Lees ook
Weet je nog dat we ons hier ooit druk maakten over Becel? Het was slecht, werd hier gezegd. Het duurde een tijdje voor we de woorden vonden om het simpel te zeggen. Becel was zo goed – volgens Unilever – omdat het zo lekker rijk is aan linolzuur. Linolzuur, inmiddels noemen we het omega 6, verlaagt je cholesterolgehalte. Dat is goed, denken we.

Hele generaties Nederlanders geloven dat alles draait om linolzuur. De reclames van Unilever hebben het er goed ingeramd. Boter is slecht, Becel is goed. Daarom blijven mensen ermee smeren, hoewel inmiddels duidelijk begint te worden dat twijfel op z’n plaats is. De extreem lage cholesterolgehaltes die hartspecialisten nastreven zijn niet natuurlijk voor mensen met een Westerse manier van eten. Die kun je dus alleen maar kunstmatig omlaag krijgen. Bij oudere mensen - let op de vitale grijze haren in de branding hierboven - zou dat wel eens voor meer in plaats van minder doden uit hoofde van hart- en vaatziekten leiden. Zeker is het nog steeds niet, maar idioot kun je de gedachte niet zomaar noemen.
Becel zou dus iets doen wat het helemaal niet moet doen, maar is om nog een heel andere reden een slecht product. Daar draaide het hier om.

Ons eten barst van het plantaardige linolzuur omdat overal plantaardige olie in gaat. Da’s namelijk goedkoper dan vet van dierlijke oorsprong. We hebben het dus niet nodig, want we hebben het al. Veel te veel zelfs, want als we veel omega-6 binnen krijgen neemt ons lichaam de inmiddels ook door dereclame zo in de mode gekomen omega-3’s niet op. Dát was het grote probleem dat we heel simpel leerden formuleren: van een overdaad een linolzuur krijg je een tekort aan omega-3, zelfs als je dat wel binnenkrijgt. Ons opname-systeem laat nl. de meest voorkomende stof van die twee voorgaan. Vanwege de totale onbalans in de verhouding tussen zesjes (heel veel) en drietjes (veel minder), zijn de drietjes het haasje.
Dankzij de reclame weet iedere Nederlander inmiddels wat dat betekent. Toch?

Medisch wetenschapsjournalist Melchior Meijer, mede geassisteerd door Jacobus de Boer, droeg hier alle argumenten aan om duidelijk te maken dat de Unilever wetenschappers met Becel wel eens een bocht mochten maken. Maar het bleef stil uit Vlaardingen. Doodstil. Hoewel we weten dat ze overwogen toch maar eens wat luiken open te gooien durfden ze het niet aan, terwijl we een prachtige business case voor hen ontwikkelden en bespraken op marketingfacts.nl.
En toch … je zou kunnen denken dat Unilever wél stilletjes omgaat.
Deze week kreeg ik dit mailtje van Jop Brocker:

Je weet de Becel kwestie nog? Linolzuur (omega-6) is goed voor je bloeddruk? Terwijl Melchoir iedereen probeerde te overtuigen dat de omega-3 en -6 balans compleet scheef is.

Grappig om te zien hoe snel Unilever het roer om gegooid heeft, "Rijk aan linolzuur" is geruisloos van de becel website verdwenen en op de engelse wikipedia is vrij weinig positiefs over linolzuur te vinden, maar lijkt helemaal de claim van Melchoir te onderschrijven.

Iedereen lijkt nu te weten dat we aan de vis moetenvoor de broodnodige omega-3.
Nu blijkt echter de kweek-tilapia niet zo gezond te zijn als de andere vis, omdat deze met voornamelijk mais gekweekt wordt bestaat hij uit vooral omega-6 ipv omega-3

Ze gaan in het filmpje zelfs zover te zeggen dat omega-6 slecht voor je is en je nog beter verzadigde vetten tot je kunt nemen. Ik heb het oorspronkelijke artikel hier gevonden.

Wat denken de foodlog.nl lezers. Is Unilever stilletjes omgegaan of liften ze alleen maar mee op de omega-3 mode?
Dit artikel afdrukken