Hoewel zeewier niet direct het eerste is waar de meeste mensen aan denken bij 'eten uit zee', is er de laatste jaren een niet te verwaarlozen markt ontstaan. In 2012 bedroeg de mondiale productie van zeewier 24,9 miljoen ton (nat gewicht). Verreweg het grootste deel, 23,8 miljoen ton, werd gekweekt, vooral in China en Indonesië. Dat meldt SeaFoodSource op basis van cijfers van de FAO. De wereldmarkt voor zeewier bedraagt inmiddels zo'n 4,8 miljard euro.
Tussen 2000 en 2012 is de productie van zeewier wereldwijd meer dan verdubbeld. De consumentenvraag groeit echter nog veel harder, en daarom moet er nog veel meer zeewier in aquacultuur geproduceerd worden, zegt dr. Prannie Rhatigan, volksgezondheidsexpert en auteur van de site (en kookboek) "The Irish Seaweed Kitchen"
Zeer gevarieerd
Eigenlijk mag je niet alle zeewier over één kam scheren. Het zijn 'in zee levende algen' die in allerlei verschijningsvormen voor komen: rode, groene of bruine wieren. Eén ding hebben ze gemeen: ze barsten van de vitaminen, mineralen en sporenelementen. Ook zitten ze vol antioxidanten. "De essentie van algen is dat ze smakelijk zijn. Van mild tot zelfs heet, van nootachtig tot de smaak van kip. Ze zijn heel divers. Ook kan het aandeel koolhydraten of eiwitten in zeewier enorm variëren: het eiwitniveau varieert van iets dat vergelijkbaar is met een graan en een plantaardig niveau tot dat van een sojaboon en dus dierlijk niveau", zegt Rhatigan.
'Jakkes-factor'
Maar om dit bijzondere voedingsmiddel duurzaam voor menselijke consumptie beschikbaar te krijgen, moet er fors geïnvesteerd worden in aquacultuur. Het is immers niet de bedoeling dat iedereen langs de kusten in het wild zeewier gaat lopen lukken. Die plantaardige aquacultuur ontwikkelt zich in hoog tempo: van de Aziatische zeewiertanks tot Canadese 'longlines' en Ierse zeewier-'opfokbedrijven'. Dat heeft een keerzijde: het aanbod riskeert sneller te groeien dan de vraag. Als dat gebeurt, daalt de prijs, failleren bedrijven en raken investeerders hun geld kwijt.
Zeewier is uitstekend en vermoedelijk in grote hoeveelheden te telen voedsel. De toekomst ervan wordt maar door één 'maar' beheerst: de 'jakkes'-factor. Om nu door te stoten, moet je je klantengroep snel kunnen vergroten. Het bredere publiek heeft niets met zeewier en vindt het 'jakkes'.
Toch gelooft ze dat met uitgangspunten als 'jong geleerd, oud gedaan' en een voorzichtige start met een mild-smakende alg die 'jakkes-factor' geen grote rol meer hoeft te spelen. "Zeewier is heel flexibel. Het kan een klein onderdeeltje zijn van een gerecht of het kan de hoofdrol spelen", besluit ze.
Fotocredits: 'low tide', Jenny Downing
Dit artikel afdrukken
Tussen 2000 en 2012 is de productie van zeewier wereldwijd meer dan verdubbeld. De consumentenvraag groeit echter nog veel harder, en daarom moet er nog veel meer zeewier in aquacultuur geproduceerd worden, zegt dr. Prannie Rhatigan, volksgezondheidsexpert en auteur van de site (en kookboek) "The Irish Seaweed Kitchen"
Zeer gevarieerd
Eigenlijk mag je niet alle zeewier over één kam scheren. Het zijn 'in zee levende algen' die in allerlei verschijningsvormen voor komen: rode, groene of bruine wieren. Eén ding hebben ze gemeen: ze barsten van de vitaminen, mineralen en sporenelementen. Ook zitten ze vol antioxidanten. "De essentie van algen is dat ze smakelijk zijn. Van mild tot zelfs heet, van nootachtig tot de smaak van kip. Ze zijn heel divers. Ook kan het aandeel koolhydraten of eiwitten in zeewier enorm variëren: het eiwitniveau varieert van iets dat vergelijkbaar is met een graan en een plantaardig niveau tot dat van een sojaboon en dus dierlijk niveau", zegt Rhatigan.
