Voor mensen met obesitas is het moeilijk de juiste zorg te krijgen, volgens een artikel in Vox over de situatie in de VS. Het advies om af te vallen voor een behandeling gestart kan worden, helpt niet. Er is andere hulp nodig, maar er zijn te weinig middelen. Hoe doen we het in Nederland?
Amerikaanse artsen zijn niet goed uitgerust om mensen met obesitas goed te behandelen. De standaard apparatuur om juiste diagnoses te stellen is niet geschikt voor mensen die meer dan 400 pond (180 kilo) wegen. Standaardwaardes voor andere diagnostische tests hebben een bovengrens aan het gewicht. Hierdoor krijgen mensen met obesitas lang niet altijd de juiste diagnose en daardoor niet de juiste zorg. Dat valt te lezen op Vox.
Vaak wordt te dikke mensen geadviseerd eerst af te vallen. Maar ze zochten nou juist hulp omdat die uitdaging te groot is. Om voor bariatrische chirurgie - een operatieve maagverkleining - in aanmerking te komen moeten mensen voldoen aan eisen die veelal niet haalbaar zijn. Om die reden worden mensen het bos ingestuurd met het advies om gezonder te eten en meer te bewegen. Aangezien morbide obesitas een proces is van vele jaren, met vaak meerdere pogingen om af te vallen, redden patiënten het niet met dat advies. Ze raken gefrustreerd en komen in een neerwaartse spiraal terecht.
Nieuwe behandelmethodes
De medische wereld zoekt naar manieren om mensen met morbide obesitas beter te kunnen behandelen. Zo is er de controversiële AspireAssist, waarmee mensen zelf hun maag 30% leger kunnen pompen na het eten.
Ook cognitieve gedragstherapie lijkt op de korte termijn te kunnen helpen, maar op de lange termijn is daar nog geen bewijs voor.
In Rotterdam is voor mensen met (morbide) obesitas het Centrum Gezond Gewicht gestart, waarin specialisten samenwerken om mensen individueel te begeleiden bij alle zaken die meespelen in het gewichtsprobleem, zoals bijvoorbeeld verborgen dikmakers.
Door dit soort ontwikkelingen en inspanningen moet het mogelijk zijn om ook mensen die (veel) te zwaar zijn te kunnen diagnosticeren en behandelen en meer te kunnen bieden dan ‘peptalk en (zinloos) advies’.
Vraag aan kennisdragers
Graag zou ik hier aan experts die zich academisch en praktisch met voedingsgerelateerde gezondheid willen vragen: help ons met jullie reacties hieronder een inventarisatie te maken van wat er in Nederland op dit moment gebeurt om het advies 'u moet gewoon minder eten' om te zetten in een aanpak die wel werkt.
Dit artikel afdrukken
Graag zou ik hier aan experts die zich academisch en praktisch met voedingsgerelateerde gezondheid willen vragen: help ons met jullie reacties hieronder een inventarisatie te maken van wat er in Nederland op dit moment gebeurt om het advies 'u moet gewoon minder eten' om te zetten in een aanpak die wel werktEerst afvallen
Vaak wordt te dikke mensen geadviseerd eerst af te vallen. Maar ze zochten nou juist hulp omdat die uitdaging te groot is. Om voor bariatrische chirurgie - een operatieve maagverkleining - in aanmerking te komen moeten mensen voldoen aan eisen die veelal niet haalbaar zijn. Om die reden worden mensen het bos ingestuurd met het advies om gezonder te eten en meer te bewegen. Aangezien morbide obesitas een proces is van vele jaren, met vaak meerdere pogingen om af te vallen, redden patiënten het niet met dat advies. Ze raken gefrustreerd en komen in een neerwaartse spiraal terecht.
Nieuwe behandelmethodes
De medische wereld zoekt naar manieren om mensen met morbide obesitas beter te kunnen behandelen. Zo is er de controversiële AspireAssist, waarmee mensen zelf hun maag 30% leger kunnen pompen na het eten.
Ook cognitieve gedragstherapie lijkt op de korte termijn te kunnen helpen, maar op de lange termijn is daar nog geen bewijs voor.
In Rotterdam is voor mensen met (morbide) obesitas het Centrum Gezond Gewicht gestart, waarin specialisten samenwerken om mensen individueel te begeleiden bij alle zaken die meespelen in het gewichtsprobleem, zoals bijvoorbeeld verborgen dikmakers.
