In ScienceDaily presenteert Bruce Blumberg, professor aan de University of California, Irvine (pharmaceutical sciences and developmental & cell biology) onderzoek waarin zwangere muizen werden blootgesteld aan concentraties TBT zoals die ook 'in het wild' voorkomen. TBT wordt o.a. gebruikt in PVC. Mensen kunnen met TBT te maken krijgen door PVC plastic deeltjes die in gewoon huisstof voorkomen of doordat de chemische stof uit PVC-materiaal 'lekt'. Ook komt TBT voor in zeewater en de daar levende zeevruchten, omdat TBT gebruikt werd voor scheepsrompverven en niet afgebroken wordt maar zich in organismen opstapelt. Inmiddels is TBT al een aantal jaren verboden.

De nakomelingen van de onderzoeksmuizen werden verder niet meer met TBT in contact gebracht. Maar zowel de eerste als volgende generaties hadden meer lichaamsvet, levervet en hogere vetspecifieke genexpressie dan muizen waarvan de (groot)moeders geen TBT-blootstelling hadden gehad. Volgens Blumberg kan blootstelling in de baarmoeder aan stoffen die de hormoonhuishouding verstoren, zoals TBT, tot een permanente verandering in de vethuishouding leiden. Dat komt doordat dit soort 'obesogens' (de term is van Blumberg) het aantal vetcellen en de opslag van vet in bestaande cellen laat toenemen. Dat werkt obesitas in de hand.

De hypothese samengevat: omdat (muizen)moeders hun nakomelingen, zonder dat ze daar invloed op hebben, al in de baarmoeder aan TBT blootstellen, kan hun kroost later dik worden. Daar komen die kinderen nooit meer vanaf. Erger nog: ze geven het ook weer aan hun kleintjes door en daar komt niet eens een genmutatie aan te pas. Generaties lang blijft de vethuishouding verstoord.

Wat wisten wij eigenlijk van kunststoffen, 50 jaar geleden? Plastics waren de nieuwe wondermaterialen, om gezondheidsrisico's maakte niemand zich dik. Nu blijkt dat we er misschien van dik van worden,

Fotocredits: Pipes, uitsnede, John Loo
Dit artikel afdrukken