Schelden verlicht het boos gemoed. Alsof er na het schelden iets verandert. Dat is niet zo, maar daar is schelden ook niet voor uitgevonden. Het is om de scheldenaar het gevoel terug te geven dat de wereld van hem is en niet andersom. Wie scheldt bestaat. Wie zwijgt vergaat (Klootwijk, 2014).

Schelden
Een potje filosofie. Maar waar hebben we het over? Over pannenkoekenbeslag. Niks bijzonders, maar het lijkt of er iets aan de hand is. Culinaire publicisten spreken kwaad over de levensmiddelenindustrie. Een grote bedrijvigheid wereldwijd, waar meer gemaakt wordt dan een mens in heel zijn leven in huis kan halen, maar in Nederland doen schrijvers over drinken en eten, of er alleen maar inferieure pannenkoekenmixen worden geproduceerd. Er is in Amsterdam en omstreken een dorps beweginkje op gestaan van mensen die prediken tegen alles wat een voerfabriek in pakjes stopt en zakjes. Eerst vreselijk schelden op de fabriek, liefst ook verdacht maken en dan zeggen hoe het leven verder moet, met griesmeelpudding.

Binnenkort verschijnt een boek van zo een culinair waarin hij oproept om de supermarkt voorgoed de rug toe te keren. Omdat je wordt bedreigd in je gezondheid en er onmogelijk kunt ontsnappen aan vuiligheid en schrale kost. Schelden op de kruidenier. En dat in het land waar we het beter hebben dan overal elders. Nergens ter wereld is zoveel keus aan voedsel en vooral ook voedsel dat goed voor je is. Gezond!

Pannenkoeken
Welzeker heeft de kruidenier een afzichtelijke hoop troep op de schappen gestouwd. Veel te veel. Veel te duur. En nergens voor nodig. Maar om nou te doen of wij dom zijn en de superchef een gluiperd. Het ligt ietsje genuanceerder, lijkt me. Ik herinner me nog goed hoe blij moeder was met de eerste smeltjus uit een fabriek en de eerste doos pannenkoekenmix. Het is later toch goed met me gekomen en dat helemaal zonder pedante culinairen die mij willen dwingen zelf weer pudding te maken met een vel er op.

Een waar verhaal. Het was het feest van het licht. Ook wel de feestdagen genoemd. December 2013. Kom gerust op visite zeiden de mensen tegen elkaar. Er zal genoeg te eten zijn en te drinken. Als iedereen dat tegen iedereen zegt komt niemand bij iemand. Maar bij mij kwamen er twaalf en de tafel stond vol. Veel verschillende eetwaar voor volwassenen en omdat er kinderen bij waren had ik een stapel pannenkoeken gebakken. Met tarwebloem uit de meelfabriek, melk en boter uit de zuivelverwerkende industrie, eieren van de boer in de buurt, een snufje zout uit de grond onder Hengelo en wat water uit de kraan (ook het waterleidingbedrijf wordt bedankt).

48 cent de kilo
Toen gebeurde het en binnen luttele minuten. De stapel pannenkoeken werd verslonden. Door de kinderen? Door hun moeders zal je bedoelen. De kinderen moesten snel zijn anders hadden hun ouders alles opgegeten en had ik nieuwe koeken moeten bakken voor de beteuterde kleinen.
Pannenkoeken wonnen het met het grootste gemak van al het andere feestelijke eten. Het waren, moet ik toegeven, heel goede pannenkoeken. Heb ik me aldus ontworsteld aan de terreur van industrie en kruidenier? Welnee. Er is geen enkele reden om te gaan staan schelden op de doos pannenkoekenmix op het supermarktschap. Zolang er ook gewoon tarwebloem is. 48 cent de kilo.

De Supermarktleugen is via deze link te bestellen bij Bol.com.

Fotocredits: Jumbo Biltstraat Utrecht, Foodlog Media
Dit artikel afdrukken