In Food & Trust gaan we na wie wat beweert, waarom en welke punten kemphanen daarom over en weer blijven maken. We willen weten waarom de gesprekken vastlopen in onverenigbare en steeds verder verhardende standpunten en communicatietactieken.
Hoe het 'echt zit'
Opvallend genoeg bleek het moeilijk partijen te vinden die het spits rondom hun case durfden af te bijten. Toch barst het ervan. Er zit gif in je groenten. Er zitten sporen van glyfosaat in je bier. Volvet heet goed, maar mag niet van het Voedingscentrum. De zee barst van de microplastics die ook in de vis komen en kweekvis uit Azië bevat verboden bestrijdingsmiddelen. Al die zaken zijn waar, maar hoe gaan we ermee om?
Bedrijven zeggen erover te willen praten, maar niemand wil beginnen omdat ‘mensen toch niet willen geloven hoe het echt zit.’
Is dat zo?
Oorsprong van ver- en wantrouwen
Wetenschappelijk gezien is het antwoord op veel van die vragen inderdaad anders, dan je in de media hoort. Maar zijn wetenschappers wel te vertrouwen? Hun onderzoek wordt in de wereld van vandaag grotendeels betaald door bedrijven omdat overheden dat nu eenmaal graag willen. Tegenwetenschappers en -experts zijn daarom helden. Maar wat zijn hun motieven en belangen dan?
Daar gaan we het over hebben om de oorsprong van het wan- en vertrouwen over en weer bloot te leggen.
Journalisten van vakbladen, de algemene kwaliteitspers, agrarische organisaties, wetenschappers en bedrijven die er wél in het algemeen over willen praten doen mee aan ons live onderzoek in de Aula van WUR in de avond van maandag 14 november aanstaande.
Als je erbij wilt zijn, kan dat nog. We hebben nog 25 plaatsen te vergeven. Schrijf je nu in.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Hele relevante stelling! Want veel te weinig wordt door beleidsmakers gezien dat hun (vaak neerbuigende) wantrouwen intervenieert op hoe zij communiceren. Het leidt namelijk niet zelden tot bv een contraproductieve belerende toon of een stuitende infantilisering van de boodschap.
Ofwel: je oogst wat je zaait.
In de 1960/70er jaren was er in de USA (dus ook in Europa) een sterk wantrouwen tegen het militair-industrieel complex (de Vietnamoorlog was aan de gang), dat was nieuw voor mij (als jongetje). Militairen waren er toch in principe om de grenzen te beschermen? En de industrie voor werkgelegenheid en consumptiegoederen? Tegenwoordig hoor je weinig meer van dat complex, maar dat nu ook al wetenschap en industrie als een niet te vertrouwen complex gezien wordt? En zelfs die bedrijven en wetenschappers van hun kant ook het publiek niet meer vertrouwen? Wetenschap was in die tijd nog onverdacht, maar is dus ook opgeschoven over het lijntje heen, wel logisch natuurlijk als je de financiering van onderzoek grotendeels overlaat aan die bedrijven!
In gesprek gaan ipv belerend vertellen zoals #1 Niels ook beschrijft, zal veel kunnen schelen. De burger wil gehoord worden, wil weten dat zijn angsten serieus genomen worden, zonder meteen overruled te worden door een lading 'feiten'. En, bijna mijn stokpaardje aan t worden de laatste tijd, niet teveel als 'feit' presenteren, zo zeker is t niet dat er geen negatieve gevolgen zijn op korte of lange termijn; wie zegt dat zeker te weten, spreekt niet de waarheid, want het is momenteel niet te overzien.
Wat heel veel autoriteiten nog niet begrepen hebben is dat er de afgelopen 50 jaar een majeure verandering is geweest: ooit was jouw autoriteit geïnstitutionaliseerd, hij hoorde bij je positie. Vandaag de dag is je autoriteit niet meer zo voor de hand liggend, hij wordt je gegund en gegeven. Je moet hem verdienen. Je kan hem je niet meer toe-eigenen. Ach, je kan het natuurlijk wel, het wordt elke dag geprobeerd, maar je krijgt dan bovenstaande. En uiteindelijk val je.