Marien ecoloog en hoogleraar Han Lindeboom (WUR) en directeur Pim Visser van VisNed leggen het uit in een fel tweegesprek onder leiding van Dick Veerman. Hun onderlinge onenigheid wordt niet opgelost, wel verhelderd.
Al ruim twee decennia jaar pleit professor Lindeboom voor zeereservaten in de Noordzee. Hij wil dat 25% van de Noordzee niet meer bevist wordt. De Nederlandse vissers, circa 150 ondernemers, hebben wat hem betreft genoeg aan de 37.500 vierkante kilometer zee, die zij bovendien aanvullen met visgronden bij Denemarken, Engeland en Frankrijk. In totaal hebben zij volgens hem 100.000 vierkante kilometer ter beschikking, terwijl 60.000 Nederlandse boeren minder dan 35.000 vierkante kilometer moeten delen met andere economische bedrijvigheid, bewoning, natuur en wegen en andere infrastructuur.
Pim Visser, voorman van de Nederlandse vissers als directeur van VisNed, legt uit waarom dat makkelijk gezegd is, maar moeilijk gedaan. Vissers varen de vis achterna die overal in de zee zwemt. Die vrijheid inperken, zal een aantal van hen de kop kosten, terwijl de halve vloot al gehalveerd is. Daarom is de visserijdruk sowieso niet meer bovenmatig. Visser gebruikt een metafoor. Als er vijf huizen in Amsterdam afbranden, maakt dat voor de woningvoorraad in Amsterdam niet uit. Het zal jouw huis echter maar zijn. Voor de visstand en de zee maakt het echter - volgens Visser - ook niet uit.
Lindeboom is het met die visie op de Noordzee en de wilde oogst die vissers daar uit naar boven halen oneens. De vissers hebben volgens hem ruim voldoende visgronden om voldoende inkomsten op te kunnen vissen en kunnen best uit enkele in te stellen reservaten wegblijven. Met een financiële regeling voor 5 à 15 vissers zijn de reservaten waar hij voor pleit te realiseren.
Trauma
Lindeboom wil beschermde reservaten, maar kan niet garanderen wat de winst daar van zal zijn. Visser noemt het trauma van de zogeheten scholbox, een gebied waarin de schol beschermd zou worden. Dit no-go gebied werd ingesteld voor krachtige schepen maar leverde het tegenovergestelde op: een gebied met juist veel minder schol. Vissers raakten visgronden kwijt, terwijl het de natuur niets opleverde. Dat maakt de vissers kopschuw tegen grote reservaten. Niettemin hangen hun inkomens van af en moeten zij onderling moeten besluiten wie ze werkeloos maken. Zo werkt het niet, zegt Pim Visser. Hij wijst nadrukkelijk op de impact van het onmogelijke sociale vraagstuk waar een regeling vissers voor plaatst en blijkt teleurgesteld als ecologen en activisten niet positief reageren als vissers desondanks handreikingen doen om toch te beginnen met kleinere beschermde gebieden. Lindeboom verweert zich door te zeggen dat je grote gebieden met onzeker resultaat voor langere tijd - decennia - moet beschermen om te kunnen laten zien wat de winst is.
Dat schuurt. Zo wordt duidelijk waarom in de verhoudingen tussen vissers en ecologen de boel op slot is komen te staan.
Natuurlijk kweekaquarium
Fascinerend in het gesprek is de ontdekking dat de Noordzee kan functioneren als een soort natuurlijk kweekaquarium voor schol en tong. Die vissen doen het goed bij een goed beheer van de visstand in de omstandigheden van de Noordzee waar zeestromen zorgen voor voldoende aanvoer van voedsel voor juist die vissoorten.
Honkbalknuppel
Het gesprek had langer mogen gaan over de aanlandplicht voor de visserij. Vissers worden gedwongen om vis die diende als vissenvoer, nu mee aan land te nemen en te sorteren. Dat zorgt voor hoge kosten. Zowel Visser als Lindeboom zijn het er over eens dat vissers naar een preciezere visserij moeten die bijvangst tot een minimum beperkt. Lindeboom denkt echter dat dwang nodig is om te zorgen dat de daarvoor benodigde maatregelen worden geïmplementeerd. Volgens Visser helpt ‘een honkbalknuppel om je kinderen op te voeden’ niet. Lindeboom slaat terug en zegt dat vissers ondeugender zijn dan we denken door fijnere binnennetten gebruiken en daarmee willens en wetens meer vis binnenhalen dan de bedoeling is. Dat is een gevoelig moment in het gesprek.
