Uit een onderzoek dat recent verscheen in Nature bleek dat de kunstmatige zoetstof sacharine de darmflora zodanig beïnvloedt dat we er uiteindelijk insuline-resistent door worden. Dat betekent dat het middeltje dat we gebruiken om niet teveel suiker binnen te krijgen ongemerkt tot hetzelfde effect leidt: we worden er dik van omdat ons lichaam niet meer met suikers om kan gaan en worden daardoor uiteindelijke diabeet II.
Korte keten vetzuren
Een nieuw onderzoek dat in PLOS One verscheen laat zien dat ook aspartaam - dat veel vaker wordt gebruikt tegenwoordig dan sacharine - diezelfde werking heeft. Beide stoffen hebben geen invloed op ons lichaam, maar op de medewerkers in onze darmen die er voor helpen zorgen dat ons eten op de juiste manier wordt verteerd, getransporteerd en opgenomen in ons lichaam. De studie in PLOS One is gebaseerd op muizen. Die worden weliswaar niet dikker van aspartaam, maar laten wel een zich ontwikkelende intolerantie voor suikers zien. Dat zou een gevolg zijn van korte keten vetzuren die zorgen voor de biosynthese van suikers.
Kort gezegd lijkt het erop dat zowel sacharine als aspartaam aanzetten tot het opjagen van de bloedsuikerspiegel en daardoor voor problemen zorgen die niet verschillen van de consumptie van suiker zelf. Uiteindelijk kan daardoor ons lichaam suikers niet meer goed metaboliseren, waardoor we te dik worden en diabeet kunnen worden. Die conclusie trekt - speculatief, zoals ze toegeeft - de jonge bioloog Sheena Faherty in haar opinieblog op The Scientific American.
Fotocredits: Saccharin notice, gruntzooki
Dit artikel afdrukken
Korte keten vetzuren
Een nieuw onderzoek dat in PLOS One verscheen laat zien dat ook aspartaam - dat veel vaker wordt gebruikt tegenwoordig dan sacharine - diezelfde werking heeft. Beide stoffen hebben geen invloed op ons lichaam, maar op de medewerkers in onze darmen die er voor helpen zorgen dat ons eten op de juiste manier wordt verteerd, getransporteerd en opgenomen in ons lichaam. De studie in PLOS One is gebaseerd op muizen. Die worden weliswaar niet dikker van aspartaam, maar laten wel een zich ontwikkelende intolerantie voor suikers zien. Dat zou een gevolg zijn van korte keten vetzuren die zorgen voor de biosynthese van suikers.
Kort gezegd lijkt het erop dat zowel sacharine als aspartaam aanzetten tot het opjagen van de bloedsuikerspiegel en daardoor voor problemen zorgen die niet verschillen van de consumptie van suiker zelf. Uiteindelijk kan daardoor ons lichaam suikers niet meer goed metaboliseren, waardoor we te dik worden en diabeet kunnen worden. Die conclusie trekt - speculatief, zoals ze toegeeft - de jonge bioloog Sheena Faherty in haar opinieblog op The Scientific American.
Fotocredits: Saccharin notice, gruntzooki
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
De hersenen van mensen hebben enorm veel suiker nodig. Het is idioot om je lichaam die nodige suiker te onthouden. Op "valse" suiker (kunstmatige suikers) kan een mensenlichaam niet draaien. Je kunt proberen je lichaam te bedriegen, je eigen nest bevuilen, maar je lijf heeft ECHTE suiker nodig en dient zich een volgende gelegenheid aan dan neemt het voorzorgsmaatregelen en slaat zoveel mogelijk op, voor slechtere tijden. Wat liggen jonge, onervaren, wetenschappers toch te auwehoeren over bloedsuikerspiegels. Vrijwel iedere bevinding gaat vandaag de dag gepaard met de woorden " zouden, kunnen, wellicht, lijken op, mogelijkerwijs. Hou je mond als je niets zeker weet ! Je brengt een hele maatschappij in verwarring; Je veroorzaakt eetstoornissen bij hartstikke gezonde kinderen; Je beweegt hartstikke gezonde, wat dikkere, mensen tot het aangaan van bariatrische operaties met desastreuse gevolgen, die overigens nauwelijks in de publiciteit komen. Het word tijd dat voedingsdeskundigen herscholing krijgen en daarna een beschermde status.
