1 min
Maar nou de andere kant. Er wordt zoveel varkensvlees gemaakt dat het geen ruk oplevert. Er worden zoveel komkommers, tomaten en paprika's geteeld dat ze geen fuck opleveren. Er wordt zoveel melk en kaas gemaakt, dat je er als boer minder dan de bijstand aan overhoudt. En .... ga zomaar even door.
Zijn we gewoon de weg kwijt en lullen we allemaal maar duurzaam een eind onze eigen weg en kan de rest ons niet schelen? Als je eigen stoep maar schoon is, want wat gaan we nou met al die overproductie doen?
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Erik, je hebt hartstikke gelijk met al je opmerkingen, waarvan sommige tegenintuitief zijn (groot = duurzamer dan klein). Het verbranden van kostbare eiwitten in plaats van ze als varkens- en kippenvoer te laten dienen is krankzinnig te noemen. We maakten er ons hier ooit druk om. Maar je maakt dat andere wezenlijke punt: we moeten de schaarste willen voelen, cq. die durven te laten voelen.
Misschien is er wel een aardige methode: naarmate de voorraad op het schap afneemt wordt een product duurder. Dat is niet eens moeilijk te implementeren in kassa's en het correspondeert met hoe markten werken.
Dat doen we nu precies omgekeerd: het laatste maken we goedkoper (of we gooien het weg).
In bovenstaande discussie mis ik de essentie: Derving in Nederland gaat niet eens zozeer om het snij- of garneringsafval van groente of fruit maar vooral om goed product. Dit vindt plaats in de gehele keten: van primaire keten tot de consument. In de primaire keten en in de productieketen zijn het vooral rendements- en efficiency oorzaken. Een productieproces heeft nu eenmaal te maken met verliezen. Maar dit optimaliseert zich vanzelf om een hele simpele reden: minder afval is meer geld overhouden. En voor elke producent is dat voldoende drijfveer. En het klopt dat de wetgeving zeer beperkend is mbt. het verwaarden van goed voedselafval. Denk bijv. aan dierlijke eiwitten dat naar de destructie (verbranding) gaat ipv. de veevoerproductie. Overigens heeft de duurzaamheidstrend van schaalverkleining (local produce) tot gevolg dat nog meer derving zal ontstaan omdat kleinere en meer gevarieerde productieprocessen per definitie een lagere efficientie hebben.
Ook in de retail vind veel derving plaats. Essentiele factor is de angst van de retailer om een consument een leeg schap voor te houden (want dan gaat die naar een andere winkel). Daarnaast is er nog steeds de hang naar zo vers mogelijk. Dus ook om 19.00 uur 's vrijdagavond wordt het schap weer gevuld met producten met een korte tht welke vervolgens voor het eerstvolgende weekend niet meer worden verkocht en moeten weggegooid. En de meeste consumenten laten het product met de kortste THT staan. Ook om logistieke redenen wordt veel goed voedsel afgeschreven. Kortom: de supermarkten gooien zeer veel vooral vers voedsel weg en heeft dus ook nog wel wat te doen.
Hetzelfde geldt voor de foodservice. Iedereen wil in het bedrijfsrestaurant bij de lunch of buffet het volledige aanbod. Ook daar accepteren wij geen "op is op". En dus blijft het schap of buffet max. gevuld en wordt het restant weggegevoerd als de laatste klant gepasseerd is.
En dan is er de consument: kijk alleen maar eens wat er tijdens feestdagen extra wordt ingeslagen: niemand wil tekort komen voor het geval dat... Maar veel wordt daarna weer weggegooid.
Kortom: derving is ook (en vooral) een sociaal-maatschappellijk probleem. Natuurlijk kun je met betere verpakkingen en THT-afspraken derving verminderen (conserven zijn enorm duurzaam in dat opzicht!) maar zolang wij als consument onze houding niet veranderen en geen genoegen nemen met "op = op" is innovatie nog niet de oplossing.
Overigens: kan iemand mij vertellen waar alle gratis verstrekte oranje WK retail prularia blijft na afloop van het toernooi?
Dick, lang niet iedereen heeft van dat weggooi-inruilgedrag bij duurzame producten. Je zou je zo maar aan je auto kunnen gaan hechten, in plaats van hem om de twee jaar in te ruilen. En je zou minder modegevoelige kleding kunnen aanschaffen in plaats van die wegwerpmode, die na één keer wassen al uit model is. Duurzaam begint met aankopen van producten die je wilt houden, omdat je ze fijn vindt en niet achter de nieuwe trend aanhollen in behang, meubel en keukeninrichting. In de tijd dat wij nu in de straat wonen heb ik mensen al vier keer hun voortuin geheel anders zien inrichten. Bomen, struiken en planten eruit, andere er in. Waanzinnige verspilling. Maar ja, dan moesten de hortensia's eruit, want niet meer in de mode, en ga zo maar door.
Met voedsel ligt dat een beetje anders. Slablaadjes kun je niet jaren koesteren, maar je kunt wel gewoon een klein kropje kopen en niet de helft wegsmijten. Of twee verschillende gerechten maken met dat ene kropje sla. Om maar wat te noemen. En net zo goed als ik de mode in kleuren primula en lathyrus niet snap, of blauw geverfde chrysanten, hoeft dat wat mij betreft ook niet met het eten. Gewoon goede kwaliteit, goede smaak, goede prijs, mogen er best vernieuwende en nieuwe producten op de markt komen, maar alsjeblieft niet meer van het zelfde in een ander jasje. Een mens eet per week x tomaten, je kunt nu kiezen uit zoveel verschillende soorten, handig als het om andere toepassingen gaat, maar hebben we echt vijftien verschillende snoep- en smikkeltomaatjes nodig? Daar blijft de helft toch van liggen? Waar gaat die heen?
Zelfde geldt voor de perziken, pruimen en abrikozen die nu bij AH in het schap liggen. Ik let op of ze gekocht worden, maar ik zie niemand verlekkerd de velletjes voelen, er aan ruiken of ze in een zakje stoppen. Ze schimmelen langzaam weg. Dag na dag. Heb dat ook met de lychees zien gebeuren deze winter. Je moet dat fruit als consument nu ook niet willen of als winkel ze niet willen leveren als de consument het niet koopt. Dat scheelt al weer een boel verspilling.
Luc, wat zie jij als belangrijkste probleem?
We bouwen huizen voor een periode van ongeveer 30 jaar en daarna slopen we ze. We kopen meubels die we na drie jaar bij het straatvuil zetten. We doen een jaar met de high tech van een mobieltje. Deze lijst is eindeloos lang te maken. We hebben geen tekorten, laat staan voedseltekorten, zodat afvalproblemen ons hooguit storen als iets dat je 'weg moet werken'.
Ik ben nog net opgevoed door ouders die tijdens WO II kind waren. Weggooien vonden ze zonde vanwege de tekorten die ze hebben gekend. Ik heb er zelf nog een tikje van meegekregen.
Als we 'niet weggooien' nu voor mensen relevant willen maken zijn daar nieuwe redenen voor nodig die mensen voelen en zich heel direct aantrekken. Ik hoor ze nooit. Ook niet in het verhaal waarvoor dit stukje aanleiding is.
Ooit al eens aan de verspilling gedacht vooraleer er groente op ons bord ligt? Die honderdduizenden tonnen loof, stengels, zijscheuten,wortels,toppen, onkruid, kaf, vellen, schillen, pellen, maaisel en stro? Vroeger bestond daar een oplossing voor (veeteelt) maar dat heet nu ook al weer verspilling.