Naarmate het gesprek vordert, wordt duidelijk dat er rond de Noordzee teveel partijen - windmolenaren, vissers, politiek, publicisten, activisten, overheden - op teveel verschillende aspecten en momenten hun belang proberen te realiseren. Wordt daar de Noordzee, de visserij of de moraliteit ten aanzien van biodiversiteit de dupe van of wellicht allen tegelijk?
De heren aan tafel komen er niet uit. Het gesprek verdient het om te worden voortgezet.
Dit artikel afdrukken
Naarmate het gesprek vordert, wordt duidelijk dat er rond de Noordzee teveel partijen - windmolenaren, vissers, politiek, publicisten, activisten, overheden - op teveel verschillende aspecten en momenten hun belang proberen te realiserenHalve vloot al weg
Pim Visser, voorman van de Nederlandse vissers als directeur van VisNed, legt uit waarom dat makkelijk gezegd is, maar moeilijk gedaan. Vissers varen de vis achterna die overal in de zee zwemt. Die vrijheid inperken, zal een aantal van hen de kop kosten, terwijl de halve vloot al gehalveerd is. Daarom is de visserijdruk sowieso niet meer bovenmatig. Visser gebruikt een metafoor. Als er vijf huizen in Amsterdam afbranden, maakt dat voor de woningvoorraad in Amsterdam niet uit. Het zal jouw huis echter maar zijn. Voor de visstand en de zee maakt het echter - volgens Visser - ook niet uit.
Lindeboom is het met die visie op de Noordzee en de wilde oogst die vissers daar uit naar boven halen oneens. De vissers hebben volgens hem ruim voldoende visgronden om voldoende inkomsten op te kunnen vissen en kunnen best uit enkele in te stellen reservaten wegblijven. Met een financiële regeling voor 5 à 15 vissers zijn de reservaten waar hij voor pleit te realiseren.
Trauma
Lindeboom wil beschermde reservaten, maar kan niet garanderen wat de winst daar van zal zijn. Visser noemt het trauma van de zogeheten scholbox, een gebied waarin de schol beschermd zou worden. Dit no-go gebied werd ingesteld voor krachtige schepen maar leverde het tegenovergestelde op: een gebied met juist veel minder schol. Vissers raakten visgronden kwijt, terwijl het de natuur niets opleverde. Dat maakt de vissers kopschuw tegen grote reservaten. Niettemin hangen hun inkomens van af en moeten zij onderling moeten besluiten wie ze werkeloos maken. Zo werkt het niet, zegt Pim Visser. Hij wijst nadrukkelijk op de impact van het onmogelijke sociale vraagstuk waar een regeling vissers voor plaatst en blijkt teleurgesteld als ecologen en activisten niet positief reageren als vissers desondanks handreikingen doen om toch te beginnen met kleinere beschermde gebieden. Lindeboom verweert zich door te zeggen dat je grote gebieden met onzeker resultaat voor langere tijd - decennia - moet beschermen om te kunnen laten zien wat de winst is.
Dat schuurt. Zo wordt duidelijk waarom in de verhoudingen tussen vissers en ecologen de boel op slot is komen te staan.
Natuurlijk kweekaquarium
Fascinerend in het gesprek is de ontdekking dat de Noordzee kan functioneren als een soort natuurlijk kweekaquarium voor schol en tong. Die vissen doen het goed bij een goed beheer van de visstand in de omstandigheden van de Noordzee waar zeestromen zorgen voor voldoende aanvoer van voedsel voor juist die vissoorten.
Fascinerend in het gesprek is de ontdekking dat de Noordzee kan functioneren als een soort natuurlijk kweekaquarium voor schol en tongAls de Noordzee zelfs bij de huidige visserij een duurzame bron van vis is, waarom dan al die heisa? Lindeboom vertelt dat Nederland zich verplicht heeft via VN verdragen om de biodiversiteit ook in de Noordzee gestand te doen. Alleen als wij dat doen, kunnen Westerse landen én Nederland bijvoorbeeld Afrikanen met goed fatsoen vragen om olifanten, tijgers en leeuwen te beschermen.
