2 min
Wakker Dier ontdekte dat supers blijven knallen met kilo's vlees. Dat moet stoppen, vindt ook staatssecretaris Sharon Dijksma. Dat klinkt sympathiek, maar daar zit het probleem niet.
Wakker Dier schrijft het zo: Het aantal kiloknallers in supermarkten is het afgelopen jaar met 19% gestegen. Na twee jaar van lichte daling komt het nu weer boven het niveau van 2011. Daarmee negeren de supermarkten afspraken die zij met het kabinet en andere partijen hebben gemaakt. Deze afspraken betroffen onder meer de verkoop van ‘eerlijke producten voor een eerlijke prijs’ en het stimuleren van diervriendelijker vlees. Staatssecretaris Dijksma heeft meerdere malen ‘nadrukkelijk gewaarschuwd’ dat het stunten met vlees ten koste gaat van de volksgezondheid, dierenwelzijn en een eerlijke prijs voor de boeren. De vele vleesschandalen van afgelopen jaar zetten haar pleidooi kracht bij. Voor Wakker Dier is de maat vol: supermarkten die blijven kiloknallen kunnen dit jaar op acties rekenen. Wakker Dier verwacht van de staatssecretaris dat ook zij meer haar tanden laat zien richting supermarkten.
De staatssecretaris is het eens met Wakker Dier
Het stunten met vlees moet worden uitgebannen, reageerde de staatssecretaris afgelopen woensdag vrijwel direct. Ze vindt het een zorgelijke zaak dat het aantal kiloknallers in de supermarkten stijgt.
Stunten met vlees doet geen recht aan de boer, die een eerlijke prijs verdient, zegt Dijksma en "bovendien remt het ons in de activiteiten die we op het gebied van dierenwelzijn ontwikkelen en waarmee Nederland zich als land kan onderscheiden. Dat is zonde."
Dat is taal die iedere weldenkende 'gewone' consument begrijpt. Maar nou zit ik toch met een vraag.
In- en verkoopprijs hebben geen relatie op productniveau
Net als varkens- en kippenboeren vinden tomaten- en de paprikatelers dat ze veel te weinig krijgen voor hun product. Dat klopt ook wel, want ze kunnen er niet van leven. Ze leveren immers onder de kostprijs en dat houd je geen jaren vol. Toch worden hun tomaten, paprika's, de groentemix en de kant-en-klare salades - en anders dan bij knallende karbonades of kipfilets - voor de hoofdprijs verkocht. Wij rekenen aan de kassa namelijk een prijs af waar de inkoopprijs voor groenten en fruit vele malen in rond gaat.
En nog iets. Bier, wasmiddelen en nog wat van die merkartikelen gaan weg voor prijzen waar geen kleine kruidenier ze zelfs maar zou kunnen inkopen. Daarom verkoopt de slijter geen kratje Heineken meer, want hij zou het onder zijn inkoopprijs moeten verkopen. Dat gaat niet. En zeg nou zelf: wie wast er nog met wasmiddel uit een pak dat niet in de aanbieding was?
Waarom mag dat allemaal, en moet er tussen de inkoop- en verkoopprijs van vlees wél een relatie zijn? De werkelijkheid is namelijk dat supermarkten geen winst aan een product toerekenen maar aan je hele kassabon. Als een vleesaanbieding je naar de winkel lokt, dan koop je er nog het nodige meer. Met de overwinst op bijvoorbeeld groenten maakt de super zijn schijnbare verlies op het product dat in de reclame is weer goed. Dat geldt ook voor je pak wasmiddel en kratje bier. De aanbieding is daarop gecalculeerd.
Dat betekent dat het probleem niet zit in het knallen met kilo's. De super kan immers besluiten zijn leverancier prima te betalen, maar zijn product als een lokkertje te gebruiken om nog veel meer te verkopen. Dat hij dat heel slim kan, leerde ons eerder deze week illusionist Mids.
