukt je met de neus op de feiten: het gros van de mensen kampt met insulineresistentie. Dat is al vaker op allerlei manieren vastgesteld. Dat is niet alleen pré diabetes, maar ook pré hartaanval, pré nog veel meer chronische aandoeningen.
In het artsenblad van de NTVG stond in 1992 al een artikel waarin allerlei gevaren van insulineresistentie worden opgesomd. In 1995 schreef het NTVG dat een glucose tolerantie test uitsluitsel kan geven of er sprake is van insulineresistentie. Maar ja, we hebben er geen therapie voor, dus die test kun je maar beter niet uitvoeren. Lees: hier hebben geen pil hiervoor, "dus" kunnen we niets doen.
Is er een emoji die uitdrukt: "mijn broek zakt af"?
Inmiddels lijkt het mij overduidelijk dat het niet zo moeilijk is om insulineresistentie aan te pakken. Die racefiets uit de schuur halen kan geen kwaad. Maar ik zou eerst eens kijken naar wat je elke dag eet en drinkt. Koolhydraten, met name bewerkte koolhydraten (suiker, meel), drastisch minderen helpt. Zo eenvoudig is het. Daarnaast inderdaad lekker bewegen, racefiets kan, wandelen kan ook. Yoga of wandelen met de hond is fantastisch om de ontstressen. Stress doet heel veel kwaad, bevordert ook de insulineresistentie.
Medisch ingrijpen of "medicalisatie" hoeft niet te betekenen: "aan de pil". Het kan ook gericht zijn op voeding en leefstijl. Lijkt mij. Zie bijvoorbeeld: "Keer diabetes om". Je hoeft niet te wachten tot je diabetes hebt om daar aan te beginnen. Wat goed is voor een diabeet, is goed voor iedereen.
Als je niet ingrijpt, dan zijn de gevolgen duidelijk: op den duur wordt de ruime meerderheid van de ouderen (iedereen wordt een keer een oudere als het meezit...) krakkemikkig. De VS lopen zoals zo vaak voorop in de trend. Daar zie je veel chronische ziekten en zie je zelfs de levensverwachting al dalen. In Nederland zie je ook al de nodige ellende bij veel 45+ ers.
Tenslotte: de politiek is ook aan zet. Die kan veel en veel meer bijdragen aan een minder ziekmakende omgeving. Bijna elke politiek beleidsterrein raakt aan de volksgezondheid.
Weglopen van de feiten, dat zie je steeds weer. Hier ook?
Los van de inhoud van de test, vind ik de reacties in JAMA (zoals hier beschreven) uitermate merkwaardig. De afkeurende houding komt voort uit het gegeven dat er 'zoveel' mensen het stempel 'mogelijk prediabeet' krijgen. Maar wat nou als het er werkelijk zoveel zijn? Uit de NHANES cijfers komt immers eenzelfde orde grootte. Bovendien, het verwijzen naar een arts hoeft niet te leiden tot medicatie. Dat hangt af van hoe die arts ermee om gaat.
Wat betreft de vraag in de laatste zin, uiteindelijk lijkt het mij dat de enige manier waarop voorkomen kan worden dat de fiets in de schuur blijft staan, dat mensen zichzelf (weer) verantwoordelijk gaan voelen voor hun eigen gezondheid. Het zou m.i. heel contraproductief zijn als dat zou moeten afhangen van enige controle, anders dan van de mensen zelf. De prangende vraag die daaruit naar voren komt is: draagt zo'n online test bij aan een grotere 'empowerment', aan een grote grip en verantwoordelijkheidsgevoel bij de deelnemers of juist niet?