Toch vinden ook jonge Amerikaanse dokters dat de consumentenvrijheid om zich het ongans te eten aan wat je beter met de hoogst mogelijke mate moet eten, niet mag worden aangetast.
Dat is toch gek? En zo is het natuurlijk ook.
Een passage uit Bruns' uitstekend geschreven levensfragment uit New York: Het contrast is stuitend. Zo zorgvuldig als we uitgelegd krijgen hoe we een buis in de luchtpijp moeten inbrengen bij een bewusteloze patiënt, zo argeloos worden ’s middags de bakken met gefrituurde vis en kip met frisdrank neergezet. Als ik mijn mede-cursisten (vooral Amerikaanse artsen die op de spoedeisende hulp werken) er iets over vraag, krijg ik veelal een cynisch maar ook ietwat defensief antwoord. Net als bij het recht op het bezitten van een wapen, vindt de meerderheid dat mensen zelf mogen beslissen wat ze in hun mond stoppen, al is het een pizza ter grootte van een salontafel. Tijdens de cursus wordt veel nadruk gelegd op het belang van anticiperen op wat er mis kan gaan. Een acute bloeding, dat begrijpen we en dat behandelen we. Maar de tikkende tijdbommen, alle mensen die ik die avond op straat zie kauwen en slurpen, dat is te ingewikkeld.
En zo houden we systemen in de been, mooi dom houden...……...of niet=
Als de kraan dicht is valt er (veel) minder te dweilen. Willen ze dat dan?