Als we het daar eindelijk over eens kunnen zijn, dan kunnen we het nu hebben over de vraag waar het probleem dan wél zit.
Fotocredits: Wakker Dier maakt juist reclame voor kiloknalleraanbiedingen, Borculo-info
Dit artikel afdrukken
De staatssecretaris is het eens met Wakker Dier
Het stunten met vlees moet worden uitgebannen, reageerde de staatssecretaris afgelopen woensdag vrijwel direct. Ze vindt het een zorgelijke zaak dat het aantal kiloknallers in de supermarkten stijgt.
Stunten met vlees doet geen recht aan de boer, die een eerlijke prijs verdient, zegt Dijksma en "bovendien remt het ons in de activiteiten die we op het gebied van dierenwelzijn ontwikkelen en waarmee Nederland zich als land kan onderscheiden. Dat is zonde."
Dat is taal die iedere weldenkende 'gewone' consument begrijpt. Maar nou zit ik toch met een vraag.
In- en verkoopprijs hebben geen relatie op productniveau
Net als varkens- en kippenboeren vinden tomaten- en de paprikatelers dat ze veel te weinig krijgen voor hun product. Dat klopt ook wel, want ze kunnen er niet van leven. Ze leveren immers onder de kostprijs en dat houd je geen jaren vol. Toch worden hun tomaten, paprika's, de groentemix en de kant-en-klare salades - en anders dan bij knallende karbonades of kipfilets - voor de hoofdprijs verkocht. Wij rekenen aan de kassa namelijk een prijs af waar de inkoopprijs voor groenten en fruit vele malen in rond gaat.
En nog iets. Bier, wasmiddelen en nog wat van die merkartikelen gaan weg voor prijzen waar geen kleine kruidenier ze zelfs maar zou kunnen inkopen. Daarom verkoopt de slijter geen kratje Heineken meer, want hij zou het onder zijn inkoopprijs moeten verkopen. Dat gaat niet. En zeg nou zelf: wie wast er nog met wasmiddel uit een pak dat niet in de aanbieding was?
Waarom mag dat allemaal, en moet er tussen de inkoop- en verkoopprijs van vlees wél een relatie zijn? De werkelijkheid is namelijk dat supermarkten geen winst aan een product toerekenen maar aan je hele kassabon. Als een vleesaanbieding je naar de winkel lokt, dan koop je er nog het nodige meer. Met de overwinst op bijvoorbeeld groenten maakt de super zijn schijnbare verlies op het product dat in de reclame is weer goed. Dat geldt ook voor je pak wasmiddel en kratje bier. De aanbieding is daarop gecalculeerd.
Dat betekent dat het probleem niet zit in het knallen met kilo's. De super kan immers besluiten zijn leverancier prima te betalen, maar zijn product als een lokkertje te gebruiken om nog veel meer te verkopen. Dat hij dat heel slim kan, leerde ons eerder deze week illusionist Mids.
Als we het daar eindelijk over eens kunnen zijn, dan kunnen we het nu hebben over de vraag waar het probleem dan wél zit.
Fotocredits: Wakker Dier maakt juist reclame voor kiloknalleraanbiedingen, Borculo-info
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Ja ik weet niet wat het is ,maar ik ben het weer met je eens. Alleen kwaliteit is wel degelijk meetbaar, zie choise-prime etc. Wij doen Australisch, wat door AUS-Meat gekeurd, en ingedeeld wordt op kwaliteit. Bijv. marmering-kleur vet -kleur vlees.
Vet is smaak, ras, genetisch materiaal en leeftijd zijn bepalend voor malsheid en uiteraard de cuisson.
