2 min
België labelt Israëlisch fruit uit bezette gebieden, Nederland niet. Een teken van de verscheurde tijdgeest in de EU.
Engeland en Denemarken voeren al sinds 2009 een kenmerk waaraan consumenten producten uit door Israël bezet gebied kunnen herkennen. In mei 2012 werd in de EU een besluit genomen dat Israël zou moeten verbieden om nog langer 'Made in Israel' te voeren op producten uit bezette gebieden.
Oppositie SGP
Het besluit is nooit doorgevoerd omdat lidstaten en hun nationale parlementen geen consensus bereikten over het doorvoeren van het kenmerk. In Nederland voerde de SGP expliciet verzet tegen een kenmerk dat bedrijven zou verplichten tot een indicatie dat sinaasappelen, kruiden, dadels of wijn uit bezette gebieden, zoals Oost-Jeruzalem, de Westelijke Jordaanoever of de Golan-hoogvlakte komen. Het zou Israël benadelen. Bovendien zou het ingewikkeld worden, als ze op niet-bezet gebied verwerkt worden tot bijv. sinaasappelsap of gekonfijt fruit.
Aanhoudende conflict doet Belgie overstag gaan
België was van zin de labeling samen met zijn Benelux-partners door te voeren. De Nederlandse minister Timmermans was aanvankelijk voorstander van uitvoering van het EU-besluit en aanhanger van de groep van 13 landen die de labeling in navolging van Denemarken en het Verenigd Koninkrijk wilde doorvoeren.
De recente verscherping van het conflict tussen Palestijnen en Israël over Gaza met voornamelijk doden aan Palestijnse zijde liet volgens De Morgen het Belgische parlement overstag gaan. Nederland volgt het besluit van België echter niet, of - beter geformuleerd - België acht het inmiddels opportuun om zonder Nederland zijn besluit te nemen.
Verscheurde tijdgeest in de EU
De werkelijkheid is een complexe. Nederland bekent geen kleur in het zich in internationaal verband weer oplaaiende conflict over het oude Palestina waar de wereldgemeenschap, na de Jodenhaat zoals die culmineerde in de vervolgingen en concentratiekampen van WO II, een eigen natie toestond en maakte voor Joden. Die plek werd gecreëerd op een plaats waar andere mensen historisch gezien meer aanspraak op kunnen maken. De wereldgemeenschap had echter ook een verplichting in te vullen jegens de Joodse gemeenschap die zij steeds weer heeft uitgestoten, vervolgd en vermoord. Als de oplossing van die schuld een soortgelijke morele schuld en moord oplevert, leidt dat ethisch tot een volkenrechtelijk dilemma van de bovenste plank.
In een wereld waarin de geopolitieke spanningen oplopen, waarin China zijn koers kiest tussen zijn afhankelijkheden van de VS en Rusland en waarin de VS en de EU op een conflict met Rusland af dreigen te stevenen over niet alleen Oekraïne maar ook invloed in de Arabische wereld (Syrië), zijn de verschillende keuzen van België en Nederland een teken van de verscheurde tijdsgeest en het daarmee gepaard gaande gevoel voor rechtvaardigheid in de EU.
Rechtvaardigheid & rationaliteit
In een uitzending van College Tour verklaarde Frans Timmermans in mei jl. dat wijze bestuurders in complexe situaties soms hun oordeel moeten opschorten. In het geval van de neergehaalde vlucht MH17 lijkt hij zich echter bewust van de kracht van de primaire emotie die zich onder brede groepen van mensen in de samenleving kan vormen.
Het zien, ervaren en kunnen navoelen van uiteengereten doden onder mensen uit de eigen groep maakt een verschil en roept krachtige maatschappelijke emoties op. Fruit ligt verder van ons af.
De werkelijke upshot van dit kleine nieuwsfeitje in het perpectief van de actuele context ligt echter een stap verder: als de emotie de toon mag voeren en op het hoogste niveau de keuzes bepaalt, dan zijn we anno 2014 beland in een gevaarlijke wereld die sinds 1914-1945 niet meer zo algemeen door gevoelens zonder de wil andere gevoelens te begrijpen, werd geleid. Dat gebeurt als teveel te dichtbij komt te liggen op teveel plekken in de wereld. Hou dan je hoofd maar eens koel en rechtvaardig.
Recht, rechtvaardigheid en rationaliteit, wie besluit wat dat zijn als nog niemand de oorlog gewonnen heeft?
