2 min
‘Boeren’ is een prachtig vak. Je werkt met dieren en de natuur, krijgt de beweging van de seizoenen en generaties mee en hebt een vrij leven. Je woont landelijk en werkt bij mooi weer buiten en bij slecht weer niet persé. Soms zit je tot laat op de trekker, maar je krijgt wel die mooie zonsondergang mee.
Net als Nederlanders in het algemeen, zien boeren niet hoeveel geluk ze hebben. Regelgeving, stikstof, slecht bestuur en anti-zuivelcampagnes baren ons zorgen. Toch zie ik het mooie van boeren.
Met mijn ouders boer ik op 63 hectare grasland in de Alblasserwaard. Daar produceren we melk en weidevogels. We geven het landschap gezicht omdat we de koeien weiden. Meer dan 200 dagen per jaar, waarvan de helft dag en nacht.
Gras is een van de weinige gewassen die je op onze grond goed kunt telen. Het is voer, maar koeien maken er hoogwaardig eten en drinken voor mensen van. Met aanvullend krachtvoer helpen we de dieren het gras beter te benutten, de koeien te gezond houden en een fatsoenlijk inkomen te verdienen. Voor die spannende balans hebben we al ons vakmanschap nodig.
Als boer leef je op je eigen stukje aarde met je eigen vee. Mijn ouders waren de afgelopen twee weken op vakantie. Daardoor droeg ik de volle verantwoording voor de zeven koeien die zouden kalven. Vier daarvan deden dat binnen 48 uur. Het is zoveel werk dat er weinig ruimte voor andere dingen is. Het boerenvak vraagt om toewijding voor het land en leven waar je de verantwoording voor hebt.
Mijn overgrootvader wenste mijn pa veel succes toen hij op onze boerderij startte. Hij zei hem dat er al 1.000 jaar koeien in de waard worden gemolken. Alleen wie er met zijn pet naar gooit, zou daar kunnen mislukken. Hij zette mijn vader in de lange traditie van boeren. Hij wees hem op zijn verantwoordelijkheid voor zijn stuk grond met dieren. Wie boert, weet dat je moet melken en zaaien in plaats van eindeloos praten over wie niet met wie wil. Wie zo met de wereld omgaat, eindigt met een verwaarloosd land.
Landbouw doorstaat de tand des tijds omdat mensen moeten eten en boeren snappen dat ze daarvoor keuzen moeten maken. Dat elementaire begrip is de kern van onze identiteit die direct verbonden is met de aarde.
Ze zien niet hoeveel geluk ze hebben, pakken het mijne af en maken de aarde er niet beter op. Ik hoop dat u nu snapt wat ik bedoel als ik zeg dat onteigening verkeerd is.
Geef boeren de kans zich aan te passen zoals ze dat al eeuwen doen op de bewegingen van de natuur. Geef mij de kans om goed voor mijn grond te zorgen en vraag de politiek dat te doen voor de aarde als geheel door keuzen te maken.
Dit artikel afdrukken
Met mijn ouders boer ik op 63 hectare grasland in de Alblasserwaard. Daar produceren we melk en weidevogels. We geven het landschap gezicht omdat we de koeien weiden. Meer dan 200 dagen per jaar, waarvan de helft dag en nacht.
Gras is een van de weinige gewassen die je op onze grond goed kunt telen. Het is voer, maar koeien maken er hoogwaardig eten en drinken voor mensen van. Met aanvullend krachtvoer helpen we de dieren het gras beter te benutten, de koeien te gezond houden en een fatsoenlijk inkomen te verdienen. Voor die spannende balans hebben we al ons vakmanschap nodig.
Als boer leef je op je eigen stukje aarde met je eigen vee. Mijn ouders waren de afgelopen twee weken op vakantie. Daardoor droeg ik de volle verantwoording voor de zeven koeien die zouden kalven. Vier daarvan deden dat binnen 48 uur. Het is zoveel werk dat er weinig ruimte voor andere dingen is. Het boerenvak vraagt om toewijding voor het land en leven waar je de verantwoording voor hebt.