Honkbalknuppel
Het gesprek had langer mogen gaan over de aanlandplicht voor de visserij. Vissers worden gedwongen om vis die diende als vissenvoer, nu mee aan land te nemen en te sorteren. Dat zorgt voor hoge kosten. Zowel Visser als Lindeboom zijn het er over eens dat vissers naar een preciezere visserij moeten die bijvangst tot een minimum beperkt. Lindeboom denkt echter dat dwang nodig is om te zorgen dat de daarvoor benodigde maatregelen worden geïmplementeerd. Volgens Visser helpt ‘een honkbalknuppel om je kinderen op te voeden’ niet. Lindeboom slaat terug en zegt dat vissers ondeugender zijn dan we denken door fijnere binnennetten gebruiken en daarmee willens en wetens meer vis binnenhalen dan de bedoeling is. Dat is een gevoelig moment in het gesprek.
Naarmate het gesprek vordert, wordt duidelijk dat er rond de Noordzee teveel partijen - windmolenaren, vissers, politiek, publicisten, activisten, overheden - op teveel verschillende aspecten en momenten hun belang proberen te realiseren. Wordt daar de Noordzee, de visserij of de moraliteit ten aanzien van biodiversiteit de dupe van of wellicht allen tegelijk?
De heren aan tafel komen er niet uit. Het gesprek verdient het om te worden voortgezet.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 april krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Wonderlijk dat in bovenstaand gesprek onbenoemd blijft, een rapport dat eind van de zomer verscheen en geschreven is door onderzoekers uit verschillende Noordzeelanden onder leiding van visbioloog Adriaan Rijnsdorp.
Heer Lindeboom, ecoloog, wil 25 procent van de Noordzee vrij van visserij. Het rapport stelt vast dat 37 procent van de Noordzee niet bevist wordt.
Hoe rijmt dat? Wie weet meer?
Wouter, ik heb begrepen dat dat te maken heeft met vele kleine stukjes en bovendien niet steeds dezelfde. Een percentage maakt nog geen reservaat als het een lappendeken is, zelfs niet als het 37% is.
Lindeboom wil 25% aaneengesloten gebied, al zeg ik dat te stellig. Hij wil 4 flink stukken die bij elkaar opgeteld 25% zijn. Daar mag dan geen schip meer komen en dat zorgt voor de pijn
Wouter #1 Dick #2
Misschien tijd om de Brexit er bij te halen, die roet in het eten gooit ?
Naast bovenstaand interessant verhaal over visgronden, blijkt er dus nog een heter hangijzer…
“Nederlandse vissers dreigen tussen wal en schip te vallen door de gevolgen van de Brexit. Meer dan de helft van de totale visvangst van de Nederlandse visserij vindt plaats in wateren rondom het Verenigd Koninkrijk. Die Britse wateren zullen nu teruggeëist worden door de Engelsen, vrezen vissersbonden en politiek Den Haag.
Het Britse water is van groot belang voor onze vloot en visserijhavens. De toon van de Britse vissers wordt per week grimmiger, stellen de belangenorganisaties VisNed, de Nederlandse Vissersbond en de Europese vereniging voor Pelagische visserij PFA. „Er zullen maar weinig sectoren zijn in Nederland waar de negatieve impact van de Brexit zo groot kan zijn als bij de visserij”, waarschuwen ze in een gezamenlijke brief.”
Bron 25 okt 2016
Vraag:
Kun je het de Engeslen kwalijk nemen ? Als je net zoals in de offshore gas-oil de Noordzee als taart verdeelt afhankelijk van de km’s kust-equivalent, mogen de Engels sowieso een grotere claim leggen.
En stel eens dat de Nederlanders na een Nexit geconfronteerd worden met Franse, Engels en Belgen in hun kustwateren, of wat ze er voor aanzien, hoe zou dan de reactie van de Hollandse vissers zijn ?
Dick Veerman, of je kletst uit je nek, nee sorry, of je hebt het een en ander niet goed begrepen, of het rapport waar ik het over heb deugt van geen kanten.
Ik heb het over deze opmerking van je: 'dat (de vaststelling dat bijna 40 procent van de Noordzee niet bevist wordt) te maken heeft met vele kleine stukjes en bovendien niet steeds dezelfde.' Als het kleine stukjes zijn en niet steeds dezelfde gaat het over niks.
37% van de Noordzee niet meer bevist, gutteguttegut! En de 99% andere oceanen? Ja, dat hangt af van andere overeenkomsten natuurlijk. Internationale! Onze vissers, zitten ze niet vooral ook buiten die nabije wateren??? Wat halen de Afrikaanse vissers uit hun wateren?? Terwijl die schol toch zelfs in de Noordzee wordt onderbevist?