Fotocredits: Jaffa, uitsnede, Gal
Dit artikel afdrukken
Oppositie SGP
Het besluit is nooit doorgevoerd omdat lidstaten en hun nationale parlementen geen consensus bereikten over het doorvoeren van het kenmerk. In Nederland voerde de SGP expliciet verzet tegen een kenmerk dat bedrijven zou verplichten tot een indicatie dat sinaasappelen, kruiden, dadels of wijn uit bezette gebieden, zoals Oost-Jeruzalem, de Westelijke Jordaanoever of de Golan-hoogvlakte komen. Het zou Israël benadelen. Bovendien zou het ingewikkeld worden, als ze op niet-bezet gebied verwerkt worden tot bijv. sinaasappelsap of gekonfijt fruit.
Aanhoudende conflict doet Belgie overstag gaan
België was van zin de labeling samen met zijn Benelux-partners door te voeren. De Nederlandse minister Timmermans was aanvankelijk voorstander van uitvoering van het EU-besluit en aanhanger van de groep van 13 landen die de labeling in navolging van Denemarken en het Verenigd Koninkrijk wilde doorvoeren.
De recente verscherping van het conflict tussen Palestijnen en Israël over Gaza met voornamelijk doden aan Palestijnse zijde liet volgens De Morgen het Belgische parlement overstag gaan. Nederland volgt het besluit van België echter niet, of - beter geformuleerd - België acht het inmiddels opportuun om zonder Nederland zijn besluit te nemen.
Verscheurde tijdgeest in de EU
De werkelijkheid is een complexe. Nederland bekent geen kleur in het zich in internationaal verband weer oplaaiende conflict over het oude Palestina waar de wereldgemeenschap, na de Jodenhaat zoals die culmineerde in de vervolgingen en concentratiekampen van WO II, een eigen natie toestond en maakte voor Joden. Die plek werd gecreëerd op een plaats waar andere mensen historisch gezien meer aanspraak op kunnen maken. De wereldgemeenschap had echter ook een verplichting in te vullen jegens de Joodse gemeenschap die zij steeds weer heeft uitgestoten, vervolgd en vermoord. Als de oplossing van die schuld een soortgelijke morele schuld en moord oplevert, leidt dat ethisch tot een volkenrechtelijk dilemma van de bovenste plank.
In een wereld waarin de geopolitieke spanningen oplopen, waarin China zijn koers kiest tussen zijn afhankelijkheden van de VS en Rusland en waarin de VS en de EU op een conflict met Rusland af dreigen te stevenen over niet alleen Oekraïne maar ook invloed in de Arabische wereld (Syrië), zijn de verschillende keuzen van België en Nederland een teken van de verscheurde tijdsgeest en het daarmee gepaard gaande gevoel voor rechtvaardigheid in de EU.
Rechtvaardigheid & rationaliteit
In een uitzending van College Tour verklaarde Frans Timmermans in mei jl. dat wijze bestuurders in complexe situaties soms hun oordeel moeten opschorten. In het geval van de neergehaalde vlucht MH17 lijkt hij zich echter bewust van de kracht van de primaire emotie die zich onder brede groepen van mensen in de samenleving kan vormen.
Het zien, ervaren en kunnen navoelen van uiteengereten doden onder mensen uit de eigen groep maakt een verschil en roept krachtige maatschappelijke emoties op. Fruit ligt verder van ons af.
De werkelijke upshot van dit kleine nieuwsfeitje in het perpectief van de actuele context ligt echter een stap verder: als de emotie de toon mag voeren en op het hoogste niveau de keuzes bepaalt, dan zijn we anno 2014 beland in een gevaarlijke wereld die sinds 1914-1945 niet meer zo algemeen door gevoelens zonder de wil andere gevoelens te begrijpen, werd geleid. Dat gebeurt als teveel te dichtbij komt te liggen op teveel plekken in de wereld. Hou dan je hoofd maar eens koel en rechtvaardig.
Recht, rechtvaardigheid en rationaliteit, wie besluit wat dat zijn als nog niemand de oorlog gewonnen heeft?
Fotocredits: Jaffa, uitsnede, Gal
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Timmermans' "Uiteraard" betekent "Uit de aard van de zaak voortspruitend". In dit geval zeer lastig te bepalen wat "de aard van de zaak" is. Bijvoorbeeld: Was dit niet de grafische weergave van "de aard van de zaak"? Of moeten we verder terug gaan in de geschiedenis, of juist veel minder ver?
Hieronder is sprake van Nederlands 'verknipte' relatie tot Israel, en mogelijk die van Timmermans en diens Van Stoel-aanpak van het vraagstuk. Voor de volledigheid voeg ik diens opinieartikel uit de NRC van deze week toe. Een citaat: 'Gaza biedt door ligging en menselijk kapitaal kansen voor de economische ontwikkeling van een toekomstige Palestijnse staat. Uiteraard mag er geen onduidelijkheid bestaan over de noodzaak hierbij de veiligheid van Israël te garanderen.'
