1 min
Het nieuwe blad heet Sabor.
Op de cover kijkt een Siciliaans bedoelde mannelijke schone ons guitig aan vanonder zijn pet, met een bordje cassatelle in zijn handen.
Sabor is een ‘culinair magazine voor bon vivants’. Het eerste nummer is net verschenen. Hier op foodlog een eerste indruk.
Die is niet slecht. Het tijdschrift is niet te dik en niet te dun. De foto’s zijn werkelijk prachtig, de artikelen lekker lang. Dat is precies wat de uitgever, Fermin Albert, voor ogen had. Zijn food and travel magazine wil “door een verkennende en ruimdenkende blik over de grens te werpen [ons] een rijkdom aan kennis over culinaria uit de hele wereld [brengen]”. Een greep uit de inhoud van dit eerste nummer: een viertal dossiers, respectievelijk over François Geurds van het Rotterdamse Ivy, het Siciliaanse Festa di San Guiseppe, geitenvlees en de Hainanees-Britse fusion-keuken in Maleisië. Een aantal artikelen over mensen, producten en tools, voor elk wat wils, gelardeerd met aantrekkelijke en op het eerste gezicht maakbare recepten. Niet veel advertenties, en alleen voor luxe producten. Zeker geen Maggi-advertenties zoals in de Delicious.
Dan heb je zo’n blad eens doorgegrasduind en ga je wat gerichter bladeren en lezen. Je vraagt je af waar de artikelen vandaan komen: zijn bestaande artikelen overgenomen (en zo ja, waarvandaan en hoe vertaald?), juist omdat er veel verschillende bijdragers zijn. Is er een voldoende duidelijke rode draad die de inhoud samenbindt? Wat is die dan - niet de stijl, of een thema. Voor wie is Sabor eigenlijk bedoeld? Wat heeft Sabor specifiek te bieden naast bladen als Bouillon (verhalen en verdieping), Elle Eten (foto’s, exclusiviteit en recepten) of Delicious (recepten, foto's, hoog doorbladergehalte en toch wat te lezen)? Met zijn uitzonderlijke fotografie en goede verhalen zou Sabor er naar kunnen streven het culinaire equivalent van de Playboy te worden, dat zou pas echt een toevoeging zijn! Het nu gepresenteerde, weliswaar fraaie maar als los zand samenhangende eerste nummer is nog een eindje verwijderd van zo'n ambitie.
Een paar storende dingen: schrijffouten (de foute wetenschappelijke notatie van 1 miljoen bijvoorbeeld, of ‘het boek ontleedT’ waar toch echt het voltooide deelwoord is bedoeld). En dan de geposeerdheid van de Siciliaanse reportage - die guitige petdrager van de voorpagina hanteert eten alsof het giftig is! Door het hele blad heen. Dat vind ik nou jammer.
Dit artikel afdrukken
Die is niet slecht. Het tijdschrift is niet te dik en niet te dun. De foto’s zijn werkelijk prachtig, de artikelen lekker lang. Dat is precies wat de uitgever, Fermin Albert, voor ogen had. Zijn food and travel magazine wil “door een verkennende en ruimdenkende blik over de grens te werpen [ons] een rijkdom aan kennis over culinaria uit de hele wereld [brengen]”. Een greep uit de inhoud van dit eerste nummer: een viertal dossiers, respectievelijk over François Geurds van het Rotterdamse Ivy, het Siciliaanse Festa di San Guiseppe, geitenvlees en de Hainanees-Britse fusion-keuken in Maleisië. Een aantal artikelen over mensen, producten en tools, voor elk wat wils, gelardeerd met aantrekkelijke en op het eerste gezicht maakbare recepten. Niet veel advertenties, en alleen voor luxe producten. Zeker geen Maggi-advertenties zoals in de Delicious.
Dan heb je zo’n blad eens doorgegrasduind en ga je wat gerichter bladeren en lezen. Je vraagt je af waar de artikelen vandaan komen: zijn bestaande artikelen overgenomen (en zo ja, waarvandaan en hoe vertaald?), juist omdat er veel verschillende bijdragers zijn. Is er een voldoende duidelijke rode draad die de inhoud samenbindt? Wat is die dan - niet de stijl, of een thema. Voor wie is Sabor eigenlijk bedoeld? Wat heeft Sabor specifiek te bieden naast bladen als Bouillon (verhalen en verdieping), Elle Eten (foto’s, exclusiviteit en recepten) of Delicious (recepten, foto's, hoog doorbladergehalte en toch wat te lezen)? Met zijn uitzonderlijke fotografie en goede verhalen zou Sabor er naar kunnen streven het culinaire equivalent van de Playboy te worden, dat zou pas echt een toevoeging zijn! Het nu gepresenteerde, weliswaar fraaie maar als los zand samenhangende eerste nummer is nog een eindje verwijderd van zo'n ambitie.
Een paar storende dingen: schrijffouten (de foute wetenschappelijke notatie van 1 miljoen bijvoorbeeld, of ‘het boek ontleedT’ waar toch echt het voltooide deelwoord is bedoeld). En dan de geposeerdheid van de Siciliaanse reportage - die guitige petdrager van de voorpagina hanteert eten alsof het giftig is! Door het hele blad heen. Dat vind ik nou jammer.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
'die guitige petdrager van de voorpagina hanteert eten alsof het giftig is! [...] Dat vind ik nou jammer.'
Om een culinaire equivalent van de Playboy te worden, moet je toch op z'n minst schoonheid als meerlaagsprincipe zien. De blik van de petdrager (mooi gedaan door de fotograaf) doet precies dat. Het is edgy, zeker voor een culinair blad. Maar I like it. Doe maar even lekker cult-met-de-pet.