vergeten geuren

Je zit in je tuin en denkt: wat ruik ik nou?

De kleine blauwe bloemetjes die je hier ziet, heten in het Frans 'des Violettes' (zoek maar eens op). Ze staan er in onze Franse tuin nu zo bij. Opeens viel me op dat ze exact zo ruiken als de snoepjes die we altijd in onze auto hebben: violetttes, van de abdij van Flavigny in de Bourgogne. En dan maar denken dat wij wél weten hoe planten en bloemen ruiken! Ons huis staat in het bergachtige achterland van de Hérault, één van meest naar Spanje neigende departementen van Frankrijk. Toen ik er vorige week was ging ik even zitten op een stenen bankje waaromheen eindelijk de violettes weer eens bloeiden op het moment dat ik er was. De foto is van vorige week maandag: daar is 'spring in the air'.

Het plantje heeft vocht nodig (in de bergen dus). Vandaar dat hij het bij ons doet, maar niet in het gebied meer naar de vlakte en de kust.
In februari is het een bloementapijt. De rest van het jaar is het een plantje met alleen loof. We trekken het vaak weg omdat het nogal een woekeraar is.

Dit jaar rook ik voor het eerst precies dezelfde geur die de snoepjes hebben. Een zaligheid. Ik ben bijna een uur blijven zitten - de zon hielp mee - in het perverse bewustzijn van het feit dat hun zalige zepige geur die mijn vrouw een beetje chemisch vindt, écht net zo puur natuur is als ik altijd al vermoedde.