Terug naar de herkomst labeling. Transparantie in de voedingsketen zou mij moeten helpen in vrijheid aankoopbesluiten te nemen: EKO als ik biologisch belangrijk vindt, land van herkomst als ik foodmiles, seizoensproducten of politieke achtergrond belangrijk vind. Het EU besluit om herkomst te labelen is dus invulling van mijn recht op keuzevrijheid - en niet het opdringen van een afweging. De weigering van sommige landen om die labeling door te voeren, maakt het mij onmogelijke mijn keuze (pro of contra) te maken. En dat is een inperking van mijn vrijheid! Op dit gebied maakt Belgie m.i. een democratischer keuze dan Nederland.
Israël mag niks maar de anti-Israël mensen mogen wel met ISIS vlaggen zwaaien en oproepen tot het doden van alle joden. Noemen ze dat niet met twee maten meten?
Vergeet niet dat dit allemaal is begonnen door een moord op 3 joodse jongens.
Hugo Camps in De Morgen vandaag:
Oorlogsslachtoffers kunnen alleen herdacht worden als ze gelijk zijn in de dood
Honderd jaar geleden waren er nog frontlijnstaten. Het maakte de ellende van de Eerste Wereldoorlog er niet minder op, maar er was nog zoiets als balsem van de overzichtelijkheid. Vandaag zijn er, in de klassieke betekenis van het woord, geen frontlijnstaten meer, maar des te meer frontlijnmensen en -bendes. Zij voeren oorlog in het hart van stad of regio, soms in de eigen achtertuin.
Het maakt de opdeling in categorieën van goed en fout in de oorlog diffuus. Verwarring met de kracht van een alibi is nu vaak het excuus voor extreme schizofrenie en geweld.
Europese staats- en regeringsleiders zullen tijdens de herdenking van de honderdste verjaardag van de Duitse inval in België mooie woorden spreken over vrede en mensenrechten. De een zal misschien l'étincelle humaine van Jaurès nog even aanroepen, een ander zal aan de knieval van Willy Brandt refereren.
Pacifisten op stelten, dat sowieso.
Over de oorlogsmisdaden van Israël in Gaza zal weinig officieel misbaar zijn. Baby's en kinderen bombarderen lijkt minder misdadig dan een aanval met mosterdgas op leeftijdgenoten. De Gazagruwel heet her en der zelfs legitiem te zijn.
Dood is niet om het even waar en wanneer dood.
De permanente lijkschennis op de plek van de ramp met de MH17 stond na enkele dagen al meer in het teken van geopolitiek dan van puur menselijk verdriet. Althans, het misprijzen van Russen en Oekraïners voor de stoffelijke resten van de slachtoffers leek meer op georchestreerde routine dan op overtuiging. De Russische rebellen zijn het exclusieve gezicht van het kwaad, en dat moet zo blijven, vindt de geopolitiek.
Koehandel met oorlogsfronten: ça passe dwars door alle herdenkingsrituelen en aanverwante commercie heen. Herdenken vraagt nochtans om stilte, niet om handel en parafernalia.
Geen oorlog zonder oorlogsbuit. Premier Mark Rutte, jarenlang weggezet als betekenisloze lachstuip, heeft sinds de rampenvlucht MH17 in Nederland de status van staatsman verworven. Zijn minister van Buitenlandse Zaken, Frans Timmermans, is zelfs ontiegelijk populair na een bewogen toespraak met snik in de VN. Is Timmermans ook zo bewogen over het lot van de kinderen in Gaza? Welnee, dan stuurt het geopolitieke slaafje in hem meteen meel naar de mond.
Oorlogsslachtoffers kunnen alleen herdacht worden als ze gelijk zijn in de dood. Duitsers en Belgen, Israëli's en Palestijnen, Russen en Oekraïners. Belangen, prestige, nationalisme horen niet bij een in memoriam.
Het herdenken van de inval van de Duitsers in België verplicht tot diepe verontwaardiging over de genocide in Gaza en de slachtpartijen in Oost-Oekraïne. Zo niet wordt de Last Post een dansnummer op het graf van de geschiedenis.
Herdenken kan niet zonder vergeven. Zeg dat in Palestina en Oekraïne. De dodenakker aan de IJzer is honderd jaar na dato uitgewaaierd over de halve wereld. Nu dan op de cadans van raketvuur, en in de bloedige paradepas van cynisme en verruïneringslust. Niet op het blijmoedige ritme van een ideologisch anker tot heffe des volks.