Louise Fresco was de duivel en Michael Pollan Jezus. Zo reageerde het anti-technologie en romantische pro-biologische publiek op een column die Fresco in de NRC schreef. Ondergetekende probeerde te laten zien dat de twee het over verschillende dingen hebben en wellicht helemaal niet zo ver van elkaar staan. Fresco heeft als zorg het voeden van de wereld en vergeet dat machtsconcentraties en te ver doorgeschoten arbeidsdeling in de handen van een handjevol grote partijen onhandig zijn. Daar heeft Pollan het over, al denken de romantici die hem - zonder zijn medeweten of 'consent' - hebben gekaapt door hem tot de leidsman van hun romantiek te benoemen, dat hij het vooral over een landbouw zonder technologie heeft.
Twee van Nederland's foodintellectuelen - een journalist en een Slow Food-man - moesten erom lachen en noemden me met duidelijk plezier een draaikont toen ik eerst Fresco en daarna Pollansteunde vanwege hun uitstekende analyses van de manier waarop ons eten wordt gemaakt, zou moeten functioneren. Onderstaand Fresco's TED-lezing daarover zoals die deze maand online ging. Oordeel zelf als je naar Fresco kijkt en haar tone of voice hoort.
OK, de Jezus-act aan het einde van haar TED-lezing is over de top, maar ik moest er hard om lachen en begreep meteen waarom ze haar aanvallers maar liet raaskallen. En ook Pollan moet voorzichtig zijn. Hemelvaart en het Pasen dat daaraan voorafgaan liggen nog vers in het geheugen.




Dit artikel afdrukken