Mijn overgrootvader wenste mijn pa veel succes toen hij op onze boerderij startte. Hij zei hem dat er al 1.000 jaar koeien in de waard worden gemolken. Alleen wie er met zijn pet naar gooit, zou daar kunnen mislukken. Hij zette mijn vader in de lange traditie van boeren. Hij wees hem op zijn verantwoordelijkheid voor zijn stuk grond met dieren. Wie boert, weet dat je moet melken en zaaien in plaats van eindeloos praten over wie niet met wie wil. Wie zo met de wereld omgaat, eindigt met een verwaarloosd land.
Landbouw doorstaat de tand des tijds omdat mensen moeten eten en boeren snappen dat ze daarvoor keuzen moeten maken. Dat elementaire begrip is de kern van onze identiteit die direct verbonden is met de aarde.
Ik hoop dat u nu snapt wat ik bedoel als ik zeg dat onteigening verkeerd isDen Haag interesseert dat niet. De politiek is zo verdeeld dat ze niet in staat is om een regering te vormen, maar omdat Nederland wil bouwen, lijkt ze wél in meerderheid van mening dat boeren moeten worden onteigend. De landbouw zou té vervuilend zijn. Dat klinkt ‘groen’, maar is voor boeren een gedachte van mensen die los van de aarde zijn geraakt. Mogelijk nemen ze daarom evenmin verantwoordelijkheid voor de veel grotere vervuiling die ze veroorzaken door hun consumptie van heel wat minder essentiële zaken.
Ze zien niet hoeveel geluk ze hebben, pakken het mijne af en maken de aarde er niet beter op. Ik hoop dat u nu snapt wat ik bedoel als ik zeg dat onteigening verkeerd is.
Geef boeren de kans zich aan te passen zoals ze dat al eeuwen doen op de bewegingen van de natuur. Geef mij de kans om goed voor mijn grond te zorgen en vraag de politiek dat te doen voor de aarde als geheel door keuzen te maken.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 januari krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 januari krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
ellen-maureen colpa , ik denk dat emotionele waarde niet automatisch toeneemt van generatie op generatie. De intrinsieke motivatie om goed om te gaan met erf, bodem en omgeving is veel belangrijker en die kan bij nieuwkomers even hoog of hoger zijn, dan bij een vierde of zesde generatie opvolger.
Mijn motivatie als nieuwkomer is veel hoger dan die van mijn kinderen, die een tweede generatie zijn. Gelukkig nemen zij het bedrijf niet over, terwijl zij misschien meer gehecht zijn aan de plek (thuis thuis), lees meer jeugdherinneringen hebben.
ellen-maureen colpa ["Wat ik niet begrijp is waarom in het geval van de bedrijven rond de N2000 gebieden over onteigenen wordt gesproken en niet over uitkopen. Daarnaast begrijp ik uit een ander Foodlog artikel dat de onteigende grond oa opnieuw zal worden ingericht voor 'duurzamer' boerengebruik. Waarom kan dit nieuwe gebruik niet worden voorgelegd aan de huidige bedrijven?"]
Exact de vraag die mij al een tijdje bezig houdt. Sterker nog, ik vraag mij telkens af of dat onteigenen over het fysieke bedrijf moet gaan en de omliggende gronden of slechts om de stikstofuitstootrechten. Want die zijn van invloed op de natuur.
Ik maak in mijn hoofd nu allerlei scenario's maar uiteindelijk kan het onteigenen toch alleen op basis van stikstofuitstoot. En als dat wegvalt dan is de hele basis om te onteigenen toch weg?
Ok toch 1 scenario, gewoon als gedachten experiment. Boer heeft 80 koeien nabij natuurgebied. En men wil hem om zijn stikstofuitstoot onteigenen.