Enkele opmerkinghen:
1. Ik kan een heel eind meegaan met de reacie onder #1, maar toch niet helemaal. Wel is die reactie tekenend voor de situatie waarin we ons bevinden: die van een totale verwarring en chaos. Dat in een noodsituatie. Die noodsituatie is: we worden met -bijna- z'n allen dikker in het bijzonder en ouderdomsziek meer in het algemeen, maar weten niet waardoor. (Overigens dat op z'n minst sommige zoetstoffen dikmakers zijn is al eens eerder zo goed als met zekerheid vastgesteld; goed dat dat nu opnieuw is vastgesteld; wetenschap gaat niet over maar een enkele nacht ijs).
2. Hoeveel suiker (liefst dan toch wel uit koolhydraten met een lage glycemische index) hebben we nodig? Of te wel: wat is het gevaar als je onder een bepaalde (dagelijkse) hoeveelheid komt? Nou, dat is volgens Kris Verburgh dat je ten gevolge van een te karige inname van koolhydraten wel eens in katose zou kunnen raken; katose is de toverformule van Atkins. "Je verliest er zeker gewicht door", schampert KV, "maar ook gezondheidheid". Dat doordat je lichaam, licht hij toe, zelf z'n suiker gaat aanmaken wat het tekort komt, maar dat is dan wel van de plakkerigste soort die er bestaat (zelfs 40 x plakkeriger dan "normale" suiker).
Nu juist die plakkerigheid van de suiker in je bloed is op den duur de oorzaak van zo goed als al je ouderdomsgebreken.
3. Men kan natuurlijk stellen dat de wetenschap tekort schiet. Dat is zelfs klaarblijkelijk het geval met betrekking tot het keren van de diabetesgolf, en die diabetesgolf, altijd gepaard gaande met te veel van die verderfelijk plakkerige suiker in je bloed is de voorbode van nog meer ouderdomsellende.
Een stap verder (te ver, dunkt mij) is de onderzoekers te verwijten dat ze tekort schieten in de weergave van hun onderzoeksresultaten en jonge onderzoekers te verwijten dat ze onervaren zijn; jonge mensen zijn onervaren, maar veel wetenschappelijke doorbraken staan op naam van onderzoekers die destijds, toen die doorbraak een feit werd, jong maar -blijkbaar- talentvol waren. Je kunt net goed en net zo onterecht de oudere onderzoeker verwjten "vastgeroest" zijn, wat inderdaad voorkomt, maar (ook) niet categorisch waar is.
4. Mijn indruk -en wel iets meer dan maar een oppervlakkige indruk- is dat veel journalisten (ook weer niet categorisch allemaal) in die fout gaan die ze juist de onderzoekers verwijten, namelijk dat ze niet nadrukkelijk genoeg onderscheiden wat met zekerheid uit een onderzoek is voortgekomen en wat met slechts een "misschien". "Misschien" heb je bovendien in allerlei gradaties. Zekerheid kent maar een gradatie. Die is er of is er niet. Er worden veel meer suggesties gevonden dan zekerheden, maar zelden wordt een zekerheid (of noem het een feit) gevonden waar geen suggestie aan vooraf ging. Die per definitie onbewezen suggesties zijn dus toch wel belangrijk. Ja, en inderdaad, onderzoekers zijn, als het goed is, voorzichtig in hun uitspraken. Vandaar dat "zouden, kunnen, wellicht, lijken op, mogelijkerwijs".
Als nu iedere journalist (en iedere maker van krantenkoppen) even nadrukkelijk voorzichrig zou zijn, dan komt er minder ruis tussen de oren van de met allerlei berichtgeving bestookte krantenlezer. Niet de wetenschapper, die tegenwoordig vooral niet zijn wetenschap en op-weg-zijn-naar-wetenschap in zijn ivoren torentje mag houden brengt het publiek in verwarring, de journalist (en het internet) doet dat.
