Er is een groep boeren die minder wil produceren en er is een groep die juist veel meer wil maken om de wereldmarkt bij te houden. In Wageningen is daar een oplossing voor verzonnen: trek ze uit elkaar. Zet de extensiveerders bij elkaar en doe hetzelfde met de intensiveerders.
Het plan is bedacht door de Wageningse professor Martha Bakker. Ze is hoogleraar landgebruiksplanning van Wageningen Universiteit & Research (WUR). Volgens haar zijn boeren als hagelslag. Ze zitten overal, maar je moet concentratiegebieden maken. Dan hebben biologische boeren geen last meer van de overwaaiende pesticiden van hun intensief boerende buurman. Die buurman hoeft dan niet meer te klagen over overwaaiend onkruid. En je zou er een mooier landschap van krijgen. Intensieve veehouderijen bederven immers het uitzicht met hun grote stallen en voedersilo’s. In extensief gebied heb je daar geen last van.
Het plan wordt onderschreven door de landbouwcoryfeeën Cees Veerman - wetenschapper, boer en oud-minister - en agronoom Rudy Rabbinge - emeritus hoogleraar aan de WUR die al jaren pleit voor zo'n scheiding. Er is een nieuwe ruilverkaveling voor nodig om soort bij soort te zetten. Veerman en Rabbinge denken dat het kan en het correspondeert met hun gedachten. Deel de bestaande 1,9 miljoen hectares landbouwgrond op in intensieve (ruim 800.000) en extensieve (circa 1,1 miljoen, vooral de zandgronden in Noord-Brabant, Limburg, Gelderland en Drenthe en de veenweidegebieden) en ga varkens en kippen houden in de haven van Rotterdam en bij Schiphol. Het idee van de varkensflat (inmiddels zo'n 15 jaar geleden gesneuveld) komt toch weer in zwang.
de Volkskrant - Wagenings plan: verdeel de soorten landbouw in zones over Nederland. Want boeren zitten elkaar nu in de weg
Het plan is bedacht door de Wageningse professor Martha Bakker. Ze is hoogleraar landgebruiksplanning van Wageningen Universiteit & Research (WUR). Volgens haar zijn boeren als hagelslag. Ze zitten overal, maar je moet concentratiegebieden maken. Dan hebben biologische boeren geen last meer van de overwaaiende pesticiden van hun intensief boerende buurman. Die buurman hoeft dan niet meer te klagen over overwaaiend onkruid. En je zou er een mooier landschap van krijgen. Intensieve veehouderijen bederven immers het uitzicht met hun grote stallen en voedersilo’s. In extensief gebied heb je daar geen last van.
Het plan wordt onderschreven door de landbouwcoryfeeën Cees Veerman - wetenschapper, boer en oud-minister - en agronoom Rudy Rabbinge - emeritus hoogleraar aan de WUR die al jaren pleit voor zo'n scheiding. Er is een nieuwe ruilverkaveling voor nodig om soort bij soort te zetten. Veerman en Rabbinge denken dat het kan en het correspondeert met hun gedachten. Deel de bestaande 1,9 miljoen hectares landbouwgrond op in intensieve (ruim 800.000) en extensieve (circa 1,1 miljoen, vooral de zandgronden in Noord-Brabant, Limburg, Gelderland en Drenthe en de veenweidegebieden) en ga varkens en kippen houden in de haven van Rotterdam en bij Schiphol. Het idee van de varkensflat (inmiddels zo'n 15 jaar geleden gesneuveld) komt toch weer in zwang.
Frank Eric #25
"Ik heb een andere variant: mensen zijn bereid tot veranderingen, als het probleem duidelijk is, de oplossingen ook, er een aantal al mee bezig is, en zich er een wenkend alternatief aandient.
Volgens mij is dat allemaal niet het geval".
Het is taai, laten we dat maar toegeven. Voor een kleine groep, die denk ik groeiende is, is het probleem duidelijk, de oplossingen ook en voor een aantal is het alternatief wenkend: dat een materieel levensstijl niet gelukkig maakt. Dat is wel nog even wennen. Om met Hendrik te spreken: "Schiphol dicht en gestaffelde brandstofprijzen."
