Gisteren presenteerde Europarlementariër Esther de Lange haar rapport over voedselfraude in het Europese parlement. De presentatie was zo goed gekozen dat het rapport nauwelijks aandacht kreeg, terwijl één hardnekkig, maar onbewezen gerucht werkelijk alle aandacht ving. De inktvisringen die we eten zijn niet altijd van inktvis, maar soms van kunstmatige inktvis. Ze zijn niet nep, maar hartstikke echt. Ze zijn alleen niet van vis maar van in ringen gesneden varkensanus.

Het is een verhaal dat begin dit jaar opdook in The Huffington Post, maar niet kon worden bevestigd.

Met een lach bracht De Lange de anus opnieuw in het RTL-nieuws van Editie NL . Ze weet niet of het waar is, zegt ze. Wel is het zo vaak ter sprake geweest, dat het echt moet worden uitgezocht.

Braadworst
De Lange kiest voor impact. Daar is ze in geslaagd. Heel Nederland schrijft, twit en praat over varkensanus.Dat is wel een beetje jammer. We weten nu immers nog steeds niet wat er in het rapport staat, behalve dan dat de onderste steen boven moet komen om erachter te komen of het waar is dat we anus eten, terwijl die niet eens in de top-10 van voedselfraudes staat.

Wist je dat slagers die anus 'veteind' noemen? Vleeswarenmakers doen het om de hausmacher. Het is een lekker stevig en wijd vel. We griezelen ervan als die lekkere calamari opeens darm blijken. Niettemin genieten dagelijks honderdduizenden Nederlanders van een lekker dikke braadworst in een heus stukje varkenspoepkanaal.

Voedselfraude is een serieus onderwerp. Het is bovendien niet onwaarschijnlijk dat anusringen een broodje aap zijn.

Was het nou echt nodig om cabaret te maken van dat rapport? We willen weten wat de echte boeven doen, waar ze wonen, hoe ze gestraft worden en hoe de EU ervoor gaat zorgen dat ze het niet in hun kop halen om ons te belazeren. Dat zou pas nieuws zijn.

Fotocredits: een onbekende twitteraar
Dit artikel afdrukken