Ophef in de Golf van Biskaje. Honderdduizend dode blauwe wijtingen in zee. NGO Sea Sheperd maakte filmbeelden. Vijftig ton overboord gezette bijvangst door een varende visfabriek, de onder Litouwse vlag varende trawler Margiris (eigendom van rederij Parlevliet & Van der Plas uit Katwijk), luidde de claim van Sea Sheperd. Die Margiris is toch al niet pluis, want die was ook al de toegang tot de Australische wateren ontzegd - in 2012. Zo krijg je de publieke verontwaardiging wel op je hand.

De Pelagic Freezer-trawler Association, de vereniging van diepzeetrawlers, kwam snel met een verklaring. Niks bijvangst, een gescheurd net. Keurig volgens de regels gemeld. De blauwe wijting was bedoeld voor menselijke consumptie. Daar wordt namelijk surimi van gemaakt in Litouwen. De verloren gegane vis wordt in mindering gebracht op het quotum van de Margiris.
Ook de Franse minister van Zee, Annick Girardin, verwees naar die verklaring na haar eerdere verontruste reactie.


Maar in Frankrijk wordt de grote varende visfabriek (een 'fossoyeur', een doodgraver) afgezet tegen de kleine Franse vissers. Grote diepzeetrawlers zoals de Margiris kunnen per dag honderden tonnen vis binnenhalen. "Dat is wat de ongeveer zestig kleine vissers van Trouville vangen, maar dan in één jaar," zei in 2019 al Dimitri Rogoff, voorzitter van de regionale visserijcommissie van Normandië, in de pers. De Franse visserijvloot bestaat voornamelijk uit kleine, oude schepen en heeft zich niet gemoderniseerd.

De toon is echter gezet: wat doen die grote buitenlandse visfabrieken daar voor onze kusten, terwijl onze kleine Franse vissers zo hun best doen om ambachtelijk vissend het hoofd boven water te houden. Dat neemt niet weg dat ook Frankrijk van die grote jongens telt, bijvoorbeeld de Scrombus, een schip 80 meter dat in 1 nacht ook 200 ton vis binnenhaalt. Ook daar zijn de vissers met hun oude scheepjes van 10-15 meter tegen. Buiten Frankrijk hoor je daar zelden over.
  • Deel
Druk af