Zelfs de op drie na rijkste man van de wereld was niet gelukkig.
#24 Hoop je en wel om het volgende citaat uit het artikel "Dan blijven een paar hoekjes van het land over die worden gereserveerd voor niet-grondgebonden bedrijven zoals intensieve veehouderij (varkens, kippen), kassenteelt en champignonkwekerijen. Die zitten nu door het land verspreid, zegt Bakker. Maar eigenlijk horen die thuis op een industrieterrein."?
Het plan van Martha Bakker en haar collega’s is zoals aangegeven een eerste (volkomen logische) uitwerking van het eindadvies 'Niet alles kan overal' dat het Adviescollege Stikstofproblematiek, beter bekend als de commissie-Remkes, juni vorig jaar in opdracht van de minister van LNV uitbracht over de aanpak van de stikstofcrisis die ons land toen al een jaar in een wurggreep hield.
De commissie-Remkes werkte nog met groene zones (natuur), rode (landbouw) en oranje (gebieden “met een multifunctionele inrichting voor landschapsbeleving, recreatie en wonen in combinatie met daarop aangepaste cultuurlandschap bepalende natuur en natuurinclusieve landbouw.”). Martha Bakker c.s. hebben in feite niets anders gedaan dan dat advies nu handen en voeten te geven.
Hun in deze vorm absoluut ‘nieuwe’ aanpak blijkt bij nadere beschouwing echter nog met wat ‘oude’ begrippen te worstelen. Bijvoorbeeld als het gaat om de totale kosten van hun plan. Die zijn berekend op 80 miljard euro in 30 jaar tijd, “deels te bekostigen uit overheidsgeld, deels uit hogere prijzen voor producten van type B-boeren” (type A-boeren hebben intensieve bedrijven, type B-boeren extensieve). Maar waarom zouden producten van type B-boeren eigenlijk duurder zijn dan die van type A-boeren, als álle daarmee samenhangende kosten en baten zouden meetellen (true cost beprijzing)?
Het begrip waarmee ook hier weer wordt geworsteld, is ‘opbrengst’. Het wordt immers steeds duidelijker dat landbouwgrond meer opbrengt dan verkoopbare producten als melk of vlees, groenten of granen, maar in zijn intensief bewerkte vorm ook verlies aan biodiversiteit, verarming van de bodem en landschapspijn, om maar eens wat te noemen. Landbouwgrond kan, zeker in zijn extensieve vorm, naast die verkoopbare producten namelijk ook allerlei ecosysteemdiensten leveren.
“Deels te bekostigen uit overheidsgeld”? Waarom eigenlijk? Er komen binnenkort al verhandelbare certificaten op de markt voor de vastlegging van CO2 in bomen op landbouwgrond of in de bodem onder blijvend grasland. En op een met deze carbon credits vergelijkbare wijze wordt al ervaring opgedaan als het gaat om het vergroten van de biodiversiteit op landbouwgrond.
Het worstelen met oude begrippen komt ook terug in dit citaat uit het artikel: “Door land van intensieve boeren te bestempelen tot ‘groen’ gebied, daalt de waarde van de grond met circa 30.000 euro per hectare.” Tot nog toe is dat inderdaad het geval. Maar de minister van LNV heeft al, samen met de Europese Unie trouwens, een kentering op dit gebied in gang gezet die ervoor moet gaan zorgen dat een grondeigenaar niet te maken krijgt met een aanzienlijke waardevermindering van zijn grond als hij daar iets groens/groeners mee doet.
Op dit moment wordt namelijk, mede rondom het nieuwe Gemeenschappelijk Landbouw Beleid (GLB) van de EU, gewerkt aan een aanpassing van wet- en regelgeving die het mogelijk moet maken om natuur te realiseren op landbouwgrond zonder dat dat ‘vanzelf’ leidt tot de afwaardering van die grond. Bijvoorbeeld als het gaat om agroforestry, “een vorm van landgebruik die aspecten van landbouw en bosbouw combineert en integreert, inclusief het landbouwkundig gebruik van bomen en andere meerjarige planten.” Agroforestry krijgt al een eigen gewascode en verliest zijn GLB-betalingsrechten niet, zo heeft de minister van LNV aangegeven. Voor een waardevermindering van zijn grond hoeft een type B-boer niet bang te zijn als hij extensief gaat werken.
