1 min
Dieren doen soms knap vervelend. Neem deze ganzen. Ze wonen het hele jaar door op het water en in de wei in een veenweidegebied dat Staatsbosbeheer aanwees voor weidevogels. Staatsbosbeheer ergert zich al groen aan geel aan de grutto’s die maar niet in aantal wensen toe te nemen in het daartoe aangewezen beschermde gebied, nu komt er nog eens de nijlgans bij die tegen alle regels in weidevogels verjaagd. Heel agressief, nijlganzen. Die op de foto zijn geen Nijl, maar Zaan, minder boosaardig wel ongehoorzaam.
Ze moeten trekken van de biologen. ’s Winters naar het zuiden, zomers naar het noorden. Maar ze doen het niet. Ze blijven. Ze grazen het gras van de veehouders die moeten boeren volgens de strikte regels van Staatsbosbeheer opdat er grutto’s bijkomen, maar die boeren hebben dan wel dat gras nodig. En een jaarrond gansdoorscheten weide staat koe en schaap niet aan.
Ze knagen ook aan de rietkragen, de ganzen. De kragen dreigen daardoor te verdwijnen wat rampzalig is voor de visstand. Vissen paaien in dat riet. Is er geen riet dan paaien ze toch maar weinig larfjes overleven het in open water zonder de bescherming van het riet. En de larfjes die het wel redden ontbeert ook een schuilplaats. Aalscholvers, die aal horen te eten maar ook al niet doen wat ze gezegd wordt jagen er op. En kannibale grote vissen. De kleintjes worden maar zo door hun eigen ouders opgevreten als ze niet tussen de wortels van het riet weg kunnen schieten.
De ganzen zijn een plaag, zeggen de mensen die er last van hebben. Ook natuurvrienden zien ze liever niet met een enkel paspoort, maar liever met twee, een voor het zuiden, een voor het noorden.
Ik ben voorstander van het opeten van plagen (Japanse oesters uit de Waddenzee en de Oosterschelde, eet ze op voor het te laat is, ze woekeren maar door!). Ganzen eten voor het goede doel.
Met de lever van de hondsbrutale ganzen weet ik wel raad, het niet zo foie gras. Maar de rest? Vandaag kreeg ik een tip van een visser die ik graag doorgeef.
De borststukken lossnijden, even in de vriezer en dan haaks op de draad heel dun snijden. De oude uitvinding van Harry’s Bar in Venetie. Maar daar deden ze het met braaf rund. Carpaggio. Een plaag in dunne plakjes smaakt me beter.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
OK, die eierkip is gefokt op snelle en constante eierproductie en niet op groei. Snelle groei zou waarschijnlijk ook ten koste gaan van de eierproductie.
Zo zie je maar, ik vond het pleidooi voor de fok van een niet aggressief ras juist heel wetenschappelijk. In Amsterdam heb je overal semi wilde stadskippen. Slapen snachts in bomen, worden soms doodgereden en scharrelen wat rond. Daar zie je ook half kale dieren rondlopen. Ze worden soms bijgevoerd en zijn dus misschien niet de beste nabootsing van een "natuurkip" maar toch een betere dan die in een achtertuin. De agressie zit er dus van nature in en door fokken of gebruik van bestaande niet aggresieve beesten kunnen we misschien wel wat doen aan de verbetering van het kippenwelzijn.
Goed, ik neem het terug. Maar afkeer van wetenschap? Integendeel. Hij komt (kwam) juist zo onwetenschappelijk over in het NRC-gesprek. Hij heeft ook geen 25 jaar kippen geobserveerd, dat kwam pas toen hij bij Spelderholt belandde, staat geschreven.
En let op; er lopen opeens twee kippen door elkaar. Er is gefokt op snelle groei, dat zijn de plofkippen. Die krijgen de tijd niet om elkaar dood te pikken. Ze zijn het allemaal al (dood) na zes weken. Er is wel veel uitval maar dat komt vooral door doodeters. Die aan hun eigen vraatzucht al binnen die zes weken ten onder gaan.
De kippen waarvan er een aantal verenpikken zijn legkippen, met duizenden bijeen in een loods of een ren. Ik dacht niet dat die op snelle groei gefokt waren.
Ik ontmoette een biologische eierkippenboer die een 'rustiger' ras had genomen, minder agressie, omdat de kippen die hij eerder had en moest ophokken elkaar volledig in de pan hakten. Heb ik hier al eerder verteld. Hij had rode lampen in de schuur gezet zodat de kippen elkaars bloed niet goed konden zien.
Wouter,
Je doet de kippenetholoog onrecht aan. Ik begrijp jouw reactie ook niet omdat deze man op onafhankelijke wijze kippen bestudeerd heeft en probeert met die kennis iets te doen aan het verminderen van kippenleed. Geen PvdD propagandist. Na 25 jaar studie weet je echt wel wat van kippen, en dat blijkt ook uit het verhaal, en zijn verhaal is dus geen drijfzand. Vreemd, die afkeer van wetenschap.
