Zé Povinho, handelaar in rundvlees, was ondeugend en deed een testje in het hol van de leeuw. Tijdens Foodlog Goes Live serveerde hij carpaccio met een verhaal. Hij wilde weten wie het zou kopen.
Tijdens het prettige evenement ‘Foodlog Goes Live' op de boerderij van Huib Rijk, ben ik zo brutaal geweest - om zonder medeweten van de organisatoren - een klein experiment uit te voeren. De proefkonijnen, zowel in de figuurlijke als letterlijke zin van het woord, waren mijn Foodlog collega’s. Dat ik hen ongevraagd heb betrokken in mijn experiment, doet aan mijn respect voor hen niet af.
Het vlees
Mijn vriend André de Bloois, grootslager bij de Zegro in Rotterdam, had een dunne lende (het gedeelte van het rund waar de entrecôte van gesneden wordt) geheel ontdaan van vet, vliezen en zenen. Daarna licht aangevroren en niet te dun gesneden. Dressing er over en presto: carpaccio!
De dunne lende was afkomstig van een jonge Hereford os, die tot zijn onvermijdelijke dood heeft mogen rondlopen en grazen in het noorden van Uruguay. Na het slachten en uitbenen (volgens EU normen) kwam het vlees gevacumeerd en gekoeld per zeeschip naar Nederland. Omdat de werkelijke productiemethode van dit - ik ben bevooroordeeld als tijdelijk eigenaar van het product, dat geef ik toe - smakelijke rundvlees nogal saai is - alleen maar grazen is nou eentonig - liet ik mijn Foodlog-vrienden die van de carpaccio wilden proeven dit verhaal lezen:
Het oordeel
Iets minder dan een derde van de proefpersonen liet meteen weten dat het een absurd verhaal was dat van A tot Z gelogen was. Daar hadden ze niet helemaal gelijk in want a. het was wel degelijk rundvlees, b. in de dressing zat olijfolie en c. het citroensap was wel degelijk handgeperst. Bijna de helft twijfelde sterk aan het verhaal, maar vond het niet van A tot Z gelogen. Ongeveer een derde had lichte twijfels over de inhoud van de tekst. Ik heb niemand kunnen betrappen op 100% acceptatie van de woeste claims.
Zeker na het lezen van deze intro, zal iedereen beweren dat het een absurde flauwekultekst is.
Hill Billy Cooking Contest
Maar, worden we door de culipers niet geconditioneerd voor dit soort onzinnige claims? Zo berichtte culinair recensent Mac van Dinther op 17 september in de Volkskrant dat Jonnie Boer, die een wedstrijd bedacht had voor zijn collega’s met ingrediënten die ze in een omtrek van 60 kilometer rond Zwolle vonden. Vervolgens bleek dat de deelnemers aan de Hill Billy Cooking Contest hun spullen doodgewoon haalden bij vier leveranciers van Jonnie Boer. Niks vonden, maar kochten dus. Zo kan ik ook lokaal winkelen in de natuur van mijn directe omgeving. Als je dan de volgende tekst leest ‘in zijn kokskleren waadt hij door het zompige trilveen dat meegeeft als een waterbed’ dan is dat natuurlijk niet absurd omdat de schrijver serieus in de krant wordt afgedrukt. En toch zou je zweren dat het wel zo was.
Balinese priesters met een 640 maal gevouwen lemmet
Worden we beïnvloed? Zodanig dat eenvoudig, gezond, duurzaam en uiteraard veilig voedsel niet meer voldoende is ? Dat het alleen op een antieke Japanse Kamado kan worden bereid, het vlees gemasseerd moet zijn geweest door Balinese priesters en het mes gemaakt is door het lemmet 640 keer te vouwen?
Kennelijk vinden we de werkelijkheid zo oninteressant dat we voor 'over the top' gaan en niet eens meer weten hoe je doodgewone kwaliteit kunt herkennen. Ik zeg: weg met die onzin en omarm de werkelijkheid. Maar daarom zal het nog niet gebeuren.
Wie kan mij verklaren waarom we zo smelten voor over the top verhalen?
Fotocredits: Carpaccio of beef, La Citta Vita
Dit artikel afdrukken
Het vlees
Mijn vriend André de Bloois, grootslager bij de Zegro in Rotterdam, had een dunne lende (het gedeelte van het rund waar de entrecôte van gesneden wordt) geheel ontdaan van vet, vliezen en zenen. Daarna licht aangevroren en niet te dun gesneden. Dressing er over en presto: carpaccio!
De dunne lende was afkomstig van een jonge Hereford os, die tot zijn onvermijdelijke dood heeft mogen rondlopen en grazen in het noorden van Uruguay. Na het slachten en uitbenen (volgens EU normen) kwam het vlees gevacumeerd en gekoeld per zeeschip naar Nederland. Omdat de werkelijke productiemethode van dit - ik ben bevooroordeeld als tijdelijk eigenaar van het product, dat geef ik toe - smakelijke rundvlees nogal saai is - alleen maar grazen is nou eentonig - liet ik mijn Foodlog-vrienden die van de carpaccio wilden proeven dit verhaal lezen:
Het oordeel
Iets minder dan een derde van de proefpersonen liet meteen weten dat het een absurd verhaal was dat van A tot Z gelogen was. Daar hadden ze niet helemaal gelijk in want a. het was wel degelijk rundvlees, b. in de dressing zat olijfolie en c. het citroensap was wel degelijk handgeperst. Bijna de helft twijfelde sterk aan het verhaal, maar vond het niet van A tot Z gelogen. Ongeveer een derde had lichte twijfels over de inhoud van de tekst. Ik heb niemand kunnen betrappen op 100% acceptatie van de woeste claims.
