Het schijnt te moeten: ook de Fairtrade-wijnen hebben een verkiezing gehouden. Alsof we nog niet genoeg hebben aan de verschillende wijnalmanakken van niet één maar zeker drie Nederlandse wijnschrijvers. Uit nieuwsgierigheid besloot ik toch deel te nemen aan de jury van dit Fairtrade-event. Wat mij betreft zijn al dit soort verkiezingen marketing, maar vooruit, de consument in wijnland kan wel wat informatie gebruiken. En die informatie doe je bij zoiets op. Bovendien, en eigenlijk vooral, wilde ik wel eens weten hoe die Fairtrade wijnen, voorheen natuurlijk met een hoog geitenwollensokken-gehalte, smaken tegenwoordig.

Stichting Max Havelaar en wijnportal By The Grape waren de organisatoren van deze eerste verkiezing ‘Beste Fairtrade wijn van Nederland’. In gezelschap van een twintigtal wijnschrijvers en inkopers proefde ik blind ruim 60 Fairtrade wijnen met het Max Havelaar- keurmerk. Blind hield in: een zakje over de fles zodat herkomst niet te zien was.
Vantevoren wisten we alleen dat de wijnen uit Zuid-Afrika, Chili en Argentinië konden komen.

De Zuid-Afrikaanse Pinotage van Fair Trade Original (Wereldwinkels) en de Cabernet Sauvignon van Koopmanskloof (binnenkort bij Great Grapes) werden tezamen door de jury verkozen tot beste Fairtrade-wijn in de categorie rood.
In de categorieën wit en rosé moesten de Argentijnse en Chileense wijnen het opnieuw afleggen tegen de Zuid-Afrikaanse. De Fairhills Sauvignon Blanc uit 2009 (AH) kwam als winnaar uit de bus in de categorie wit. De Balance Rosé uit 2009 (Delta Wines, Hema) werd uitgeroepen tot beste Fairtrade rosé.Belangrijkste constatering van mij – en van de aanwezigen die ik sprak na de proeverij: de meeste Fairtrade wijnen zijn uiterst correcte wijnen. De meeste vallen in de categorie ‘best te drinken’. Zowel naar boven als beneden nauwelijks uitschieters: geen erg goede wijnen, maar ook geen erg slechte wijnen (op die ene uitzondering na dan). Een fles van het schap trekken in de de Wereldwinkel of in de supermarkt, met het logo Fairtrade, is niet meer zo’n risicovolle onderneming als het een tiental jaren geleden was. Dus: kwaliteit en smaak wel oké.

Maar nu dat label: Fairtrade-wijn. Zit de wijndrinker wel te wachten op weer een label, zonder dat misschien altijd duidelijk is wat zo’n label inhoudt? En hoe eerlijk de handelspartners ook kunnen zijn, hoe nobel de insteek, het verschil tussen bio, biologisch-dynamisch, Fairtrade, Eco of EKO (want in Duitsland kunnen ze er ook wat van) wordt voor de wijndrinker steeds lastiger te bepalen. Kies ik een wijn om de zwarte werkers in Zuid-Afrika naar school te kunnen sturen, of eentje waarbij het milieu wat minder belast wordt? Ga ik een glas drinken waardoor ik het lot van vrouwen in Argentinië verbeter of kies ik iets dat de ozonlaag minder aantast? Tsjonge, eigenlijk wil ik gewoon een lekker glas wijn ...

Dit artikel afdrukken