Ons produkt wordt echter op malsheid gegarandeerd , ik weet niet of je bekend bent met het systeem, op de dozen staan afbeeldingen, als oven-grill-pan-shabu shabu-stoofpot-slowcook-bbq. Naargelang het artikel worden de afbeeldingen aangekruist. Er zit een heel onderzoek achter waardoor Australie als eerste land ter wereld een smaakgarantie af geeft. De horeca kent het niet, is ook niet echt op zoek naar nieuwe dingen, ja als het goedkoper is. De consument in Nederland dan spreken we met name aan op diervriendelijk, gezond, lekker vlees we leggen uit waardoor we de prijs laag kunnen houden (lage handling kosten). Eerlijk gezegd hebben we geen feedback of het nu het verhaal is of de prijs is wat de koper doet besluiten te kopen. De consument gaat langzaam maar zeker wel iets meer kennis krijgen, zo is er meer vraag naar picanha bijvoorbeeld. Andersom zien we dat men veelal de ossehaas besteld, de betere artikelen die de helft goedkoper zijn is minder vraag naar. Dat kan alleen maar betekenen dat men niet weet wat het is.
Warenkennis vervaagt, mijn zoon vind de Mc D nuggets lekkerder dan eigen gemaakte van verse kipfilet. Als er ergens sprake is van een ommekeer in opinie is het dat , vroeger ging men uit eten zei men, het was lekker maar thuis eten we beter. Nu is het omgekeerd.
#89 Patrick Daniel. Een consument kan verdraaide weinig met een kwaliteitslabel as such. Want wat is kwaliteit en hoe maak je dat meetbaar?
"De" consument weet te weinig van vleesbereiding maar lost dat op door zijn koopgedrag daarop aan te passen. Burgers, schijven of vinken of andere gemalen artikelen kunnen wel een stootje hebben en de smaak is middle of the road en daarmee OK.
Zelf ben ik wat anders in mijn consumptie. Behalve goed gehakt eet ik alleen spiervlees, zowel stoof, braad als bak. En aan het vlees zie ik wat ik ermee kan en hoe lang het moet om voor mij goed te zijn. Het begint er al mee dat ik er vet aan wil hebben want daar zit de smaak. En bij de rib eye, entrecote of staartstuk bepaalt de cuisson de smaak en malsheid. En met het gegeven dat vlees een natuurproduct is en dus kwaliteitsverschillen altijd bestaan, is het uiteindelijk degene die de pan vasthoudt die bepalend is voor het resultaat op het bord. En het kennisniveau van de consument schiet tekort helaas. En zonder in rolpatronen te denken, hadden we nog maar een huishoudschool. Of voedingsles in het onderwijs.
Over die prijs? Persoonlijk vind ik goed vlees niet gauw te duur. Slecht vlees altijd.
De eetculturen zitten in Zuid Europa. De Grieken ben ik wat voorzichtig mee als het om rundvlees gaat. Importeren veel en dat is lange tijd stierenvlees geweest. Dus constant van snit en gewicht maar stugger dan het vrouwelijke vlees.
Vergelijk dit met de Fransen. Die eten zelf voornamelijk koevlees vanwege smaak en malsheid. De stiertjes van de zoogkoeien worden geëxporteerd.
Noord Europa hecht weer meer waarde aan dierenwelzijn. Ook dat kan een koopcriterium zijn. Vergis je niet; ze hebben wel wat te besteden daar.
Over die betere kwaliteit die mensen zien... Mensen zien dat gemiddeld genomen niet. Rundvlees moet helder rood en mager zijn. Dus te vers en niet bestorven. Dat is dus niet de beste smaak. En varkensvlees moet er blank uitzien en graag mager. En daar gaat je smaak. Dat is het issue met vlees. Vet is zichtbaar dus te vermijden. In de frites, chips en koeken zien ze het niet dus dat is goed te doen...
Kortom, er zit niets anders op dan veel praten en laten proeven als je een usp hebt en wilt benutten. Vlees heeft een verhaal nodig. Geen bla bla maar informatie die ertoe doet.
En weet dat het meeste misgaat in de pan. Daar is een wereld te winnen maar grote groepen consumenten maken andere keuzes en omzeilen daarmee de bereidingsissues. Dat verklaart ook die grote aantallen mensen die met Kerst en Pasen gourmetten. Hebben ze wat te doen en iedereen is zelf verantwoordelijk voor het resultaat...
