Tussen Kerst en het einde van het oude jaar kwam de Huffington Post met een overzicht van 6 redenen waarom het Amerikaanse voedselsysteem niet zo makkelijk te hervormen is. Big Food en de overheid zouden met elkaar in bed liggen. Niettemin is er in de VS sprake van een Food Revolution. De inmiddels internationale mediakok Jamie Oliver toert er zelfs rond met een revolutionaire vrachtwagen.
Gisteren vroeg Urgenda’s Sandra van Kampen zich in een vriendelijk verwoord blog af of in Nederland een Food Revolution denkbaar zou zijn. Zij verlangt geen rol van de overheid. Het moet van mensen komen. Tussen de veranderingsgezinden in de VS en Nederland zitten kennelijk een paar tonen verschil.
De Huffuntingpost spaart zelfs presidentsvrouw Michèle Obama niet, ook al wordt zij gezien als de verdedigster van een gezonde eetlifestyle. De site schrijft:
Michele Obama's wonderful Let's Move! campaign to end childhood obesity has veered sharply away from supporting policies to improve the food environment for children (the First Lady was instrumental in getting the Healthy, Hunger Free Kid's Act passed in 2010) to brokering voluntary agreements with food corporations and focusing on physical activity. Now there's nothing wrong with voluntary agreements to improve nutrition -- unless they're in lieu of policy, which is the only truly sustainable way to improve our food system and food environment. The First Lady has been conspicuously and painfully silent as Big Food spent millions to successfully weaken the Healthy, Hunger Free Kid's Act, attacked the IWG voluntary guidelines for foods marketed to kids (Margo Wootan of the Center for Science in the Public Interest has done a wonderful job of leading the fight to get these voluntary guidelines passed) and the Farm Bill was negotiated in secret. The closer we get to election year, the more Mrs. Obama seems to shy away from supporting policies that may inflame Big Food.
Vanuit de jonge Nederlandse organisatie Urgenda laat Van Kampen een andere toon horen:
Het gevoel van verandering heb ik het sterkst bij voedsel. We weten dat het anders moet, we weten ook dat het nu moet. Maar we snappen nog niet precies hoe en waarheen. Hebben we leiders nodig? Mensen die de weg wijzen? Of vooral een plek om elkaar te vinden? Ik denk eigenlijk het laatste. In een wereld waar de macht zo geconcentreerd is bij een paar bedrijven als nu in ons voedselsysteem, zou het een denkfout zijn als we massaal achter nieuwe leiders aan gaan hollen. Bovendien: ik zou niet weten wie.
Laten we zoeken naar nieuwe allianties en samenwerkingsvormen. Gelijkgestemde consumenten en producenten die werkelijke verandering willen in de voedselwereld, vinden elkaar al steeds meer via de social media. Ze treffen elkaar op festivals en op streekmarkten. Hoewel kleinschalig, vind ik deze ontwikkelingen zeer betekenisvol. Die alternatieve voedselbeweging mag echter in rap tempo groter worden, machtiger wellicht. Zal hier in Nederland ooit een krachtige Food Revolution ontstaan van mensen die het zat zijn dat ons eten wordt gedomineerd door ketens en winkelformules? Die de straat opgaan om te protesteren tegen de doorgeslagen efficiëntie en bewerking van ons eerlijke voedsel tot producten die slechts maximale winst opleveren?
Het is interessant om te zien dat waar een jonge Nederlandse NGO verandering verwacht van mensen, de kritische en op maatschappijverandering gerichte Amerikaanse HuffingtonPost de sterke en ook nog eens politiek correct gekleurde arm van de overheid in het Witte Huis terecht wijst wegens horigheid aan campagnegeld.
Lees Van Kampen verder op haar blog. Lees op The Huffington Post verder in het artikel van Nancy Huehnergarth.
Fotocredits: eater.com
Dit artikel afdrukken
Michele Obama's wonderful Let's Move! campaign to end childhood obesity has veered sharply away from supporting policies to improve the food environment for children (the First Lady was instrumental in getting the Healthy, Hunger Free Kid's Act passed in 2010) to brokering voluntary agreements with food corporations and focusing on physical activity. Now there's nothing wrong with voluntary agreements to improve nutrition -- unless they're in lieu of policy, which is the only truly sustainable way to improve our food system and food environment. The First Lady has been conspicuously and painfully silent as Big Food spent millions to successfully weaken the Healthy, Hunger Free Kid's Act, attacked the IWG voluntary guidelines for foods marketed to kids (Margo Wootan of the Center for Science in the Public Interest has done a wonderful job of leading the fight to get these voluntary guidelines passed) and the Farm Bill was negotiated in secret. The closer we get to election year, the more Mrs. Obama seems to shy away from supporting policies that may inflame Big Food.
