Op de motie van mevrouw Ellemeet antwoordde u onlangs: “Er is niet zoiets als leefstijlgeneeskunde”. Welnu, u bent verkeerd geïnformeerd. We zetten dit graag recht.
Laten we beginnen bij de definitie van geneeskunde (Van Dale): wetenschap die de oorzaak en de aard van ziekten opspoort en er de geneesmiddelen (= middel om genezing te bewerkstelligen; medicijn) voor aanwijst. En laten we die definitie toepassen op leefstijl-gerelateerde ziekten, met type 2 diabetes als prototype. We kennen de belangrijkste oorzaak hiervan, namelijk leefstijl. En inmiddels is het beste geneesmiddel voor deze ziekte aangewezen met een krachtige wetenschappelijke basis: leefstijlaanpassing is met afstand het meest effectief. Sterker: leefstijl is het enige medicijn voor type 2 diabetes, want alleen dit kan genezing bewerkstelligen. Alle andere geneesmiddelen – pillen en insuline dus – verlagen de bloedglucose, maar laten de onderliggende problemen onaangeroerd en genezen daarom niet.
Leefstijl is het enige medicijn voor type 2 diabetes, want alleen dit kan genezing bewerkstelligenInteractie tussen genen en leefstijl
Om het nog duidelijker te zeggen: farmaceutische preparaten zijn volgens de definitie van geneesmiddel, geen medicijn. En leefstijl is hier dus geen preventie, maar geneeskunde. Overigens zijn vrijwel alle chronische, niet-overdraagbare aandoeningen waar 8,5 miljoen Nederlanders mee worstelen, het gevolg van interactie tussen genen en onze leefstijl. Onze genen kunnen we niet aanpassen. Onze leefstijl wel.
Geen plaats voor leefstijlgeneeskunde
Wellicht bedoelde u “Leefstijlgeneeskunde wordt niet toegepast”. Die uitspraak zou beter kloppen. In de praktijk van de Nederlandse gezondheidszorg heeft leefstijlgeneeskunde geen plaats. Dat heeft historische wortels. Wij wachten af tot mensen ziek worden en verwachten vervolgens van de dokter dat hij het probleem met een pilletje of operatie oplost. Honderd jaar geleden voldeed dat model van de gezondheidszorg. Infectieziekten en ongevallen vormden de grootste problemen.
Gezondheidszorgmodel voldoet niet meer
Vandaag de dag is de aard van de meeste ziekten heel anders: het zijn complexe, systemische aandoeningen die veelal voortkomen uit verkeerde leefgewoontes. Het oude model voldoet niet meer.
U laat zich toch niet leiden door de belangen van het bedrijfsleven bij het inrichten van het gezondheidszorgstelsel?Artsen hebben geen tijd voor leefstijl-coaching en een goed vergoedingsstelsel ontbreekt door een verkokerde werking van wetten en regels over wat ‘zorg’ is en wat ‘preventie’. Daardoor weigeren verzekeraars leefstijlgeneeskunde structureel te vergoeden vanuit de Zorgverzekeringswet, lopen gemeentes vast binnen hun taak in de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) en verwijzen alle partijen naar ‘het stelsel’ – dus naar u. En de persoon met type 2 diabetes is de dupe.
13 keer goedkoper
Weet u, wij zijn ongeveer even oud als u. Als wij drieën nu, op onze leeftijd type 2 diabetes zouden krijgen – geen gekke gedachte gelet op de cijfers – dan zijn de totale kosten per persoon ongeveer 130.000 euro voor de rest van ons leven. Een leefstijlgeneeskunde-programma zou voor ons ongeveer 10.000 euro kosten; dat is 13 keer goedkoper! En de persoonlijke en maatschappelijke winst van niet of minder ziek zijn laat zich raden. De keuze is niet moeilijk, toch? Natuurlijk zijn er dan verliezers: we zouden veel minder pillen nodig hebben en de zorg zoals we die nu kennen, verliest omzet als mensen niet langer patiënt zijn. Maar u laat zich toch niet leiden door de belangen van het bedrijfsleven bij het inrichten van het gezondheidszorgstelsel?