Marc ben het grotendeels eens, echter niet als het gaat over nog meer uitleg is vereist. Marketing is blur, feitelijk kan je je niet meer echt onderscheiden. Iedere steak zit in een mooie verpakking, koetje erop, gras , altijd weide en natuur, lekker en mals of sappig. Dat heb je het wel gehad.
Wat wel zou werken is kwaliteitslabels, zoals in de USA, no roll,regular,choice en prime. In Japan met classificaties hebben ze het ook . In Australia met MSA graded beef. Een overheid die niet alleen keurt op gezondheid maar ook op kwaliteit.
Dan is nog maar de vraag in hoeverre de nederlandse consument, geld over heeft voor betere kwaliteit ( ik bedoel niet BIO of duurzaam) nee puur op kwaliteit van het vlees.
De horeca zou het moeten doen, als instrument om klanten te plezieren. Maar heel weinig horeca verkoopt kwaliteit dat is de praktijk. De retail moet het hebben van de klant die zichzelf en zijn familie een goede kwaliteit gunt. Dat zijn maar weinig mensen,hoor. Men is echt protestants, heus het hoeft niet zo goed als je maar vol zit en er niet ziek van wordt.
Wij roepen dus kwaliteit maar jusit daaraan wordt de minste waarde gehecht.
Dat is ook zo in Denemarken-Zweden-Finland , de aard van het volk.
Een Griek/Italiaan zal dan ook relatief meer besteden aan kwaliteit, die eet liever een keer geen vlees dan dat die rommel krijgt. De beste runderen gaan dan ook naar Italie/Griekenland. Engeland is verdeeld, een groep die leeft op Smac en getumbelde kip, maar ook een groep waar echt geen vlees van een melk koe op tafel staat.
Prijs is niet een heel sterk argument, wel bij handelaren/retailers, niet bij eindgebruikers. Een varkensschouder z/been is net zo duur als een oor/staart, toch blijft die chinees oren/staarten kopen. Gewoonte, traditie spelen een rol.
Andersom, zien mensen een betere kwaliteit denken automatisch dat de prijs hoger ligt. Dat hoeft niet zo te zijn, de vraag is moet je dan uitdragen dat je produkt goedkoper is of moet je uitdragen dat je een betere kwaliteit hebt?
#87 Mark, het is te gemakkelijk om het nu eens met je te zijn.
Waarom zijn er zoveel consumenten die niet meer het goede gevoel bij vlees hebben, niet meer tevreden zijn over de kwaliteit, minder vlees gaan eten en ook nog eens -wat misschien wel het allerergste is- duidelijk minder vertrouwen in het product en de -primaire- productie stellen.
Voor een deel valt het te verklaren aan de hand van good old Maslov. In zijn behoeftepyramide staat voedsel in de basis. Hebben we dat onvoldoende in de gewenste soort en hoeveelheid, dan proberen we dat te regelen. Kwaliteit doet nog niet echt mee, het gaat om het kunnen verkrijgen en prijs is cruciaal want het bestedingsvermogen is beperkt. Voeding is luxe. Bij vlees vertaalt zich dat in de consumptie van goedkopere vleesdelen waar de welvarende consument sowieso geen weet mee van heeft of met een boog omheen loopt. Ik noem maar wat: varkensstaarten, snuiten, oren, poten, diverse organen en ingewanden.
Zodra we in de behoeftepyramide stijgen, worden onze eisen hoger. We hebben in principe de middelen om zaken als duurzaamheid, welzijn en gezondheid toe te voegen aan onze boodschappenlijst. En zo zien we markten en producten differentiëren.
