Brexit hielp Britten aan eigen vleeswaar (en meer)

Van oudsher aten de Britten, net als vele andere consumenten in Europa, Spaanse chorizo, Franse saucisson en Italiaanse prosciutto. In die landen zaten en zitten de gevestigde namen van vleeswarenproducenten die met hun gegarandeerde stroom producten de Britse supermarktschappen gemakkelijk konden vullen voor aantrekkelijke prijzen. Daar kwam met de brexit verandering in: er kwamen nieuwe, strengere regels voor de import van levensmiddelen en flink wat papieren rompslomp. Buitenlandse vleeswaren, vooral die van kleine makers, werden duurder én schaarser. En ook de prijs van het vlees steeg nog eens.

Daarom zagen lokale Britse vleeswarenmakers hun kans schoon. Het zijn er inmiddels al meer dan 200. Ze weten te profiteren van de voorkeur van Britse consumenten voor Britse producten en de eigen smaak van het Britse varkensvlees, dat ze lekkerder, beter en diervriendelijker vinden dan wat in reguliere vleeswaren verwerkt is. Bovendien hoeven de nieuwe ambachtelijke vleeswarenmakers zich niet te houden aan de traditionele Europese stijlen. Daarom kunnen ze ook nog eens vleeswaar met nieuwe smaken maken. Zo liggen er bij Tesco en Waitrose inmiddels bierworstjes met currysmaak en in koffiedik gerijpte coppa.

Nog even, zeggen de Britse vleeswarenmakers, en we kunnen zelfs gaan exporteren. Dan pakken we de Europeanen op hun eigen terrein terug. Zo ging het ook met mousserende wijn. Britse bubbels kregen internationale waardering om hun smaak en zijn immiddels een serieus alternatief voor Franse champagne. Ook in de zuivelindustrie zetten Britse producenten in op innovatieve kazen, die zowel lokaal als internationaal concurreren met gerenommeerde Europese producten.