Zijn argument, een klein percentage kippen vertoont agressief gedrag. Dit komt er vooral uit als de kippen onders stressvolle omstandigheden worden gehouden. Er is nooit op vermindering van aggressief gedrag gefokt, maar wel op snelle groei, omdat snavelkappen een goedkope oplossing is. Het kappen van een snavel is pijnlijk, daar ben je het vast wel mee eens, of dat fantoompijn veroorzaakt zullen we nooit zeker weten. Dus is het best een goed idee een minder aggressieve kip te fokken. Deze etholoog gaat er daarbij van uit dat industriele voedselproductie onvermijdelijk is.
Daar kun je bezwaar tegen hebben maar dat is een andere discussie.
Shit Wouter, aan die vissen heb ik inderdaad niet gedacht! Gelukkig ben ik inderdaad meestal bescheiden in m'n claims als dat moet ;-)
Maar nu je toch dat luik opentrekt, moet ik denken aan het geval van het boek Alive waarin 20e eeuwse Westerlingen besluiten tot kannibalisme om te overleven in de sneeuw van de Andes waar hun vliegtuig is neergestort.
Ook moet ik denken aan de verhalen die ik ken van de Ariégeois, een zeer elegante Z-Franse jachthond. Een niet al te grote wond schijnt voldoende te zijn opdat de kennel de gewonde doodt en opeet. Het zijn als huishonden de meest zachtaardige dieren die je je kunt voorstellen.
Maar Wouter, is het noodkannibalisme (zoals bij de mensen van Alive), respectkannibalisme (zoals in het geval van het eten van overledenen bij wijze van ritueel), het gevolg van aggressiviteit en dwangneurosen (zoals bij kippen die nu eenmaal ruimte nodig hebben), van overgetrainde bloeddorst (zoals bij de Ariégeois, zoals jagers beweren), of zelfregulerende voedselnijd (zoals bij de vissen, die kanniblaisme dus als een normaal onderdeel in hun fourageergedrag hebben opgenomen)?
In alle gevallen zijn het waarschijnlijk (ai, al weer dat woord, maar laat een etholoog maar eens antwoord geven) systemen met een ander regulerend mechanisme. Maar je punt is terecht: kannibalisme laat zien hoe wezenlijk voedsel voor iedere soort is. Het individu wordt eraan opgeofferd. Zelfs moderne mensen hebben dat overlevingsinstinct nog.
De kip en de geleerde. Vandaag (zaterdag) in het wetenschapskatern van NRC-Handelsblad een interview met een Wageningse etholoog in ruste die ondermeer onderzoek deed naar het welzijn van kippen (in gevangenschap).
Wat een prutser!
Hij weet niet, hij veronderstelt, een zachte sectorgeleerde.
Moet ik eerst weer even zelf zeggen wat ik vind, anders denkt u, lezer, dat ik voorstander ben van het verminken van kippen.
Nee!
Net zoals ik het achterlijk vind dat de knuffeldierbeweging pleit voor verdoofd castreren van mannetjesbiggen in plaats van te vechten tegen dat castreren, zo fel tegenstander ben ik van het kappen van snavels bij kippen. Je moet van de beesten afblijven, met rust laten, tot je ze gaat opeten.
Zo, nu kan ik rustig schelden op de geleerde in ruste.
Hij is tegen het kappen van snavels van kippen en heeft in zijn onhandigheid, zegt hij in het interview, zelf bij praktijkonderzoek het puntje van de tong van een kip afgehakt. De kip ging daarna gewoon in haar hok en gaf geen krimp. Verklaring van de etholoog: een kip heeft er belang bij om niet te laten merken dat haar iets dwars zit.
Dat is een veronderstelling.
Dan het effect van het snavelkappen. Een kip heeft daar haar leven lang pijn van. Hoe weet meneer dat? Hij redeneert. Maar in het interview overtuigt hij voor geen millimeter.
Het zou goed kunnen en in knuffeldierkringen wordt het al als vaststaand aangenomen, omdat de geleerde het opperde als mogelijk. Maar is het zo?
Snavelkappen gebeurt omdat sommige kippen anderen de veren en nog erger afpakken. Bij levende kippen liggen soms de darmen er uit, slepen ze achter zich aan, omdat ze al half zijn opgegeten door haar vriendinnen. Het is oorlog soms in de loodsen, ga kijken en je snapt niet dat Wakker Dier voor scharreleieren knokte.
Remedie van de geleerde (in de NRC): genetische selectie van dieren tot het verenpikken er uit gefokt is. En dat is de weg, regelrecht, naar de plofkip. Je kunt vast ook wel ploflegkippen maken, slome donders, planten op pootjes zoals hun zusjes voor het vlees.
Ik wil liever een andere kant op. Ik wou om te beginnen dat de stadse (arrogante, superieure) emotie werd uitgeschakeld om het er eens goed over te hebben met mensen die er van weten.
Van de dieren die we houden, of vangen, om op te eten. Op drijfzand wordt het nooit wat met een gebouw.