De wetenschap wist al in de 70-er jaren dat kunstmatige zoetstoffen dik maken. In de varkensmesterij werden die al bewust daarvoor ingezet. Elke boer weet dat dus al lang. Wat dikker worden is overigens alleen maar goed! Vroeger zei men dat je dan wat bij te zetten hebt. Hier in Duitsland was vorige week nog een grote documentaire op TV genaamd "Die Dicken leben länger". Bij alle aandoeningen waaraan veel mensen overlijden, overleven de wat dikkeren eerder als de slanken en de mageren. Echte wetenschappers maken gehakt van Kris Verburgh en zijn voedselzandloper. Zijn koolhydraten, suiker, glycemische index verhaaltje rammelt aan alle kanten maar critici komen nauwelijks aan het woord. Heel de voedingswetenschap zou zich diep moeten schamen over de hele gang van zaken. Over de publicaties met een houdbaarheidsdatum van een paar dagen, weken, maanden tot weer een weerleggende publicatie volgt. Zoals de gelegenheid de dief maakt, zo pikt de media graag uit de schier eindeloze reeks krakkemikkige nieuwe bevindingen. En ja, vroeger schaamden media zich nog over fouten die ze de wereld in stuurden en rectificeerden nog. Nu is snel scoren en redactionele sluitingstijd oorzaak dat er geen degelijk onderzocht kan worden of een bevinding wel klopt. Universiteiten willen ook graag media aandacht om nieuw onderzoeksgeld te bemachtigen. De lamme helpt de blinde waarbij de blinde de weg wijst, hoorde ik hier laatst in een pittig debat over de uiterst dubieuze publicaties. Vaak zijn dit bevindingen die met de computer uit databanken gegenereerd worden waarbij elke causaliteit ontbreekt. Men gaat uit van de gedachte dat men beter is dan god, beter dan de natuur zo u wil, en voeding en de mens zodanig kan ontleden dat men een gezonde voeding voor iedereen vast kan stellen, en een dagelijkse dosis voor van alles. De maat schoenen die iedereen past? Hoe groot je wordt en wat jouw persoonlijke setpoint qua gewicht zal worden ligt in je genen en verandert nog maar een beetje tot je 20ste. Je lichaam zal er tot aan je dood toe alles aan doen om dat ideale gewicht te bereiken. Daar kun je niets tegen doen. Wil je slanker door het leven gaan dan zal dat alleen lukken voor die tijd dat je je houdt aan het principe van meer calorieën te verbruiken dan je inneemt. Voor de lange termijn lukt dat dus niet. Zelfs bariatrische operaties falen en na enkele jaren zie je dat je lichaam er alweer iets op verzonnen heeft. Helaas worden vandaag de dag ideale maten voorgeschoteld die in de 50-60-er jaren nog reden zouden zijn voor een aansterkend dieet. De jonge slanken pesten hun leeftijdsgenoten die genetisch bepaald 'wat' dikker zijn. De hele maatschappij spreekt schande over jeugdigen die gezond, maar wat dikker zijn. Bijvoorbeeld kinderen met nog genen van Turkse, Aziatische, Mongoolse, Eskimo of Alpenlanden voorouders die de eerste jaren per definitie dikker zijn als Nederlandse kinderen. Als zulke kinderen opgeroepen worden te gaan lijnen creëert dat de ideale voorwaarden om op latere leeftijd daadwerkelijk obese te worden. Een boek hierover moet medio 2015 uit komen.
#1 Piet: het is eigen aan wetenschap om een deel van de werkelijkheid te onderzoeken. Of iets goed is, ligt er maar net aan. Iets kan voor sommigen goed zijn, voor anderen niet, goed voor even of goed voor altijd. Goed voor het gewicht, slecht voor kanker. Ik noem maar wat. Dat is de puzzel die de wetenschappers proberen op te lossen. Ze weten daarom per definitie *nooit* iets zeker. Daarvoor is de werkelijkheid veel te complex, veel te veel invakshoeken en factoren die meespelen. Het is niet hun taak om dan maar nooit meer iets te doen. Het is meer de media die hun mond moeten houden, of anders niet meer zeggen dan de wetenschappers doen. Foodlog doet het al ietsje beter dan het gemiddelde, al was het maar door te linken naar het oorspronkelijke bericht, waarin alweer heel wat meer mitsen en maren te lezen zijn.