Onderzoeksagenda
Leefstijlgeneeskunde: het bestaat echt! Uiteraard is de bewijsvoering nog niet helemaal rond voor alle leefstijl-gerelateerde ziekten. En niet iedere patiënt zal door leefstijlgeneeskunde genezen. Voor de ontwikkeling van effectieve leefstijlgeneeskunde in de breedst mogelijke zin is dan ook een goede onderzoeksagenda nodig. Samen met collega’s in Nederland zorgen wij hier graag voor. Maar met alleen onderzoek zijn we er niet.
Het zorgstelsel heeft een wezenlijke aanpassing nodig voor door leefstijl geneesbare ziekten. Van ‘care’ naar ‘cure’. En van de spreekkamer naar de huiskamerVan 'care' naar 'cure'
Het zorgstelsel heeft een wezenlijke aanpassing nodig voor door leefstijl geneesbare ziekten. Van ‘care’ naar ‘cure’. En van de spreekkamer naar de huiskamer. Er moet een systeem komen dat het voor de burger/patiënt mogelijk maakt om zelf regie over zijn/haar gezondheid te nemen, 365 dagen per jaar. U bent verantwoordelijk voor het stelsel. U bent degene die stappen kan zetten, die de toepassing van leefstijlgeneeskunde in Nederland mogelijk maken. De bal ligt bij u!
Namens het Nederlands Instituut voor Leefstijlgeneeskunde,
Ben van Ommen (principal scientist TNO)
Hanno Pijl (hoogleraar diabetes LUMC)
Deze open brief verscheen woensdag 25 april jl. op TimeTNO. De NRC van 3 april publiceerde een pleidooi van Pijl en anderen voor de erkenning van leefstijlgeneeskunde; ze hoopten daarmee dat een Kamerdebat de officiële status van het vak zou opleveren.
In een artikel in het Parool over het jongste boek van Volksgezondheid-hoogleraar Jaap Seidell laat deze alvast weten het eens te zijn dat preventie (een leefstijlbenadering) beter is dan een reparerende medisch benadering:
We investeren veel meer in medische zorg dan in preventie. @JaapSeidell en @Halberstadtj pleiten voor een flinke draai. https://t.co/Xyql3VyMld. pic.twitter.com/CvG1DpfrOo
— Het Parool (@parool) April 28, 2018
Op 10 juni krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Heel goed dat dit onderwerp expliciet op de agenda wordt gezet. Het stenogram van het plenaire debat is hier te vinden. De minister zegt: "Ik vind alle aandacht voor gezond leven heel goed, maar ik heb eerlijk gezegd een beetje moeite met het begrip "leefstijlgeneeskunde", want er is niet zoiets als leefstijlgeneeskunde. Er zijn wel allerlei interventies denkbaar die bijdragen aan een gezonde leefstijl."
Hij vervolgt: "Ik word met deze motie uitgenodigd om een onderzoeksagenda voor leefstijlgeneeskunde op te zetten. Dat vind ik eigenlijk erg aan de brede kant. Ik wil wel kijken of er aanvullend op bijvoorbeeld het programma van ZonMW en op de gecombineerde leefstijlinterventie die ik net noemde, inmiddels nog andere bewezen leefstijlinterventies bestaan die zijn gericht op de behandeling van ziektes."
Daar lijkt de minister zichzelf dus een beetje tegen te spreken, want alhoewel er volgens hem geen leefstijlgeneeskunde bestaat, wil hij wel kijken of er leefstijlinterventies zijn waarmee ziektes te behandelen zijn.
De algehele indruk die dit debat geeft, is dat minister Bruins denkt binnen bestaande kaders:
- interventies moeten 'bewezen' zijn, vermoedelijk met in het achterhoofd het soort bewijzen dat voor farmaceutische producten gangbaar is.
