1 min
"We dronken ons eerste kopje espresso, Onno was net begonnen met het voorlezen van het weekmenu, toen de postkoker in onze Volkskeukenkelder trilde en er een pakketje uit plofte. Bericht van boven. Iemand had in de redactievergadering geroepen dat de Volkskeuken verloedert: veel te humoristisch, te persoonlijk, weinig informatie, rommelige recepten. De schrik zat er meteen goed in, want het is tenslotte crisis, en NRC Handelsblad heeft zijn receptenrubriek ook al de deur uit gedaan. Onno riep dat hij verhaal ging halen bij de hoofdredacteur en beende woest de kelder uit, ons in vertwijfeling achterlatend. Loethe begon zachtjes te huilen, Pay-Uun sloeg de handen voor het gezicht. Ook ik moest even steun zoeken op mijn fornuis. En al die lieve brieven dan, prevelde Marie-Louise, die sturen onze lezers toch niet voor niks? Alleen Sylvia scheen het niet te deren: zij had dit de afgelopen jaren wel vaker meegemaakt.
Snijd de kopjes van de kwartels en jaag iemand de stuipen ermee op het lijf."
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
@Gerrit Jan Groothedde
"Je kunt dat laconiek constateren, maar ook besluiten dat er best mag worden geprobeerd om daar verandering in te brengen. Bijvoorbeeld omdat het belangrijk is voor de volksgezondheid, maar misschien meer nog om het behoud van de natuurlijke diversiteit in ons eetpatroon."
De vraag wie binnen de redactie van een krant daar voor verantwoordelijk is, is simpel: niemand, lijkt mij. Op macro-niveau is LNV verantwoordelijk en daarboven houden zich nog wat europese clubs op. Op micro-niveau is dat een verantwoordelijkheid voor een ieder die zichzelf en (professioneel) anderen voedt. Tussen partijen heb je consumentenrecht en productaansprakelijkheid. Veranderingen daarin worden door lobbygroepen gestuurd.
Zeker in een krant moet een journalist zich juist verre houden van sterke meningen of veranderingsgedrag - hij of zij moet beschijven wat anderen doen en zeggen. We zijn gewend geraakt in Nederland dat schrijvende culinairen ons voorhouden Hoe Het Hoort, Hoe Het Moet en Wat Het Beste Is - en dat heeft ons zeker opgevoed. Maar dat heeft niets met journalistiek te maken. Ik ben consument en ik wil lezen hoe duur pompoenen zijn, of ze giftig zijn, waar de mest vandaan komt, wie er in het hele proces wordt uitgebuit, wat onwaarachtige gezondheidsclaims zijn en dergelijk. Daarna vind ik wel een recept voor soep en een grappige collumn.
Dit laat onverlet dat ik juist columnisten en bloggers met Grote, Duidelijke Meningen graag lees.
Hulde en dank.
Je ziet het sortiment van AH meegroeien met het aantal nieuwe Nederlanders dat er boodschappen doet, zoals bij het filiaal in Zbommel.
Een aanvulling. Overigens waren er een paar jaar geleden ook geen pompoenen bij AH te vinden, behalve dan van die hele grote rond Thanksgiving (was toen ook nieuw). Inmiddels hebben ze ze wel in het assortiment. Zo zie je dat behoefte evolueert met wat er in de media omgaat. Pompoenen waren overigens al heel lang bij de groentenspecialist en op de boerenmarkt verkrijgbaar.
Jurgen, het verschilt natuurlijk enigszins van super tot super. Maar de algehele trend lijkt me wel duidelijk: hoewel het aanbod als geheel misschien groter is dan dat bij de groentenboer van 40 jaar geleden, komt dat vooral doordat er allerlei ingevlogen en bewerkte producten prominente schapruimte hebben gekregen. Veel seizoensgroenten van eigen bodem zijn op zijn best ondergeschoven kindjes.
Een stuk procureur, dus niet in dunne lapjes gesneden, daar kun je heerlijke dingen mee doen. Procureur van een varken dat goed gegeten en geleefd heeft, daar proef je het aan af. Beide hebben ze niet bij AH. Behoefte is er niet aan. Dat komt doordat de overgrote meerderheid van de mensen niet weet dat het bestaat. Toen mijn grootmoeder een klein meisje was, bestond er in Nederland totaal geen behoefte aan tomaten. Ook niet aan hamburgers trouwens.
Wouter, ja precies een sensatiebericht over vermeend gif in voedsel heeft eventjes effect. Maar, gezondheidsclaims zijn iets anders dan een ingredientendeclaratie en achtergrondinformatie. Gezondheidsinformatie op voedsel moet heel streng gereguleerd worden en misschien ben ik naief als ik dat niet aan de pers wil overlaten.
Gerrit-Jan, mijn supermarktreferentiekader is een kleine plusmarkt in een Amsterdamse enclave. Daar koop ik nu witte/rode kool, koolraap etc. Laatst hadden ze er zelfs verse mierikswortel! Bij de AH kom ik nooit moet ik toegeven.
Iedere AH verkoopt procureur, alleen niet aan een stuk maar in plakken (= schouderkarbonade). Dat ik weet waar de procureur vandaan komt en wat je ermee kunt doen is precies het type informatie waarvan ik denk dat er weinig behoefte aan is.