Lees ook

image
Tien of wat jaren geleden kregen we in Hasselt het bevallige bezoek van Alexandra. Ze was de oudste dochter van een klein familiebedrijfje in Ecuador, dat o.a. bananen teelde voor de Fairtrade. Vooraleer ze van het vliegtuig stapte in Amsterdam had ze nooit deuren met een klink gezien. Ze vertelde wat het verschil was tussen Fairtrade (toen heette dat nog eerlijke handel) en Chiquita. Chiquita werkte enkel in consignatie. Haar koelwagens laadden de bananen op zonder enige prijsafspraak. Pas nadat de bananen verkocht waren op de Europese markt betaalde Chiquita een prijs, waarbij Alexandra enkel maar het raden had of dit nu een marktconforme prijs was of een bedrag dat Chiquita ‘verzon’. Immers, wat wist Alexandra of en aan welke prijzen haar bananen hier naar de distributie gingen?
Fairtrade was handje-contantje. Dus Fairtrade was beter. Voor Alexandra en haar familie in Equador.

Enkele weken geleden was er in Engeland nogal wat te doen rond mensonterende praktijken in ‘de fairtrade-bananenhandel’. Een BBC-reportage wees op de onmenselijke werkomstandigheden aan boord van een cargo met fairtrade-bananen.
De teneur van het verhaal lees je hier: 'Banana firm 'exploits migrants'
Een helend antwoord vind je hier: 'The fair trade supply chain bites back'

In de lage landen bleef het indrukwekkend stil rond dit verhaal. Heel anders ging het er aan toe, toen indertijd Chiquita aan de schandpaal genageld werd om de mensonterende praktijken op haar bananenplantages in Zuid-Amerika. Mede door een succesrijke en doorgedreven campagne van de Vlaamse Wereldwinkels (deze pluim mogen ze ook op hun hoed steken) kwam Chiquita voor de dag met haar groene kikkertjes-logo.

Vragen die ik me hierbij stel: moet de Fairtrade-beweging ook communiceren over de dingen die niet zo goed verlopen? Is Fairtrade pas Fairtrade wanneer de hele keten ‘eerlijk en transparant’ is?

Dit artikel afdrukken