Heel stil en snel moest ik zijn om het te kunnen fotograferen. Want zodra de varkens merken dat ik in de buurt ben beginnen ze opgewonden te schreeuwen. Het is eerder gillen dan knorren. Niet omdat ze blij zijn met mij maar omdat met mij meestal voer meekomt.
Wat ik wilde fotograferen heeft iets van doen met een niet omschreven maar wel nadrukkelijke eis van diervrienden. Landbouwhuisdieren moeten natuurlijk gedrag kunnen vertonen. Mee eens, op m’n gevoel af. Maar wat dat gedrag is?
Mijn varkens verbazen me elke dag en ik weet inmiddels veel minder zeker wat hun natuurlijk gedrag precies is dan ik dacht te weten voor ik ze had.
Buurman maait zijn gazon. Ik zei hem dat de varkens het gras eten. Hij gooit zijn gras nu in het hok, al weken. Maar de varkens eten er niet meteen van, pas later. Eerst gaan ze er op liggen, urenlang. Gemaaid gras op een hoop gaat snel broeien. Het wordt warm, de kern van een hoop gras kan zo heet worden dat het gras verbrandt zonder dat er vuur bij komt. Ik veronderstelde dat de varkens die warmte waarderen. Maar nu is het behoorlijk warm buiten, je verwacht dat ze verkoeling zoeken. Maar nee, meteen nadat buurman zijn eerste lading gras in het hok kiepte lagen ze er op.
En ze bleven liggen. Buurman kwam een tweede lading brengen en kiepte die bovenop de beesten. Ook de derde en de vierde. Ze bleven languit liggen, in de zon, onder een dikke deken van gras.
Maar waarom?

Dit artikel afdrukken