In de november vorig jaar gepubliceerde Uitwerking van de Bossenstrategie hebben het Rijk en de 12 provincies al een voorschot genomen op het plan van Martha Bakker en haar collega’s toen die overheden daarin onder meer dit schreven: “We zetten de ondersteuning van agroforestry breed in, maar willen met name ook rond het Natuurnetwerk agroforestry ondersteunen. Daar kan het bijdragen aan verbindingen en overgangen tussen bestaande Natura 2000-gebieden en de invulling van extensiveringsmaatregelen. Dit biedt kansen voor versterking van de landschappelijke identiteit en biodiversiteit.”
De totale kosten van het door Martha Bakker c.q. uitgewerkte plan zouden, met nog een beetje doorpakken op gebieden als true cost beprijzing of wet- en regelgeving, nog wel eens aardig mee kunnen gaan vallen.
#23 Jan Peter, "- 70% are prepared to make dramatic changes to their lifestyle if it will help tackle climate change"
Je weet hoe dat is met enquetes.....'if it will help tackle climate change'
Dat is nu net een punt. In hoeverre 'dramatic changes' ook: auto laten staan, of echt 80% minder consumptie en energiegebruik?
Ik heb een andere variant: mensen zijn bereid tot veranderingen, als het probleem duidelijk is, de oplossingen ook, er een aantal al mee bezig is, en zich er een wenkend alternatief aandient.
Volgens mij is dat allemaal niet het geval. In zekere zin hebben sceptici en ook pseudesceptici gelijk.
"dat we actief en volledig gaan herstellen van wat we hebben kapotgemaakt op het gebied van ecologie, economie, sociologie en psychologie."
In de verste verte niet, denk ik. We zijn bezig een aantal 'tipping points', schakelaars in het systeem aarde, om te zetten: 'klak' naar een ongunstiger situatie, waar je heel moeilijk nog weer uitkomt. We hebben amper zicht op de gevolgen ervan (sommige zijn beschreven, andere onbekende zullen zich aandienen), en die daarboven zal zich een kriek lachen bij onze pogingen om de CO2 te beheersen.
Verder wb de biodiversiteit. De mens is bezig massaal soorten uit te roeien. Hoe krijg je die terug? En kunnen ze nog wel terug in een wereld met een vreemd klimaat (iets met Emien, Plioceen, of erger, Aeoceen) waar ze niet meer op aangepast zijn, in een ecologische setting die naar de mallemoot is? Hun terugkeer is afgesneden. Nieuwe soorten maken?
We zullen wel aan de slag moeten, maar we gaan naar een ongunstiger wereld. Paul en Anne Ehrlich zeiden het aldus: als we op een situatie afgaan, waarbij 10% van de mogelijkheden overblijven, en we kunnen er 11% van maken, dan moeten we het doen. Paul schreef het boek 'The population bomb'.
Voor wat het waard is.
Het is een volkomen kansloze exersitie.
Een toevoeging op #22
Als je luistert naar mensen die zich bezig houden met maatschappelijke ontwikkelingen en die 'voorgevoelens' hebben op veranderingen, voor wat het allemaal waard is, komt er volgens hen niet een enorme crisis of schok om de 'verdoemde wereld te redden', maar zal het stap voor stap gaan.
Zij voorspellen een tijdperk van 'Regeneration': dat we actief en volledig gaan herstellen van wat we hebben kapotgemaakt op het gebied van ecologie, economie, sociologie en psychologie.
Tal van overheden beginnen het klimaat nu echt serieus te nemen, grote multinationals maken plannen (er is best nog een hoop greenwashing) en zien verdienmodellen, onderzoek in US en UK onder burgers laat het volgende beeld zien:
- 85% of people are prepared to rethink the way they live and spend to tackle climate change
- 70% are prepared to make dramatic changes to their lifestyle if it will help tackle climate change
- 58% are always or often aiming to consume less in general
Het zijn maar woorden, maar toch.