De vrouw had immers helemaal niet zo dik hoeven worden en had haar suikerziekte en het afzetten van haar been kunnen vermijden door minder te eten en meer te bewegen. Right?

Peter Attia vertelt over het traject tussen toen en nu; af en toe met een brok in de keel. Attia is een van de aanhangers van de gedachte dat diabetes niet gevolg is van teveel eten, maar van het verkeerde eten. We worden niet suikerziek - resistent voor de insuline die ons calorieën zou moeten laten verbanden - omdat we te dik zijn. Ook dunne mensen blijken nl. diabeet en worden daardoor obees in plaats van omgekeerd. Er zijn ook dikke mensen die wel zwaar, maar niet suikerziek zijn.

Dat begreep hij in zijn jonge jaren nog niet. Tijdens zijn co-schappen zette hij een been af bij de dikke vrouw, die hij daarna niet meer uit zijn hoofd heeft kunnen zetten. Hij hielp haar, maar vond haar eigenlijk een onverantwoordelijk dik vies mens. Later bleek hij zelf niet meer goed bij zijn energievoorraad te kunnen. Hij bleek diabeet en werd dik. Dat zette hem aan het denken. Niet alleen over hoe hem dat nou toch had kunnen gebeuren, maar ook over zijn houding tegen zijn patiënte van jaren daarvoor.

Attia vertelt dat hij denkt dat een overdaad aan glucose en niet zozeer overdadig eten ervoor zorgt dat ons systeem op hol slaat. Hij vertelt ook dat hij die theorie samen met mensen die heel andere theorieen aanhangt verder ontwikkelt. Hij en zijn collega's hebben geen dogma's of vastgeroeste ideeën. Ze willen de best mogelijke waarheidsvinding de ruimte geven. En onderwijl snikt hij: het gaat erom dat we mensen moeten kunnen helpen die er echt niets aan kunnen doen dat ze te dik zijn geworden.

De snik ziet er echt uit en voelt echt. Het verhaal over waarheidsvinding is indrukwekkend: stop de stammenstrijden en gebruik die om tot de beste theorieën te komen en test die.



Fotocredits: still uit Peter Attia's TED video
Dit artikel afdrukken