- interventies zijn producten die zorgverzekeraars kunnen inkopen
- geneeskunde is de kunst van het diagnoseren van ziekte en het voorschrijven van een 'zorgproduct'
- geneeskunde staat daarmee los van het alledaagse leven van mensen, totdat ze ziek zijn.
- de leefstijl van mensen is nu eenmaal een gegeven, en alleen als ze een hoog risico lopen op ziekte moeten ze misschien begeleidt worden middels een preventieve interventie.
Zijn deze en andere uitgangspunten nou handig? Moeten we gewoon maar accepteren dat wij in onze samenleving leven zoals we dat doen? Dat bedrijven producten op de markt brengen die onze gezondheid op lange termijn ondermijnen? Dat we ons dagelijks leven vaak zittend op kantoor doorbrengen, waarbij de overheid meer werken en hogere opleiding (vaker kantoorwerk) stimuleert? Dat artsen pas mee gaan kijken als het mis gaat (behandelen), of dreigt te gaan (doelgroepgerichte preventie)? Dat ziekte als een soort losstaand aspect gezien wordt, dat soms (vaak) in iemands leven komt kijken, maar dat kennelijk onafhankelijk verondersteld wordt van de rest van dat leven?
De minister heeft, zoals Hanno Pijl en Ben van Ommen ook bepleiten, bij uitstek de mogelijkheid om de status quo te veranderen. Door niet zonder meer te accepteren dat leefstijl een gegeven is, maar juist op bevolkingsschaal in te grijpen om gezondere leefgewoonten de nieuwe norm te maken, kan de minister een (vermoedelijk) gigantisch verschil maken. Evenzo, door de rol van artsen niet te blijven zien als een plek aan het eind van de keten die leidt tot ziektes, maar als deskundigen in het bij voorbaat creëren van een gezond leefpatroon, is het resultaat (vermoedelijk) velen malen effectiever. Maar ja, dat alles begint met het loslaten van bestaande denkkaders.
Dennis, tien duimen voor een uitstekende analyse!
Als ik het heel kort zeg: de minister laat in zijn commentaar zien de kentheoretische implicaties van het voorstel van Van Ommen en Pijl niet te doorgronden en gaat daarom voor het gemak maar voorbij aan hun sommetje.
Wat ik bedoel? Leefstijlgeneeskunde laat zien wat goed werkt, niet wat bewezen is. Dat is nl. niet te doen. Er zijn geen causaliteiten* vast te stellen zoals hij die denkt te moeten willen (en daar kan hij ook niets aan doen; dat is het resultaat van 250 jaar onbescheiden Verlichting).
Wat zou een beetje begrip van kentheorie hier een boel kunnen helpen.
* dat zouden ook Van Ommen en Pijl meer mogen benadrukken wat mij betreft. Het zou hun betoog versterken en de minister dwingen tot nadere reflectie.
Toch begrijp ik het niet helemaal. We hebben het niet over, waar Jaap Seidell het in het Parool wel over heeft, preventie. We hebben het over patiënten en interventies. Als iemand COPD heeft is dan zeggen dat hij moet stoppen met roken, reguliere geneeskunde of leefstijlgeneeskunde? En hoe zit dat met iemand met diabetes?
En moeten we beperkte tijd (en eventuele onkunde) bij huisartsen niet oplossen? Kortom dat vak aanpassen aan deze tijd. Zit het probleem niet daar?
Over preventie en het gevaar van betutteling komen we vast nog wel te spreken.
Leefstijl kan, zoals Van Ommen en Pijl beweren, ook als medicijn worden ingezet. Zie bijv. keer diabetes om of de 'evidence' (geen bewijs maar goede grond) voor de gunstige effecten van een modern paleomenu.
Leefstijl is dus preventief en reparatief inzetbaar en goedkoop. In dit vraaggesprek gaat Pijl nog een eind verder: blijf zo'n beetje bij de mens en zijn evolutie.
Maar daarmee hoort het toch gewoon tot de reguliere geneeskunde? Op huisartsen niveau? Eventueel aangevuld met fysio en diëtist (en psychotherapeut). Ik zie de specialisatie niet zo. Is het zo ingewikkeld dan?