1. Als Rens Kroes zegt dat het drinken van een kleidrankje gezond is, dan doen honderdduizenden Nederlanders dat omdat zij het zegt. Als een professor zegt dat het onzin is, is hij gek. Als een topkok zegt dat je een professor moet ophangen die zegt dat ook de levensmiddelenindustrie fatsoenlijk eten kan leveren dat bovendien voedselveiliger is, dan stoort niemand zich daar echt aan.

2. Onlangs presenteerde het ministerie van EZ zijn voedselvisie. Het gebeurde in zo’n viezige Rotterdamse havenloods met een kok - met baard zonder hygiëne-netje en zo’n schoffiespet - die alles zelf maakt omdat dat veel beter heet. Vers natuurlijk. Dat is hip, ook al is het inhoudsloos en niets anders dan marketing en positionering van iets nieuws. Ook de detailhandel doet er flink aan mee. De Foodplaza’s en verspleinen met krijtborden, kratten en kisten schieten op als paddestoelen. Natuurlijk, want vers is kassa.

Doe normaal, wil ik roepen. Maar er is geen publiek voor
3. De wereldvermaarde Amerikaanse cardioloog Dariush Mozzafarian modelleerde epidemiologische gegevens en beweerde ver over hun bewijskracht heen dat flink lagere prijzen voor verse groenten en fruit voor 10 maal zoveel gezondheidswinst zullen zorgen als bijvoorbeeld Vinkje of andere ‘eet gezonder campagnes’. Weg kassa, omdat de vers promotende professor ook een activist blijkt.

4. Vlees, brood, koekjes, hamka’s, gebak en bier worden gemaakt met glyfosaat. Precieze analysetechnieken tonen tegenwoordig feilloos de geringste sporen van landbouwgif in ons eten aan. Dat moet er dus uit, vinden NGO’s en daarom heel bewust Europa. “Maar weet u wel hoeveel veel vervelender spul er dan gespoten moet worden?” - vragen gifkenners die de feiten kennen en zich de gevolgen realiseren. Het maakt niet uit. Experts zijn boeven, want ze hebben ervoor gezorgd dat het goedje in mijn biertje zit. Het gevoel regeert. Op dit moment durft de EU niet eens meer te beslissen of glyfosaat in Europa per 1 juni nog wel mag of niet. Ik hou niet van glyfosaat, maar weet wel dat als de EU morgen het gebruik verbiedt, ons eten óf heel veel duurder óf nog giftiger wordt.

Doe normaal, wil ik roepen. Maar er is geen publiek voor. Ziet u de rode draad? Goeroe’s, overheden, NGO’s, wetenschappers en zakenlui surfen allemaal al zolang op de gevoelens van mensen dat we knotsknettergek los van de motor zijn geraakt. Hoe loopt dat af?

Fotocredits: Fokke & Sukke
Dit artikel afdrukken