'Jakkes-factor'
Maar om dit bijzondere voedingsmiddel duurzaam voor menselijke consumptie beschikbaar te krijgen, moet er fors geïnvesteerd worden in aquacultuur. Het is immers niet de bedoeling dat iedereen langs de kusten in het wild zeewier gaat lopen lukken. Die plantaardige aquacultuur ontwikkelt zich in hoog tempo: van de Aziatische zeewiertanks tot Canadese 'longlines' en Ierse zeewier-'opfokbedrijven'. Dat heeft een keerzijde: het aanbod riskeert sneller te groeien dan de vraag. Als dat gebeurt, daalt de prijs, failleren bedrijven en raken investeerders hun geld kwijt.
Zeewier is uitstekend en vermoedelijk in grote hoeveelheden te telen voedsel. De toekomst ervan wordt maar door één 'maar' beheerst: de 'jakkes'-factor. Om nu door te stoten, moet je je klantengroep snel kunnen vergroten. Het bredere publiek heeft niets met zeewier en vindt het 'jakkes'.
Toch gelooft ze dat met uitgangspunten als 'jong geleerd, oud gedaan' en een voorzichtige start met een mild-smakende alg die 'jakkes-factor' geen grote rol meer hoeft te spelen. "Zeewier is heel flexibel. Het kan een klein onderdeeltje zijn van een gerecht of het kan de hoofdrol spelen", besluit ze.
Fotocredits: 'low tide', Jenny Downing
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
En niet te vergeten The Dutch Weed Burger van de eigen bodem!
Ik ben vanaf kleins af aan gek op zeewier - omdat mijn ouders het me lieten eten. Het is zeer smakelijk, maar je moet zoals met alle andere producten, weten hoe je het moet eten.
@1 Vertel me eens wat meer, over waar het te verkrijgen is (ik woon echter in (Pattaya, Thailand) maar het enie wat ik over ziewier wet vertelt me er eigenlijk alleen maar veel goeds van.
De 'jakkes-factor', het woord van 2015............Gewoon zeewier eten komt steeds meer op omdat sushi populair is en wordt, men weet nu ook hoe ze het zelf moeten maken, maar er zijn ook ontzetten veel menen die zeewier in de vorm van supplementen(tabletten) gaan gebruiken, denk aan chlorella, spirulina, kelp enz. Dan is er geen 'jakkes-factor', want dan denkt men, het is gezond en niet dat het weleens zeewier kan zijn.
Ik heb soms een pakje zeewiersnack(per 3 verpakt) van de toko, gewoon geroosterd of gedroogde blaadjes zeewier met zout of kruiden om als snack te knabbelen, best lekker, maar even wennen aan de smaak. Chinese zoutjes smaak, maar dan sterker, omdat het alleen zeewier is en geen rijstmeel enz erbij.
In de categorie haalbare goede voornemens 2015: zeewier eten.
Als was het maar om het jodiumtekort aan te vullen waar 'broodverlaters/minderaars' kans op lopen.
#Willem, het moet in Thailand toch geen probleem zijn om aan zeewier te komen. Meende dat alle Aziaten daar wel pap van lustten.
Ik heb(nog)geen last met jodiumtekorten door geen brood meer te eten, ik gebruik nog steeds elke dag een beetje zout en op al mijn groente, in de soep, waar het maar op kan, gebruik ik herbamare waar kelp in zit. Ik ga in de loop der jaren wel zien of dat voldoende is, vooralsnog nergens last van wat symptomen betreft