Door dit soort ontwikkelingen en inspanningen moet het mogelijk zijn om ook mensen die (veel) te zwaar zijn te kunnen diagnosticeren en behandelen en meer te kunnen bieden dan ‘peptalk en (zinloos) advies’.
Vraag aan kennisdragers
Graag zou ik hier aan experts die zich academisch en praktisch met voedingsgerelateerde gezondheid willen vragen: help ons met jullie reacties hieronder een inventarisatie te maken van wat er in Nederland op dit moment gebeurt om het advies 'u moet gewoon minder eten' om te zetten in een aanpak die wel werkt.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 5 mei krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Als je naar de cijfers kijk in de loop der jaren moeten we ons eigenlijk afvragen waarom het sinds het midden van de jaren '80 ineens zo moeilijk werd om af te vallen... voor die tijd was er ook overgewicht, maar de statistieken laten daar een duidelijk keerpunt zien.
Dat was ook precies het moment dat wereldwijd het advies om minder vet te eten naar buiten kwam. De aanname is altijd dat vet, omdat het per gram meer calorieën bevat, dik maakt, maar vanaf dat moment beginnen we men z'n alleen significant dikker te worden. Er wordt wel gezegd dat die adviezen niet goed worden opgevolgd, maar de hoeveelheid light producten spreekt dat tegen, evenals de explosie van sportscholen.
Is er een mogelijke andere verklaring?
In plaats van vetten zijn we veelal koolhydraten gaan eten. Die hebben minder calorieën per gram, maar is dat alles dat telt? Koolhydraten zorgen voor de afgifte van insuline.... insuline verplaatst glucose naar onze cellen, maar het doet ook iets anders. Het zorgt er voor dat onze vetcellen vet gaan vasthouden en glucose om gaan zetten in vet voor opslag. Terwijl ons insuline pijl verhoogd is kunnen we geen vet verbranden, geen vet dat we gegeten hebben, maar ook geen lichaamsvet. Dit is niet controversieel. Onze energie reserves zijn dus niet beschikbaar tot het insuline weer daalt, wat doorgaans minimaal 2 uur duurt. In grote lijnen maakt dat niet uit. Aan het einde van het verhaal geldt de energiebalans. Maar wat gebeurt er als ik bv de adviezen van het voedingscentrum opvolg, of gewoon als een gemiddelde Nederlander mijn dag door ga?
Laten we eens op een rijtje zetten.
Ik begin de dag 8:00 met een boterham en een kop koffie met een klontje suiker... tot een uur of 10:00 kan ik vanwege de insuline geen vet verbranden.
Dan neem ik om 11:00 een snack (koek, koffie (met suiker) of misschien al een cola. Doorgaans weer koolhydraten en of suiker en 2 uur later weer brood voor lunch... van 11:00 tot 14:00 zitten mijn vet reserves weer op slot.
Om 3 uur neem ik nog een snack, dus tot 17:00 weer in de ban van de insuline...
Om 18:30 eten, pasta, aardappelen etc... weer tot 20:00 mijn vetreserves op slot.
Dan neem ik om 20:00 een bakje chips en weer schiet mijn insuline omhoog.
Sinds ik vanochtend begon om 8:00, tot 22:00, heb ik slechts 3 uur gehad waar de insuline mijn vetreserves niet vasthield. Wanneer moet ik dan precies afvallen... 's nachts?
Het is niet dat je dikker wordt van koolhydraten dan van vet, maar als je de hele dag koolhydraten blijft eten blijft er maar weinig tijd over wanneer je werkelijk wat vet zou kunnen verbranden. En al het vet dat je eet wordt onmiddellijk opgeslagen in vetcellen, want de insuline maakt het onmogelijk om het te verbranden.
Mijn ervaring is dan ook dat als je mensen minder vaak per dag koolhydraten laat eten ze veel makkelijker afvallen, en dat is ook logisch gezien de werking van insuline op onze vetmetabolisme.
Veel mensen met ernstig overgewicht hebben insuline resistentie. Hun insuline pijl is constant verhoogd. Maar bij insuline resistentie worden alleen de spiercellen resistent voor de boodschap van insuline om glucose te gaan opnemen en verbranden. Vetcellen blijven daarbij even gevoelig voor de opdracht op vet op te slaan en vast te houden. Er is een punt waarop het insuline niveau bij zo'n persoon het lichaam permanent in vetopslag modes zet. Deze mensen kunnen niet afvallen omdat de insuline hun vet vasthoudt.
