De geur van Brusselse spruitjes op Foodlog inspireert Wouter Klootwijk tot een column. In 1957 zou hij daar nooit aan begonnen zijn.
Opeens ging het in deze krant over kinderen & eten. Het begon met spruitjes. Nick Trachet te Brussel schreef over het genoegen van spruitkool. Zijn stukje werd op Foodlog overgenomen. Met te voorzien gevolg.
Heb je het over spruitjes in Nederland dan komt steevast ter sprake dat ze vroeger bitter waren en voor kinderen een straf. Witlof zelfde liedje. Maar spruitjes kregen zo’n slechte naam in het verleden, dat boekenschrijvers en krantencolumnisten de lucht van spruitjes zijn gaan gebruiken om er een sfeer mee te beschrijven. En zo mogelijk iemand mee te beledigen. Dat de geur in zijn colbertje zit dat nodig naar de stomerij moet, liefst met de drager van het jasje er nog in, ook stomen.
Opvoeden, hoe moet dat? In Amsterdam zag ik naast een zogenoemd Grand Café - veel soorten drank en modern eten - op een gevel, groot in driedimensionale letters: Opvoedpoli. Voor het café een terras. Bij een beetje zon, terras vol. Alle dagen van de week van tien s’ochtends tot donker. In Amsterdam hoef je niet te werken, alle terrassen zitten er altijd vol. Maar het terras naast de Opvoedpoli, zitten daar vaders achter een Duvel te wachten tot het kindje klaar is? Heeft de poli geholpen? Lust je nu wel spruitjes, droppie van me?
Waarom moest het eigenlijk? Daar zijn honderd argumenten voor die allemaal geen steek houden. Alleen als er niks anders te eten is, dan heb je een poot om op te staan. Maar juist dan, als er niks anders te eten is heb je geen problemen met spruitjes. Honger. Dan is alles lekker.
Het is een probleem in rijke landen waar het nergens meer 1957 is. Kinderen die niet willen eten waar ouders van denken dat het goed voor ze is, krijgen geen slaag maar gewoon een bordje met iets anders. Oplossing: beduvelen. In Denemarken heeft een fabrikant van pasta enig succes met pasta’s waar relatief veel groente in verwerkt is. Een pasta van tarwebloem met 25 procent bloemkool er door. Je ziet er niks van. Kleur kan ook, van wortels; bleek oranje pasta. En een zweem groen in pasta met broccoli.
Jazeker, er was al lang een groene pasta, met spinazie, en een zwarte met inktvisinkt, maar de Denen zeggen dat er meer groente zit in die van hun, meer dan ooit eerder een fabrikant het kon maken. 25 procent?
Ik deed een proef met rode kool. Veel werk, maar ik wou weten of het kan. Kool in flinterdunne slierten gesneden. Slierten lang in een elektrische kruidendroogmachine. Droge slierten in een graanmolen tot meel gemalen. Koolmeel met wat tarwebloem in de pastamachine. Prachtige, diep paarse tagliatelle van gemaakt. Veel meer kool er in dan in de pasta van de Denen.
En toen?
Pasta gekookt en geproefd. Nee, dit kun je een kind niet voorzetten. Mij ook niet. Verkeerde weg.
Fotocredits: Wouter Klootwijk
Dit artikel afdrukken
Heb je het over spruitjes in Nederland dan komt steevast ter sprake dat ze vroeger bitter waren en voor kinderen een straf. Witlof zelfde liedje. Maar spruitjes kregen zo’n slechte naam in het verleden, dat boekenschrijvers en krantencolumnisten de lucht van spruitjes zijn gaan gebruiken om er een sfeer mee te beschrijven. En zo mogelijk iemand mee te beledigen. Dat de geur in zijn colbertje zit dat nodig naar de stomerij moet, liefst met de drager van het jasje er nog in, ook stomen.
Opvoeden, hoe moet dat? In Amsterdam zag ik naast een zogenoemd Grand Café - veel soorten drank en modern eten - op een gevel, groot in driedimensionale letters: Opvoedpoli. Voor het café een terras. Bij een beetje zon, terras vol. Alle dagen van de week van tien s’ochtends tot donker. In Amsterdam hoef je niet te werken, alle terrassen zitten er altijd vol. Maar het terras naast de Opvoedpoli, zitten daar vaders achter een Duvel te wachten tot het kindje klaar is? Heeft de poli geholpen? Lust je nu wel spruitjes, droppie van me?