Uit meer dan 25 jaar ervaring weet ik dat geen enkel voedingsmiddel als vlees zoveel emotie kan losmaken, zowel negatief als positief. We doden tenslotte een dier na het te hebben opgevoed voor dat doel. Dan hebben we al tweemaal dierenwelzijn te pakken. Vervolgens maken we daar producten van en die kunnen dan de positieve emotie losmaken, mits ze fit for purpose zijn.
Daar is het nodige blijven liggen de afgelopen decennia. Juist dat spanningsveld tussen het dier en het product =lief versus lekker= is de sector meestal uit de weg gegaan. Het begint bij het eigen gevoel en overtuiging van de branche zelf. Wanneer je achter je product(ie) staat, ben je overtuigd bezig, bereid steeds zaken beter te doen en erg belangrijk, er ook over te communiceren. Ik geloof sterk in love it or leave it. Een branche of product hoeft niet 100% perfect te zijn. Maar wanneer je je inspant om het goed en steeds beter te doen en dat ook uitdraagt, levert dat respect op.
Juist dat uitdragen is de clou. Nog niet zo lang geleden benaderde een journalist van de algemene media me om een reportage te maken in de slachterij en vleesverwerking. Daar ging ik zoals eigenlijk altijd op in. Bij de kennismaking en eerste kop koffie zei hij dat blij was dat hij langs kon komen. En voegde daaraan toe dat als ik had geweigerd, hij dat had uitgelegd als dat we zaken te verbergen hadden en het dus wel niet zou deugen in de productie....
Een dergelijke denkwijze is absurd en dat heb ik hem ook verteld. Maar hier hebben we vandaag de dag wél mee te maken. Hoewel transparantie nooit een doel op zich is, leidt het altijd tot vertrouwen. Tenzij je te maken hebt met mensen die zich onwrikbaar hebben ingegraven en vastgezet in de eigen doctrine.
Nog even over de prijs van voeding Mark. Van 33% naar 11%. Is de consument daarmee winnaar? Natuurlijk is die auto en Iphone belangrijk want dat zijn expressieve producten en daarmee kom je misschien hoger op de apenrots. Mensen die zich écht met hun voeding willen onderscheiden zijn schaars en daarmee is de P van Prijs in de foodmarketingmix de dominante. En dan nog 1 keer de relatie naar vlees: nauwelijks/niet verkrijgbaar als een A-merk met emotie en merkbeleving maar als vers product op zijn best onder huismerk. En wie betaalt, bepaalt en daarmee ligt de vraag voor wie zich integraal verantwoordelijk voelt voor het imago van de ketenschakels en daarmee het product.
Dus voor mij is er geen winnaar. Juist vlees is de afgelopen 20-25 jaar op consumentenniveau alleen maar goedkoper geworden. Terwijl de eisen blijven(d) stijgen, daalt de prijs en waardering. De Nederlandse sector wordt als we niet opletten in de hoek gemanoeuvreerd van "waarde-loos" en "waarden-loos". Terwijl juist die Nederlandse een beter imago verdient. Dat laat elke wereldwijde benchmark zien. Werk aan de winkel dus.
Er is wel één winnaar Marc: de consument. Je zou een argument kunnen maken van het feit dat de 11,4% van ons inkomen die we nu nog uitgeven aan ons voedsel (tov van ruwweg 33% in 1945) ervoor heeft gezorgd dat we een Audi leasen, een iPhone hebben en twee maal per jaar op vakantie gaan. In de perceptie van diezelfde consument is het kopen van eten overigens duur....
Wat zou het leuk zijn om eens (dat moet gesponsord anders gaat het niet) een flagshipstore van een 'Fair supermarkt' te openen. Een super met een gelijk assortiment aan de grote spelers op de Nederlandse markt, waarbij alles 'inkoop maal 1,2' gaat. Flatrate. Helder en transparant. Ook zij moeten leven. Het zou een prijsbeeld opleveren dat opzien baart. Vers voor een appel en ei, A-merken voor een Godsvermogen. Één kratje Heineken is als voorraad ruim voldoende. Zou het helpen?