Zeker na het lezen van deze intro, zal iedereen beweren dat het een absurde flauwekultekst is.
Hill Billy Cooking Contest
Maar, worden we door de culipers niet geconditioneerd voor dit soort onzinnige claims? Zo berichtte culinair recensent Mac van Dinther op 17 september in de Volkskrant dat Jonnie Boer, die een wedstrijd bedacht had voor zijn collega’s met ingrediënten die ze in een omtrek van 60 kilometer rond Zwolle vonden. Vervolgens bleek dat de deelnemers aan de Hill Billy Cooking Contest hun spullen doodgewoon haalden bij vier leveranciers van Jonnie Boer. Niks vonden, maar kochten dus. Zo kan ik ook lokaal winkelen in de natuur van mijn directe omgeving. Als je dan de volgende tekst leest ‘in zijn kokskleren waadt hij door het zompige trilveen dat meegeeft als een waterbed’ dan is dat natuurlijk niet absurd omdat de schrijver serieus in de krant wordt afgedrukt. En toch zou je zweren dat het wel zo was.
Balinese priesters met een 640 maal gevouwen lemmet
Worden we beïnvloed? Zodanig dat eenvoudig, gezond, duurzaam en uiteraard veilig voedsel niet meer voldoende is ? Dat het alleen op een antieke Japanse Kamado kan worden bereid, het vlees gemasseerd moet zijn geweest door Balinese priesters en het mes gemaakt is door het lemmet 640 keer te vouwen?
Kennelijk vinden we de werkelijkheid zo oninteressant dat we voor 'over the top' gaan en niet eens meer weten hoe je doodgewone kwaliteit kunt herkennen. Ik zeg: weg met die onzin en omarm de werkelijkheid. Maar daarom zal het nog niet gebeuren.
Wie kan mij verklaren waarom we zo smelten voor over the top verhalen?
Fotocredits: Carpaccio of beef, La Citta Vita
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Dat is een eeuwenoud zeer, Zé.
Toch is er niet alleen "intrinsieke" kwaliteit, maar ook "extrincieke". Bloem gemalen in een oude watermolen (ik schrijf met opzet niet windmolen omdat die nogal vertrouwd zijn in NL) heeft een toegevoegde waarde, ook al smaken wij dit niet in het eindproduct. Het etiket, scheef Michael Pollan al, is de nieuwe literatuur, het is boeiend en creatief.
Labels als MSC, BIO of Fair Trade maken hier hun winst mee.
Nick, zouden de culinaire schrijvers die intrinsieke en extrinsieke kwaliteiten niet strikt gescheiden moeten houden ?
Een andere vergelijking: in mode- en schoonheidsmagazines zijn de modellen (m/v) te mooi om waar te zijn. Soit, want mode en schoonheid zijn geen eerste levensbehoeftes. Voedsel is dat wel. Dus als de culipers machtig mooi over voedsel schrijft dat 4 uren duurt om na te maken, dat die artikelen bestemd zijn voor die door de supermarkt rennende bankmedewerkster, die precies 15 minuten tijd heeft om eten te kopen voordat de kleine van de creche gehaald moet worden om daarna weer in 15 minuten een warme maaltijd voor manlief en drie koters op tafel te toveren, mag ik dan zo vrij zijn op te merken dat de culipers een eerste levensbehoefte veel mooier en romantischer maakt dan het eigenlijk is ? Of kan ?
Zé: hoe lager het niveau van de thuiskeuken, hoe meer er gecompenseerd wordt met kookboeken, cursussen, televisieprogramma's. Het is het afbetalen van een schuldcomplex: men eet rotzooi, maar droomt van Sergio. Men dieet de stenen uit de grond maar leest kookrubrieken in glossy's (liefst op het toilet).
Maar verder is kwaliteit een zeer relatief verschijnsel. Een spartelverse tong is voor een kok rotzooi (want wil niet in de pan blijven liggen).
Hoe protestanter een land, hoe meer kookprogramma's (alhoewel: Italië begint duidelijk ook schuldcomplexen op te bouwen als je er naar de televisie kijkt)
Mac van Dinther, wie is dat eigenlijk? Ik heb er alleen spijt van dat ik uit louter bescheidenheid me maar een keer bij jouw vlees gemeld heb. Er waren vast recidivisten. Trouwens in een experiment worden de parameters strak omschreven, dat hoort zo, ik heb daar bij jou niks van gemerkt, waarschijnlijk was het vlees daarvoor veel te lekker. Net niet zo lekker dan het jarenlang door ons zelf geslachte rund, elk jaar weer opgefokt door mijn schoonvader. Moet toegeven maar een miniem verschil, waarvan de perceptie mogelijk wordt beneveld door de hang naar de idealen van vroeger. Daarom kan het zijn dat je in de werkelijkheid zelfs hebt gewonnen. Applaus voor hij die zulks vlees kan leveren. Overigens, die kaas en die olie er over mag je in het vervolg thuis laten, zulks vlees lust ik rauw.
Waar ging dat experiment nu ook al weer over?
Hendrik, dank voor het compliment. Het was trouwens geen wetenschappelijk experiment, eerder een sociocratisch experiment waaraan je niet te veel waarde mag hechten. Het valt mij op dat dit onderwerp niet echt populair is. Ook niet op Foodlog. Klaarblijkelijk zijn woorden als Oud-Hollands, ambachtelijk, puur, eerlijk, duurzaam, en nog wat kreten die op producten staan die door miljoenen (!) mensen gekocht worden, gewoon geworden, zodat we alleen nog maar reageren op nog driestere claims.