Stel zo iemand eet een maaltijd van 800 kcal. Laten we er vanuit gaan dat sinds de laatste maaltijd er niet veel glycogeen is verbruikt. Gedurende de tijd van zijn insuline reactie op het eten (laten we zeggen 3 uur, met insuline resistentie) verbruikt hij misschien 300 kcal. Wat gebeurt er met de andere 500 kcal? Er zit maar 10 gram suiker in ons bloed (als het goed is); glycogeen is geen uitweg, omdat die niet of nauwelijks verbruikt is sinds de laatste maaltijd. De enige uitweg voor het lichaam om met de rest van de 500 kcal om te gaan is het op te slaan als vet... of het nou al vet was of koolhydraat, nu is het vet... en vanwege de insuline resistentie kan dat vet eigenlijk niet meer verbrand worden. Deze persoon heeft wel 800 kcal op vandaag, maar hij kon er maar 300 gebruiken en de rest is niet meer beschikbaar en wordt dat ook niet meer. Resultaat, hij krijgt honger... en gaat meer eten. Dat is geen kwestie van zwakte en kan niet opgelost worden met gedragspsychologie... hij heeft energie tekort. Om aan de caloriebalans te blijven voldoen kan het lichaam maar 2 dingen doen. Honger genereren, zodat er meer energie binnen komt, of er voor zorgen dat de persoon minder energie gaat gebruiken, door passiever (lui) te worden.
De fout zit m niet in de wetenschap, maar in de visie die we daaraan hebben gekoppeld. Overal hoor en lees je dat glucose de primaire energiebron is van het lichaam... ik denk dat dat idee ons op een verkeerd spoor zet. Het lichaam verbrand naar mijn idee voornamelijk vet. Het verbrand alleen glucose als we net koolhydraten op hebben, en glycogeen, voor de hersens en als we even veel snelle energie nodig hebben. De rest van de tijd verbranden we vet. Ook alle koolhydraten die we eten die niet onmiddellijk verbrand kunnen worden, behalve een klein beetje om onze glycogeen reserves aan te vullen, worden omgezet in vet om later als vet verbrand te worden. Het kan nergens anders heen. Het feit dat we tegenwoordig zo veel en zo vaak op een dag koolhydraten zet ons op het verkeerde spoor. Van nature, toen koolhydraten beperkt beschikbaar waren, verbranden we vooral vet.
Dit verklaart iig het succes van low-carb voedingspatronen bij overgewicht, zonder dat de wet van behoud van energie geschonden wordt.
Ja, maar Liesbeth #45 -:): Van jouw verhaal wordt ik heel droef. Wie gaat dat lukken?
"Een ommekeer die je zelf in gang zet en waar je vol mee aan de slag gaat. Dat is meer dan een advies opvolgen. Als je een nieuwe leefstijl minimaal 6 maanden met succes volhoudt, is het een nieuwe gewoonte die niet meer weg gaat. Voor een leven lang. Dat is duurzaam."
Zelf iets dergelijks op ander vlak gedaan en na 2,5 jaar (niet een half jaar!), teruggevallen. 'Eigen schuld, dikke bult'. (?)
Het blijft natuurlijk altijd eigen verantwoordelijkheid, maar van jouw verhaal wordt ik niet vrolijk. Was/ben ik niet gemotiveerd genoeg? Had/heb ik mijn valkuilen onvoldoende bepaald (ja, maar wat is een valkuil in tijd bepaalt tegen het volledige leven gezien?).
Ik voel mij prettiger om het meer in de kontekst van plezier en vergeving t.o.v. mijzelf te plaatsen. Ik ben altijd zo hard voor mijzelf geweest.
gedragsverandering zet je niet in gang door een enkel adviesje van een dokter of wie dan ook.
Het in praktijk brengen is moeilijk. Het vraagt begeleiding daarna maar belangrijker: het vraagt een andere benadering in de spreekkamer bij het eerste gesprek (zie hieronder)
Succesvol starten met een gezonde leefstijl heeft alles te maken met innerlijke drijfveren.
Een gedragsverandering doe je met je hoofd en je hart. Mensen moeten zich eerst bewust worden van hun motivatie.
Is die afwezig, begin er dan niet aan.
Word je bewust van je eigen situatie en je motivatie . Iedereen twijfelt wel eens, maar hoopvol is: motivatie kun je versterken. Dit helpt je bij het volhouden.
Het gaat om maatwerk: wat is je situatie, motivatie, zijn er persoonlijke belemmeringen? Welke valkuilen zijn er en hoe ga je ermee om?
succeservaring:
Mijn eigen veranderingen in leefstijl ben ik gestart omdat ik dat van binnen doorleefde,
het was mijn eigen intrinsieke motivatie waar niemand anders aan bijgedragen heeft. Het kwam vanuit mijn hart.