Het is een probleem in rijke landen waar het nergens meer 1957 is. Kinderen die niet willen eten waar ouders van denken dat het goed voor ze is, krijgen geen slaag maar gewoon een bordje met iets anders. Oplossing: beduvelenMij is het niet gelukt, toen, opvoeden. Maar kijk nu, de grote lummels die ik probeerde te leren hoe leven moet, alsof ik dat wist, eten inmiddels alles waarvoor ze vroeger van huis weg liepen als ze het eten moesten van mij.
Waarom moest het eigenlijk? Daar zijn honderd argumenten voor die allemaal geen steek houden. Alleen als er niks anders te eten is, dan heb je een poot om op te staan. Maar juist dan, als er niks anders te eten is heb je geen problemen met spruitjes. Honger. Dan is alles lekker.
Het is een probleem in rijke landen waar het nergens meer 1957 is. Kinderen die niet willen eten waar ouders van denken dat het goed voor ze is, krijgen geen slaag maar gewoon een bordje met iets anders. Oplossing: beduvelen. In Denemarken heeft een fabrikant van pasta enig succes met pasta’s waar relatief veel groente in verwerkt is. Een pasta van tarwebloem met 25 procent bloemkool er door. Je ziet er niks van. Kleur kan ook, van wortels; bleek oranje pasta. En een zweem groen in pasta met broccoli.
Jazeker, er was al lang een groene pasta, met spinazie, en een zwarte met inktvisinkt, maar de Denen zeggen dat er meer groente zit in die van hun, meer dan ooit eerder een fabrikant het kon maken. 25 procent?
Ik deed een proef met rode kool. Veel werk, maar ik wou weten of het kan. Kool in flinterdunne slierten gesneden. Slierten lang in een elektrische kruidendroogmachine. Droge slierten in een graanmolen tot meel gemalen. Koolmeel met wat tarwebloem in de pastamachine. Prachtige, diep paarse tagliatelle van gemaakt. Veel meer kool er in dan in de pasta van de Denen.
En toen?
Pasta gekookt en geproefd. Nee, dit kun je een kind niet voorzetten. Mij ook niet. Verkeerde weg.
Fotocredits: Wouter Klootwijk
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Jammer van die tagliatelle. Ziet er prachtig uit zo.
Heb een foto van mezelf als 6, 7-jarige, in de keuken achter een bord met twee, drie spruitjes. Ik herinner me de situatie goed, want ik zat daar vaker. Uit de woonkamer hoorde ik mijn broer en zussen die Sesamstraat zaten te kijken. Mijn moeder liet me zitten tot de spruiten weg waren.
Ik eet ze nu graag. Maar dat is vooral de verdienste van mijn moeders kookkunsten.
AH heeft ook groentenpasta. 40% groenten! Geen idee hoe voedzaam en gezond dit nog is, maar ik ga het eens proberen thuis. Kijken of ik er twee mee kan beduvelen.
Pasta is bij ons sowieso een perfect groententransport middel gebleken. Saus maken met aubergine en nog een bult andere groenten. Pasta met veel holle ruimte gebruiken, zoals penne. Altijd succes. Bordjes negen van de tien keer leeg.
Voor de rest blijft het aanmodderen. Haal wel veel vreugde uit het beduvelen, zou er eens een mooi beduvelkookboek van moeten maken. Al lukt ook beduvelen lang niet altijd. Het hangt allemaal maar af van het onvoorspelbare kinderhumeur. Soms werkt rauw. Soms werkt simpel. Soms werkt soep. Soms werkt appelmoes. Soms werkt dierentuindieren naar hun verblijf brengen. (Vliegtuigen hebben ze niet veel mee bij ons.) Nooit dreigen, niet met het afpakken van het toetje, vroeg naar bed of een pak rammel. Werkt averechts. Voor de tv, alleen als ze ziekjes zijn.
Prachtig proza, prachtige inhoud.
Waar die spruit je al niet toe kan inspireren Wouter, voor Reve en andere literatoren was het een geliefd object van de unhappy childhood as the writers goldmine, voor jou de inspiratie voor een column, en idd, kinderen en poezen laten zich niet snel beduvelen. Kinderen zijn voor mij helaas slechts studieobject en een voortdurende bron om me over te verbazen. Sukses met andere types tagliatelle, er zijn er ca 100 het proberen waard! En geef de kinderen waarop je ze uitprobeert er maar een pilletje vitamine C bij, want dat zal er door al dat drogen en malen wel uit verdwenen zijn!