Hij pakt het geld aan maar houdt grond en gebouwen. Met het geld realiseert hij een forse stikstofreductie in zijn stal. Hij koopt enkele rechten van een naburig bedrijf en daarmee realiseert hij dat hij het restje mag uitstoten. De bemesting doet hij met kunstmest en groencompost. Koeien blijven binnen met 80% ammoniakredductie van de Lely Sphere bijvoorbeeld. En hij boert weer verder.
zou hij in zijn recht staan?
Ik denk dat het al dan niet rechtvaardig vinden van erfrecht een ander onderwerp betreft dan de uitleg van wat de waarde van een familiebedrijf (al dan niet op hetzelfde stuk land) voor iemand is als gevolg van dat erfrecht.
(Emotionele) waarde neemt nu eenmaal toe wanneer iets van generatie op generatie wordt overgedragen en met dat bezit zal wellicht zorgvuldiger worden omgegaan dan wanneer iets plots in handen komt van een overheid zonder visie.
(NB: Persoonlijk mag van mij erfrecht worden afgeschaft maar laten we wel fatsoenlijk omgaan met mensen en bedrijven die iets bezitten en hebben opgebouwd.)
Ten slotte twee redenen waarom volgens mij de onteigeningsplannen die nu worden voorgesteld niet vergelijkbaar zijn met het verleden.
1. In voorgenoemde reacties gaat het in mijn ogen voornamelijk om situaties waarbij bedrijven werden uitgekocht om zich al dan niet elders te vestigen. Maar wanneer je nu wordt uitgekocht/onteigend, is er dan in Nederland nog mogelijkheid het bedrijf voort te zetten? Is daar (stikstof)ruimte voor?
2. Het overslaan van de stap van uitkopen: in voorgenoemde voorbeelden ging het om situaties waarbij beide partijen na overleg tot een voor elke partij redelijke oplossing werd gekomen. Wellicht lukte het uitkopen soms niet en werd tenslotte, voor bijvoorbeeld voor de aanleg van een spoorlijn of het ruimte maken voor rivieren, tot onteigening over gegaan.
Voor mij heeft onteigenen een hele andere connotatie dan wanneer wordt gesproken over uitkopen. Bij uitkopen is er nog een keuze en onderhandelingsruimte. Bij onteigenen heeft de partij die weg moet heeft geen keuze. Het geeft een ondertoon dat er iets zal worden afgepakt.
Wat ik niet begrijp is waarom in het geval van de bedrijven rond de N2000 gebieden over onteigenen wordt gesproken en niet over uitkopen. Daarnaast begrijp ik uit een ander Foodlog artikel dat de onteigende grond oa opnieuw zal worden ingericht voor 'duurzamer' boerengebruik. Waarom kan dit nieuwe gebruik niet worden voorgelegd aan de huidige bedrijven?
Voor de goede orde onteigenen in het kader van PAS-herstelmaatregelen (die gewoon doorgaan) vind al plaats en er zijn al uitspraken van de R.v.St dat vergunningen voor herstelmaatregelen in stand blijven ondanks dat er nog geen overeenstemming is over bijv. de overdracht van eigendommen. Dus waar gaat deze non-discussie (en LTO-verbijstering?) eigenlijk over?
Dick Veerman , als je geboren wordt in een boerenfamilie, ben je geen boer. Ik zie mezelf als liefhebber die toevallig op een landbouwbedrijf terecht gekomen is.
Ik heb moeite met situaties waar mensen zich beroepen op erfrecht, of dat nu koningshuis, adel, kaste of in dit geval boeren zijn. Het feit dat je wieg op een bepaalde plaats gestaan heeft, geeft in mijn ogen niemand recht zich daar tot in lengte van dagen op te beroepen, alsof het een verdienste is, die alleen toeneemt als de situatie meer generaties in stand blijft.
Waarmee ik overigens niet bedoel dat de zaak maar onteigend moet worden, maar het gemakzuchtige argument van de vele generaties stoort en blijft maar doorklinken.