1 min
Een tijdje geleden ontstond een Nederlandse pakjes, bakjes en zakjes-oorlog. Next-columniste Roos Hertzberger schreef een stukje waarin ze stelde dat er niets mis is met kant-en-klaar. De Nederlandse culi-schrijfsters Janneke Vreugdenhil en Karin Luiten gingen in de aanval. Dick Veerman zei destijds op de radio tegen Hertzberger dat hij het eens is met haar stelling; ze zou echter vergeten dat kant-en-klaar leidt tot een cultuurverschuiving die ons lichaam niet kan volgen.
In de New York Times van dit weekend rakelt culi-schrijver met-een-maatschappelijke-opvatting Mark Bittman het thema ook in de VS weer eens op. Wat is er nou mis met pakjes, bakjes en zakjes?
Bittman schrijft een lang artikel dat simpel is samen te vatten. Er zou beleid gemaakt kunnen worden tegen te goedkoop gemaakt gemakseten, maar daar hoeven we niet op wachten. Er is iets veel makkelijkers. Maak van zelf en samen koken theater, carnaval en meer leuks - een tijdverdrijf dat je met anderen kunt beoefenen en je zult zien dat we stukken gezonder gaan eten (en leven). De behoefte aan vermaak is immers groot.
Culischrijvers en -activisten krijgen van hem een subversieve marketingtaak: mensen aan het koken krijgen omdat het leuk is. De fout zit niet in de pakjes, bakjes en zakjes maar in het gebrek aan een leuker alternatief.
Er rest een vraag. Dat proberen culischrijvers - én zelfs beleidsmakers - al jaren, maar kennelijk haalt het weinig tot niets uit. Hoe komt dat? Anders gezegd: hoe laat je het wel succes hebben?
Bittman:
Political action would mean agitating to limit the marketing of junk; forcing its makers to pay the true costs of production; recognizing that advertising for fast food is not the exercise of free speech but behavior manipulation of addictive substances; and making certain that real food is affordable and available to everyone. The political challenge is the more difficult one, but it cannot be ignored.
What’s easier is to cook at every opportunity, to demonstrate to family and neighbors that the real way is the better way. And even the more fun way: kind of like a carnival.
Lee verder op de site van The New York Times
Dit artikel afdrukken
Culischrijvers en -activisten krijgen van hem een subversieve marketingtaak: mensen aan het koken krijgen omdat het leuk is. De fout zit niet in de pakjes, bakjes en zakjes maar in het gebrek aan een leuker alternatief.
Er rest een vraag. Dat proberen culischrijvers - én zelfs beleidsmakers - al jaren, maar kennelijk haalt het weinig tot niets uit. Hoe komt dat? Anders gezegd: hoe laat je het wel succes hebben?
Bittman:
Political action would mean agitating to limit the marketing of junk; forcing its makers to pay the true costs of production; recognizing that advertising for fast food is not the exercise of free speech but behavior manipulation of addictive substances; and making certain that real food is affordable and available to everyone. The political challenge is the more difficult one, but it cannot be ignored.
What’s easier is to cook at every opportunity, to demonstrate to family and neighbors that the real way is the better way. And even the more fun way: kind of like a carnival.
Lee verder op de site van The New York Times
Nog 5
Je hebt 0 van de 5 kado-artikelen gelezen.
Op 11 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 11 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Ja, het was waarschijnlijk dat woordje "originele" dat me triggerde ja. :-)
Noem het gewoon "simpele hartige taart" en dan was er niks aan de hand geweest.
Ergste is nog, ik haat hartige taarten, quiches en dat soort dingen. Maar helemaaaaaal als 't van bladerdeeg gemaakt is. ;-)
Dat moet een Belgisch café zijn, Nick. Hier bereik je dat vooral met voetbal of buitenlanders. Pardon, allochtonen.
Toen ik "originele quiche" las, wist ik al dat er reactie ging komen. Wil je aan de toog op café ruzie stoken, dan is een vraag als "wat is het recept van de originele boeuf bourguignon?" een goede keuze: Quiche Lorraine mag ook, of "échte minestrone". Probeer het eens.
Bewijst wel dat mensen in hun hoofd diep met koken bezig zijn.
Ha Robin,
Had je zin om narrig te doen?
1. bladerdeeg YUK, bladerdeeg is in dit recept de enige concessie, zo YUK is dat nu ook weer niet.
2. Ja, maar wel veel minder dan in de prefab-variant
3. ok
4. Duh, voorbereidingstijd is iets langer, opruimen en afwassen moet je ook bij de frefab-versie
5. Ja, 3 stuks zelf.
Ik schreef dit stukje omdat ik inhaakte op de draad dat volgens Bittman koken fun moet zijn. Als je dit recept door kinderen laat maken, heb ik gedaan, dan krijg je in no time een respectabele quiche die in no-time door dezelfde kinderen is opgegeten. Dat was nooit gebeurd met de prefab-versie als die ze voor de neus werd gezet. De winst is driedubbel: de kinderen leren zelf koken, ze vinden het leuk om te doen en het resultaat lekker. Deze kinderen hebben hier hopelijk iets van geleerd en ik ga dat op deze manier in ieder geval vaker doen al dan niet mbv een basiskookboek. Ik haak slechts in op het punt dat zelf doen leuk kan zijn.
Sjesus Robin. No big deal.
Sjesus, Marc.
1. Originele Quiche lorraine, maar wel met bladerdeeg. YUK!
2. In jouw taart zitten ook E-nummers.
3. Er bestaan genoeg kookboeken voor dummies. Basiskookboek, heet dat.
Sterker nog, er komen alleen maar meer en meer basiskookboeken bij want tegenwoordig lijkt het criterium om een recept te publiceren dat er hooguit 5 ingrediënten in mogen zitten, anders haken mensen af.
4. Echt wel dat de bereidingstijd van jouw taart enorm verschilt met die van een kant-en-klare. Je vergeet zoals mensen wel vaker doen alle voorbereidingstijd en de opruim- en afwastijd
5. Heb jij echt een restaurant?!?!