Ook de eetstoornissen, ligt dat aan die wetenschappers? Of door media? Die media die de meerderheid van de mensen op tv knap, slank en mondig laat zijn? Door commercie die de berichten oppakt, aandikt en hun producten eraan koppelt 'zodat je je beter gaat voelen'?
Ik zou bijna zeggen, als je de tv de deur uitdoet, geen kranten meer leest (hoogstens achtergronden), advertenties blokkeert op internet en daar alleen nog serieuze dingen doet, dan krijg je sowieso al een heel ander beeld van de wereld. Na 14 jaar nagenoeg tv-loos geweest te zijn kan ik je zeggen dat ik nogal eens verbaasd en hoofdschuddend op de bank zit als ik eens bij anderen mee kijk. Mijn hele wereldbeeld is ondertussen duidelijk anders geworden dan van m'n vrienden/familie die nog wel vaak tv kijken.
Het probleem is een stuk groter en anders dan slechts nieuwsberichtjes hier en daar.
Interessant stuk en inderdaad niets nieuws onder de zon. Maar het moet eerst 100x aangetoond worden voordat de 'gesettelde orde' hun inzicht willen aanpassen. Deze focussen op de 'toxicologische' discussie, of deze nep-suiker kanker oid veroorzaakt. Op de vierkante mm dus zeg maar. Hier gaat het om wat er echt gebeurt in het lichaam. Die toxicology is inderdaad wat lastig en langere termijn. Tevens de maximale inname zal slechts in een zeer lag percentage van de consumenten plaats vinden. Maar als deze groep zich meld bij de Gastroloog zal deze (bijna) altijd aanraden om eens 2 weken te stoppen met 'light' producten. 10x raden wat er vaak gebeurt daarna.
Dit is de relatie darmflora, en is ook meteen weer een 'hokje' definieeren. Dat aspartaam niets met het lichaam doet is onzin. Aspartaam en gelijkende vervangers geven een fysiologisch signaal dat er koolhydraten aankomen. Prikkelt namelijk net zo de zoet-receptor als suiker. Hierdoor staat het lichaam klaar terwijl er niets komt. Zoals @Piet in #1 zegt je lichaam wordt bedrogen en gaat daar op compenseren, fysiologisch maar ook eetlust opwekken PUNT! Dus als je al slecht gevoed bent als obees persoon (inherent aan de voedselkeuze helaas) en dus altijd al honger hebt, gaat dit lekker door.
Over of ons lichaam 'echte' zuiker nodig heeft....?? Ach alles is relatief, ons lichaam heeft ongeveer 125-175g glucose per dag nodig. Beetje afhankelijk van je activiteitsniveau (en dan kan het nog wat hoger zijn). Daarvoor is ongeveer 60-80g voor onze hersenen. Dat kan ons lichaam (de lever) met gemak maken uit allerlei andere producten. Dus dat is niet zo'n problem. Ketose is er in vele maten en metabole ketose is niet zo'n problem. Ketoacidose daarin tegen wel uiteraard, dan eet je je lichaam op! Onder metabole ketose gebruiken de hersenen ~25-35% van de benodigde energie uit deze ketonen en de rest nog steeds uit glucose die de lever gewoon kan maken of die je eet.
Dus ja je hebt echte koolhydraten nodig maar niet zoveel als men wil doen geloven, 250 - 350 gram per dag is een beetje te veel. En dan metname de snelle suikers die in 80% van de producten in de supermarkt gewoon toegevoegd zijn (onder ~50 verschillende namen). Als jij ~300g glucose wil halen uit groente en fruit alleen (met wat knollen en wortels) eet je al snel 6-8kg groente/fruit/knollen. Voordeel is dat je goed verzadigd bent, veel vezels binnen krijgt en voldoende vitaminen en mineralen (iets wat met 200g + 2 stuks echt niet gaat lukken).
Als wetenschapper ben ik het trouwens eens met het feit dat wij NOOIT iets zeker weten. En dat de wetenschap 'commencieler is moeten gaan denken is ook een feit, en dan zijn 'mooie boodschappen over halve (of minder) zekerheden een middel om dat geld te verkrijgen (helaas).
Iemand die iets ZEKER weet, prachtig, ik ken 1 zekerheid, dat ik en iedereen een keer dood ga, verder niet.