Vanuit de jonge Nederlandse organisatie Urgenda laat Van Kampen een andere toon horen:
Het gevoel van verandering heb ik het sterkst bij voedsel. We weten dat het anders moet, we weten ook dat het nu moet. Maar we snappen nog niet precies hoe en waarheen. Hebben we leiders nodig? Mensen die de weg wijzen? Of vooral een plek om elkaar te vinden? Ik denk eigenlijk het laatste. In een wereld waar de macht zo geconcentreerd is bij een paar bedrijven als nu in ons voedselsysteem, zou het een denkfout zijn als we massaal achter nieuwe leiders aan gaan hollen. Bovendien: ik zou niet weten wie.
Laten we zoeken naar nieuwe allianties en samenwerkingsvormen. Gelijkgestemde consumenten en producenten die werkelijke verandering willen in de voedselwereld, vinden elkaar al steeds meer via de social media. Ze treffen elkaar op festivals en op streekmarkten. Hoewel kleinschalig, vind ik deze ontwikkelingen zeer betekenisvol. Die alternatieve voedselbeweging mag echter in rap tempo groter worden, machtiger wellicht. Zal hier in Nederland ooit een krachtige Food Revolution ontstaan van mensen die het zat zijn dat ons eten wordt gedomineerd door ketens en winkelformules? Die de straat opgaan om te protesteren tegen de doorgeslagen efficiëntie en bewerking van ons eerlijke voedsel tot producten die slechts maximale winst opleveren?
Het is interessant om te zien dat waar een jonge Nederlandse NGO verandering verwacht van mensen, de kritische en op maatschappijverandering gerichte Amerikaanse HuffingtonPost de sterke en ook nog eens politiek correct gekleurde arm van de overheid in het Witte Huis terecht wijst wegens horigheid aan campagnegeld.
Lees Van Kampen verder op haar blog. Lees op The Huffington Post verder in het artikel van Nancy Huehnergarth.
Fotocredits: eater.com
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Het zal absoluut van onderop moeten komen. En zo hoort het ook. Het is geen taak van de overheid, ondanks dat velen bij herhaling hiertoe hun toevlucht zoeken. Zo onderhand moeten ze weten dat dit echt niet werkt.
Overheid is vaak lijdend voorwerp van allerlei lobby's waar de sterkste wint, zeker als belangen parallel lopen met die van de overheid en/of een (vaak korte termijn) oplossing biedt. Achilleshiel van de overheid en dus bepalende factor is door de eeuwen heen vrijwel altijd budgettaire krapte.
Voorbeeld: ten tijde van regering Nixon (jaren 70). Situatie: torenhoge voedselprijzen, lage prijzen voor boeren (herkennen we dit?). Zorgde voor onrust. Voorts - niet te vergeten - de dure Vietnamoorlog.
Oplossing: HFCS (hoog-fructosesiroop; mais als grondstof) als maagvuller en lekkermaker kwam als pas ontwikkeld voedingsmiddel als geroepen. Belangrijk: in vergelijking met suiker, vlees en andere basisproducten spotgoedkoop. De Amerikaanse agro-sector en consumptiepatroon heeft zich er helemaal naar georiënteerd.
Resultaat: boeren konden bestaan en de bevolking kon worden gevoed met goedkope voedingsmiddelen. Bijwerking: obesitasepidemie, althans grote bijdrage hieraan geleverd. (Cynisch: de oorlog in Vietnam kon verder worden gefinancierd).
Goed beschreven in boek Fatland van Greg Critser.
Andere aanbevolen lectuur: Fastfood Paradijs (vertaald) van Eric Schlosser
De toon van Nancy Huehnergarth in de Huffington Post is strijdvaardig. Maar ook zij pleit voor meer activisme van onderop om beleidmakers in beweging te krijgen. De context van die boodschap verschilt echter van die van Van Kampen. Van Kampen maakt zich druk over duurzaamheid. Huehnergarth windt zich op over de gezondheid van Amerikaanse kinderen. Het is een denkfout dat meer duurzame voeding als vanzelf meer voed- en heilzame voeding is.
Remco's laatste zin mag nog veel harder gehoord worden wat mij betreft: "Het is een denkfout dat meer duurzame voeding als vanzelf meer voed- en heilzame voeding is."
Nav van die zin van Remco vraag aan allen en aan Sandra: wat is duurzaam voedsel?
"Hoewel kleinschalig, vind ik deze ontwikkelingen zeer betekenisvol."
Is 'hoewel' op zijn plek in jouw tekst? Of had er 'omdat' moeten staan? Als deze zin bewaarheid wordt: "Die alternatieve voedselbeweging mag echter in rap tempo groter worden, machtiger wellicht." hoe weten we dan nog dat hij alternatief is? En hoe weten we dat hij niet nu al bestaat?
Nu we 'duurzaam voedsel' al jarenlang bespreken op Foodlog weten we wat het allemaal niet is: niet biologisch, niet vlees, niet uitsluitend vegetarisch, niet extensief maar ook niet slechts intensief. Naar analogie van 'gezonde voedingsmiddelen bestaan niet, wel gezonde voedingspatronen': 'duurzaam voedsel bestaat niet, wel duurzamere productiemethoden'. Die zijn context- en managementafhankelijk en onderling samenspel en diversiteit is ook nog eens van belang.
Oftewel, het hoeft niet klein of revolutionair te zijn om 'ok' te zijn.