Als dietist zie ik motivational interviewing, gresprekstechniek als de aangewezen methode. Je dient aan te sluiten bij de wereld van de patient/client.
Innerlijke overtuigingen, mogelijkheden en twijfels kunnen gedragsverandering in de weg staan.
Simpel: als iemand niet kan of wil koken heeft het advies om vers te koken ook geen zin.
Nadeel: het vraagt moed en de bereidheid om aan jezelf te werken.
Als je dat hebt, ben ik ervan overtuigd dat je bij obestas het tij kan keren.
Een ommekeer die je zelf in gang zet en waar je vol mee aan de slag gaat. Dat is meer dan een advies opvolgen. Als je een nieuwe leefstijl minimaal 6 maanden met succes volhoudt, is het een nieuwe gewoonte die niet meer weg gaat. Voor een leven lang. Dat is duurzaam.
Het is in feite psychologische begeleiding naast voedingsvoorlichting en beweegadvies.
Een adviesje van de dokter is een algemeen advies dat niet in elke situatie goed zal werken.
Weet ook:
Als een advies bij de ander een " ja, maar" uitlokt, weet je al dat het niet gaat werken.
En dat is het leuke van een moestuin vind ik zelf ook Ria, niet dat je perse MOET en zal eten ervan, maar gewoon het plezier dat je eraan hebt. Vorig jaar was het bij mij helemaal niks, behalve mijn peulen en sugarsnaps, dit jaar is het heel goed gegaan, weinig vraat van slakken, peulen veel van gegeten, bonen zijn nu aan een 2e ronde bezig, veel sla geoogst, hersftframbozen zijn voor een 2e keer bijna rijp, maar het is gewoon plezierig om te doen. En als het even tegenzit, ach, volgend jaar zie je wel weer toch? Dat is wat het bij veel mensen mist, het plezier in eten en ermee bezig zijn. Een zak chips opentrekken kunnen we allemaal, maar beleef je ook plezier van het eten ervan? Ik vind het soms best lekker, maar die nasmaak geeft me absoluut geen plezier meer en een dorst die je erna overhoudt.............dan liever 1 framboosje oogsten, zelfs delen met mijn man en er heerlijk van smullenen hopen dat de rest straks ook lekker is.............wat ook leuk is is op pad gaan en in het wil van alles eetbaars plukken, laatst 3x van een in eengemeenteplantsoen gegroeide Japanse wijnbes 2 handen vol geoogst, heerlijk snoepen is dat. Bramen in het wild, her en der pruimenboompjes, straks walnoten en hazelnoten verzamelen, gewoon leuk om te doen, je hebt beweging en het is nog lekker eten ook.
Voor mij heeft geholpen mij af te vragen waar ik echte vreugde bij voeding ondervind.
De vreugde bleek in 1e instantie met mijn handen eten te zijn. Daarna ben ik daar gezonde(re) voeding bij gaan zoeken. Het werd voor mij allerlei 'streetfood', voordat het een trend werd.
En nee, daar heb ik geen hulp bij gehad. Mijn huisarts toen zat teveel vast in het gangbare 'stramien'. + Ik ben eigenwijs (ik heb nooit geloofd in allerlei margarine en gebruikte roomboter of goede olie, nu soms ghee).
Stoven is ook een lust voor mij bij eten klaarmaken.
Zelf groenten/fruit telen? Het is mijn hobby en ik moet er erg om lachen. Deze zomer 3 bos-aardbeitjes van de AH-groentetuitjes (vorig jaar gezaaid) gegeten. Geen smaak, misschien te klein; moet ik wachten tot ik een handvol heb? Andijvie van dit jaar heb ik 2x gegeten (geteeld in een bloembak. Zoveel dat ik het eigenlijk nu elke dag moet gaan eten). De cherry-tomaten van dit jaar lijken goed te groeien. De sla-mix is direct doorgeschoten, terwijl ik dacht de aanwijzingen te volgen.
Mijn kruisbes, geplant 2 jaar geleden heeft uiteindelijk nu 1 (let wel: 1!) kruisbes opgeleverd dit jaar; wel lekker.
Een bron van vermaak; geeft ook wel inzicht in de moeilijkheden van teelt groenten/fruit.
Kruiden gaan o.h.a. goed en ik gebruik daar veel van bij het bereiden van mijn eten.